ძაღლი საფარში ძალიან ხელსაყრელია. მოკლული ბატები ხშირად ძალიან დიდ სიშორეზე ვარდებიან, არაფერს ვამბობ დაჭრილებზეც, რომლებიც დიდ მანძილზე გადაადგილდებიან.
ერთხელ დიდ სიმაღლეზე მექნა ბატების გუნდისთვის ნასროლი და არც ერთი არ გამოეყო გუნდს. ალბათ აცდა მეთქი, მაგრამ, ტვალი მაინც ბოლომდე გავაყოლე. დაახლოებით 500 მეტრის იქით (მინდორი იყო იმ მხარეს ამ სიგრძის და ამიტომ ადვილი დასათვლელი იყო), გუნდს ერთი წევრი გამოეყო და ქვევით ქვასავით ჩამოვარდა. ჩავარდა ტყეში, რომელიც მინდვრის შემდეგ იწყებოდა. ძაღლი რომ არ მყოლოდა თან, შეიძლება ვერც მეპოვნა.
მქონდა შემთხვევა, კარელიაში, როცა ჩასაფრებული ვიყავით მინდორში, რომელიც ორივე მხრიდან გრძელი თხრილებით იყო გაყოფილი. თხრილები ღრმა იყო, თანაც წყლით სავსე. თხრილის მეორე მხარეს რომ გადასულიყავი, კილომეტრხე მეტი უნდა გაგევლო. ასთ ადგილას ჩემგან დაჭრილი ბატი, ჩემს ზურგს უკან, თხრილის გაღმა დავარდა. უცებ არც მიმიქცევია ყურადღება, რადგანაც გადაფრენის პიკი იყო და ვაგრძელებდით ნადირობას. 2 საათის შემდეგ, ბანაკიდან მოვიყვანე ჩემი ძაღლი (მერი) და გადავუშვი თხრილის მეორე მხარეს, დაჭრილი ბატის საძებნად. მერიმ გადაცურა თხრილი, მოძებნა ბატის დავარდნის ადგილი და დადგა ნაკვალევზე. გადალახა შემდგომი თხრილი, გადაიარა შემდგომი მინდორი (მინდვრის სიგანე თხრილებს შორის დაახლოებით 100 მეტრი იყო), შემდეგ კიდევ ერთი თხრილი და მინდორი, შემდეგ კიდევ ერთი...ვხედავ, რომ, კვალზე დგას და სწორხაზოვნად მიდის. მოკლედ 8 თხრილი რომ გადაიარა მას შემდეგ (დაახლოებით 800–900 მეტრი), უკვე ბინოკში შევამჩნიე, რომ იპოვა ბატი, რომელიც ცხვირწინ აუფრინდა. დაჭრილი ბატი შორს ვერ გაფრინდა და მერი მალე დაეწია. მთელი ეს მანძილი, მერიმ უკან ბატთან ერთად გამოიარა და მომიტანა ნადავლი, რომელსაც ძაღლის გარეშე ვერაფრით ვერ ვიპოვნიდი