Jump to content

დოკი

დოკი

წევრი 24 Aug 2018
გასული ბოლო აქტიურობა დღეს, 00:28

თემაში:ლეგიონის ავტოტრანსპორტი - გადაადგილების საშუალება!

გუშინ, 16:46

g1abe0f.jpg


ა ბატონო :)

თემაში:ლეგიონის ავტოტრანსპორტი - გადაადგილების საშუალება!

გუშინ, 15:37

სადაა ახალი დასტიკერებულები?

ამ წამს დამირეკეს, მიმყავს ხელოსანთან, მოვრჩები ყოლიფერს და ასე 2-3 დღეში ფოტოებსაც დავდებ სრულად ;)


თემაში:“ქართული ბურთი ოვალურია!”

გუშინ, 13:52

მონდომებაა მთავარი, თორე პორტუგალიასაც ვიხილავთ ერთად ;)
მთავარია კნიაზმა დარეკოს იქ სადაც საჭიროა ;)


თემაში:ასე და ამგვარად, 2020 ის სეზონის ბოლო ნადირიბა

გუშინ, 09:42

სულ ესაა

სურატები ჩაყარეთ, ვის უმალავთ ;)


არავის ვუმალავ, არც ეს არის სულ, უბრალოდ ვფიქრობ, რომ ჯობია კვერნამაც დაწეროს თავისი სათქმელი და მერე ერთობლივად დავამატოთ ცოტცოტა ჩვენჩვენი სათქმელი, თორე ამის დამთავრებას რაღა უნდა :) მარტო 1 კაცის სათქმელი ხო არ იქნება ამდენი ემოციები? კუპრასაც ექნება რამე დასაწერი ალბათ ;)

თემაში:ცნობილი ადამიანების აზრები და გამონათქვამები.მოვლენები და ფაქტები

01 March 2021 - 08:36 PM

მოსისხლე მტრების შეხვედრა
 
ქისტებსა და ხევსურებს შორის მეტოქეობა ყოველთვის იყო, მტრობაც იცოდნენ და მეგობრობაც, როგორი ურთიერთობაც უნდა ჰქონოდათ ერთმანეთში, წინ ღირსება იდგა, ღირსებისთვის სიცოცხლეს სწირავდნენ. ღირსეული ვაჟკაცი მტრის ღირსებას აფასებდა, ამით ის თავის ღირსებას წარმოაჩენდა. ჯარეგოზე ერთ-ერთი თავდასხმისას თუშ-ფშაველთა ლაშქარს ამაყმა ხევსურება დახმარებაზე უარი უთხრეს: "თუკი პრობლემა გვაქვს ქისტებთან, თავად ვაგვარებთო!" მსგავსი დამოკიდებულება ბევრ რამეზე მეტყველებს.
ორი მოსისხლე მტერი. ღილღველი ელმირაძა და არხოტელი მანგია სიბერეში შეხვდნენ ერთმანეთს. მანგიას ერთადერთი ვაჟი, თორელი, მოსისხლემ მოუკლა, ელმირაძა არხოტში მივიდა, რომ მიესამძიმრებინა მანგიასთვის. ეს შეხვედრა დაუვიწყარად აქვს აღწერილი შოთა არაბულს თავის მოთხრობაში "მტრების წუთისოფელი".
"რომ დაიგუმანა ქისტის მოახლოვება, მანგია წამოდგა და ბანზე დინჯად, გამართულად გაიარა, თითქოს წინგარდზე საქორწილო სუფრა ჰქონოდა გაშლილი და არა შვილის ცხედარი ესვენა.
ქისტი ნელა უახლოვდებოდა მანგიას ბან-კარს, გამჭვალავი თვალით აკვირდებოდა ყველაფერს, ეზოში რომ შევიდნენ, ცხენის სადავე ქორძოს მიუგდო და ბანზე ავიდა.
მანგია დოინჯშემოყრილი უყურებდა ქისტს.
ქისტი წყნარად მიუახლოვდა ცხეარს, მერე დაიხარა და მიცვალებულს სახეს კარგა ხანს აკვირდებოდა. მის ტანსაც აატარ-ჩაატარა მზერა.
- ღირებულხარ, მანგიას შვილო, თოფსაკრავად!
- თქვა მან, - იმ სიბრტყე მკერდი გქონია, რომ დაესწრო, ჩემი სულთი შენ ტყვიას არ აგაცილებდა...
მერე მანგიასკენ შებრუნდა.
მოხუცები მშვიდად აკვირდებოდნენ ერთიმეორეს, თავიდან ფეხებამდე ათვალიერებდნენ.
- როგორო ფერი აქვს შენთვის დღეს სამზეოს, არხოტიონო? - უთხრა ქისტმა მანგიას მშვიდად, წყნარი ხმით.
- ჩემი ძმის მამკლავი რახელ მახვედ ჩემ კარზე, ცხენის მჭამელო? ის ხომ გეგონა, მანგიას მტირალ დაინახავდი?! - თითქოს ჩურჩულით იკითხა მანგიამ".
მაგრამ მოხუცების პაექრობაში ურთიერთპატივისცემა, ღირსების გრძნობა იგრძნობოდა. გამოთხოვების შემდეგ სტუმრის, ერთ დროს მისი დაუძინებელი მტრის შეფასებაში გამოიატა ხევსურის ღირსება:
"- სტუმარს გაჰყევით სოფლის ბოლომდე, პატივი დასდევით და ჯვარი დასწერეთ, - ბრძანა მანგიამ.
- პატივი კი არა, ტყვია უნდა მაგ ძაღლს! - ჩაილაპარაკა უთურგიმ.
- რეგვენო! - იფეთქა ხევსურების გასაოცრად მანგიამ. - ეგ ძაღლი არაა, ნეთხიჩოელი ელმირაძაა!... მაგან ბევრჯერ შემოხკივლა არხვატს არწივივით და შემოგვთოფნა... რამდენიც მავუკალით, მაგვიკლა. ახლა აღარც მაგას დარჩა მასაკლავი. არც მე... - უცბად ხმა ჩაუწყდა მოხუცს".
 
 
ამ ისტორიას ულამაზესად აღწერს შოთა არაბული თავის მოთხრობაში ,,მტრების წუთისოფელი"

  1. ნახულობთ პროფილს: პოსტები: დოკი