პოეზია.ლექსები.

მაგარია სულმნათი ლადო....

წვიმდა და თბილისს ეფინა ჯანღი,
ნარიყალას მზე გათენდა დიდგორს,
კრწანისის ველზე დაჰქროდა ქარი,
მტკვარი სიმღერას ამბობდა თითქოს.
მაღლით ლოცავდა ქართველთ მთაწმინდა,
ანჩისხატიდან რეკავდა ზარი,
ჯვარისმამასთან მლოცველი იდგა,
ქართლის დედასთან ქართველი ქალი.
დამძიმებოდა ხმალი ერეკლეს,
კრწანისის ველზე იდგნენ გმირები,
მეტეხის ხიდზე ასი ათასნი,
მარადისობას შენაწირები.
თამარი,შოთა,ცოტნე,პაატა
და სააკაძის ხმალის ნატეხი,
იკურთხოს გმირი ქართველი დედა,
ხერხეულიძის სისხლად ნაწვეთი.
და ქროდა ქარი,ისტორიისა,
ფაფარს უშლიდა უბელო ცხენებს,
ჯვარისმამასთან ლავაშს აკრავდნენ,
საქართველოზე სიმღერებს წერენ.
მძიმედ ბრუნავდა ბედის ბორბალი,
უკვდავებაში ძერწავდა გმირებს,
ქართველო ერო,საქართველოსთვის,
იბედნიერე,მრავალჟამიერ!

დეკანოზი თავმას ჩოხელი.

სადაც ვშობილვარ გავზრდილვარ და მისროლია თოფიო 
ბავშვობიდან მიყვარდა ოციანი შტოფიო        

ერი ჰაა. ჰა ერიიი? მგონი კუდევ ერთს აწუხებს მუზები. აქ იტალიაში ვნახე კარავაჯოს უკვდავი ტილო. ფანტასტიური ნახატია. "ბახუსი და მუზები ". ჩვენი მახოც ეგრეა რა. ეტყობა ბახუსი და მუზები ერთდროულად ეწვიენ.

სხვათაშორის გამოგიტყდებით ბატონო კახა და გეტყვით რომ ოდესღაც მეც ვწერდი ლექსებს 

ე ხომ გამოვიცანი?    

 

ეს არის ჩემთვის ერთ-ერთი უსაყვარლესი ლექსი

 

სიმღერა საქართველოზე

წვიმდა და თბილისს ეფინა ჯანღი,
ნარიყალას მზე გათენდა დიდგორს,
კრწანისის ველზე დაჰქროდა ქარი,
მტკვარი სიმღერას ამბობდა თითქოს.
მაღლით ლოცავდა ქართველთ მთაწმინდა,
ანჩისხატიდან რეკავდა ზარი,
ჯვარისმამასთან მლოცველი იდგა,
ქართლის დედასთან ქართველი ქალი.
დამძიმებოდა ხმალი ერეკლეს,
კრწანისის ველზე იდგნენ გმირები,
მეტეხის ხიდზე ასი ათასნი,
მარადისობას შენაწირები.
თამარი,შოთა,ცოტნე,პაატა
და სააკაძის ხმალის ნატეხი,
იკურთხოს გმირი ქართველი დედა,
ხერხეულიძის სისხლად ნაწვეთი.
და ქროდა ქარი,ისტორიისა,
ფაფარს უშლიდა უბელო ცხენებს,
ჯვარისმამასთან ლავაშს აკრავდნენ,
საქართველოზე სიმღერებს წერენ.
მძიმედ ბრუნავდა ბედის ბორბალი,
უკვდავებაში ძერწავდა გმირებს,
ქართველო ერო,საქართველოსთვის,
იბედნიერე,მრავალჟამიერ!

დეკანოზი თავმას ჩოხელი.

 

ემოციურია.  

პარაბელუმთან" ძველი "ტეტეც" უჯრაში გდია...

"პარაბელუმთან"
ძველი "ტეტეც" უჯრაში გდია,
რომ აიღო და,
ვთქვათ, რომ შუბლში იხალო ტყვია,

ან, უხმაუროდ,
ჰიგიენის, ეთიკის დაცვით,
ცოლს დახვდე
ჭერში დაკიდული, ქათქათა საცვლით,

ან კიდევ არის
გზა მესამე - კარგად დაპურდე,
მაჩაბელივით
გახვიდე და აღარ დაბრუნდე,

მე შენ გეტყვი და,
შენი ადლით გაგზომავს ვინმე,
ან, თუ გაგზომა,
დაგიმადლის კაცობას ვინმე!

და ამიტომაც:
სვი და ჭამე, ახარე გული!
ცხოვრებას მიჰყევ -
როგორც ყრიან, დაყარე ფული!

იოლად წერე!
დატეხილი სტრიქონი თვალე -
ნუ გინდა "ლილე",
შემოსძახე მსუბუქი "ლალე" -

ლა-ალე! ლა-ა-ლე!
დღეს თუ არა, ხვალე -
შენთან, შენთან, გალაკტიონ!
შენთან მოვა მალე!

შენს რუკას - შენი ბრძოლების სარკეს, 

წეწდა და გლეჯდა ბედი წყეული, 

ძონძებს ჰგავს შენი მიწა-წყლის თარგი, 

დაფლეთილია შენი სხეული,

ბაღ-ვენახიანს, ციხე-ტაძრიანს 

შენს სამხრეთს ხურავს ცა გაუხსნელი, 

მავანს და მავანს მიუტაცნია, 

სხვათა და სხვათა ადგას უღელი.

რაც დღემდის მოგყვა, რაც შეგრჩენია - 

კოდორიანი, ალაზნიანი, 

თუმც შენი ჰქვია, რაღა შენია, 

ისიც გამხდარა სხვათა ზიარი.

მუხას წააქცევს, ლერწამს კი არა, 

პირალესილი ამდენი ცული, 

რა მოგიშუშებს ამდენ იარას, 

რამ მოგირჩინოს ამდენი წყლული!

და რომ გეხვევა ღრუბელი ბნელი 

შორიდან როგორ გიყურო მშვიდად. 

ნუთუ დამხობა ჩვენს დროში გელის, 

დაუდევრობით შენთავე შვილთა!?

არა, შენ წელში ისევ სწორდები, 

რომ კვლავ წამოდგე ბუკით, ნაღარით, 

ისევ იწევენ მზისკენ ყლორტები, 

შენს ძველ ფესვებზე უხვად ნაყარი.

დიდება ამ დღეს, დიდება ამ დღეს, 

ბორკილი ეგდოს ძირს დამსხვრეული, 

ლაზარესავით, ხვალ ისევ აღდგეს 

დღეს დაფლეთილი შენი სხეული!

ავტორი:

გრიგოლ აბაშიძე

    გულზე ხვდება კაცს რა...

ყველაზე მაგრად ლექს კითხულობს ავტორი !