მოკლედ წინა კვირის გასვლის პერიპეტიებზე დავწერ და შევეცდები იმ გასვლის სულისკვეთება და ემოციები გადმოგცეთ.
ხო და ბევრი რომ არ გავაგრძელო, მოკლედ ვიტყვი. რაღაც პირადი მიზეზების გამო პარასკევამდე ძალიან საეჭვო იყო რომ მომეხერხებინა სანადიროთ გასვლა , და ის იყო შევეგუე აზრსრომ პირველად ბოლო 10 წლის განმავლობაში უქმეების ნადირობას ჩავაგდებდი და პირველად ვიქნებოდი ქალაქში და არ ვიქნებოდი მთისფერდობებზე.
ეტყობა დამეტყო კიდევაც ქცევაზე და სახეზეც. ეტყობა შენიშნა მეკამ და შაბათს დილას მაგრა გამახარა როცა მითხრა რომ კვირის ყველა საქმეს თვითონ მოუვლიდა და მეკი ნადირობაზე წასასვლელი დრო გამომინთავისუფლა. ზუსტად ის იყო რომ გამეღიმა მეუღლის ნათქვამზე რო ტელეფონმაც დარეკა. დარეკა და ახლობელმა ადამიანმა მთხოვა რომ სტუმრების წამიყვანა უნდოდა და ჩემი იმედი ქონდა. რას ვეტყოდი? სტუმარი ღვთისაა და მეც დავიწყე ფიქრი იმაზე , სად , რაზე და ვინ მოიცლიდა სანადიროთ.