მურის ძველ ხიდთან, სადაც გორმახებს
თითქოს მდინარემ დანა დაუსვა,
სამი ციხე დგას; ციხე- “დაუხვდი”, ციხე - “დაჰკარი’ და “ არ გაუშვა”.
თავს რომ იწყვეტდა ომის ქარბუქი
და მთებს დაჰყეფდა შავი ფრინველი,
ციხე” დაუხვდი”- ფიცხი ჭაბუკი
მკერდით ხვდებოდა მომხდურს პირველი.
როცა ტყდებოდა მტრების ალყაში
ციხე “დაუხვდის” ზღუდე მაგარი,
ომის ქარცეცხლში - დინჯი ვაჟკაცი
გადეშვებოდა - ციხე “დაჰკარი”.
როცა მზლავრობდა მტერი გულშავი
ციხე “დაჰკარის” მხრების დრეკაში,
“არ გაუშვაო”, “ არ გაუშვაო”-
მტრისწინ დგებოდა ციხე ბერკაცი.
და ნანგრევების მტვრიან ჰაერში
წითლად ელავდა ხმალი ქართული:
“დაჰკარ”, “დაუხვდი” და “ არ გაუშვა”-
იდგა გუგუნი გოლიათური,
ციხე მისდევდა ციხის მაგალითს,
მოძეს გვერდს ედგა მოძმე ხნიერი
და ციხეც ციხით იყო მაგარი,
ვით კაცი კაცით იყო ძლიერი
შენ, მოგზაურო! ვისაც გეღირსა
ქვეყნად მშვიდობის დღესასწაული
შესდექ! შეჩერდი მურის ძველ ხიდთან
ამ სამ გოლიათს როცა ჩაუვლი,
ყური მიუგდე ქედებს, მთა-გორებს,
ჩუმად მთვლემარებს კიდით-კიდეში,
“დაჰკარ”, “დაუხვდი” და “არ გაუშვა”
იქნებ მოგესმას ამ სიმშვიდეში.
იქნებ მოგესმას მამებს, წინააპრებს
ქვეყნდა მშვიდობა რად არ ჰქონიათ,
შესდექ ლომ-გმირთა ხსოვნის წინაშე,
ყური მიუგდე ამ სამ გოლიათს.
ყური მიუგდე: - როგორ გადურჩა
მტრის ხმალს ქვეყანა ცრემლდანამული...
“დაჰკარ”, “დაუხვდი” და “ არ გაუშვა”
აი, რა არის ჩვენი მამული.