პირველს რასაც აუცილებლად ვიტყვი რომ კი ვიცოდით რომ მაგარი კაცი იყო ჩვენი ზმა და მეგობარი , მაგრამ თუ მრავალფერი ნიჭით იყო დაჯილდოვებული ჩვენთვისაც აღმოჩენა იყო.
საქმე იმაშია რომ სახლი ვინტაჟური სტილში აქვს მოწყობილი და პირდაპირ რომ ვთქვა , პირი დავაფჩინე , იმფერი კოხტა და კომფორრტული იკო ყველაფერი რასაც ვუყურებდი რომ სიტყვები არ მყოფნის.
მაგრამ ყველკაფერი რიგის მიხედვით.
ჯერ იყო და სახლი (ძველი 1 სართულიანი ) უნდა დაენგრია , რაც დამეთანხმებით , მაგ უბანში სადაც ისტორიულია ყველა შენობა თუ ბოძი (რომელსაც ძაღლები მხოლოდ მერიის და ძეგლთა დაცვის ნებართვით აფსამენ ) მოსაპოვებელი იყო ნებართვა, რომელშიდაც საძირკველის გამაგრების თანხმობა და ახლის მშენებლობის თანხმობა გახდა , ქრისტეს პერანგივით რთული მოსაპოვებელი. ნუ ეს საბუთები და მაკულატურა ცალკე თემაა მაგრამ , ამდენ კაფე რესტორნებს შორის იმ ვიწრო გასასვლელში , სატვირთო მანქანების გაყვან გამოყვანა და ამბები,მოკლედ მე სირთულეების მოყოლით დავიღალე და დათო და თამუნა წარმომიდგენია რა დღეში იქნებოდნენ.
მაგრამ გადავალ კარგზე და ვიტყვი რფომ არსებობს ერთი კარგი ქართული ანდაზა
ზოგიჭირი მარგებელიაო" . ხო და ეს გასაჭირი შარშანდელი წყალდიდობა იყო . მოვარდნილმე წყალმა დააზიანა კო;ექტორი და დაგუბებულმა წყალმა გამოიწვია დათოს უკანა ფერდის ეროზირება და წარმოქმნა საშიშროება.
მერია იძულებული გახდა მისი სახლის უკან დამცავი კედლის მშენებლობა დაეწყო. ხო და მოკლედ რომ ვთქვა , ფუნდამენტიც შეიცვალა , სამშენებლო ფართიც და სიმაღლის კოეფიციენტიც .
ხო და კაცი როცა ღმერთს უყვარს იმას გასაჭირსაც სიკეთით შეუცვლის. აკი ვამბობთ ხოლმე . "ღმერთო კაცს კიღბალი მიეცი და თუ გინდა სანაგვეზე გადააგდეო" . ბევრი დრო რომ არ წაგართვათ , თავიდან ბოლომდე მერიის ჩართვა გახდა საჭირო და ფინალში ჩვენმა ყანჩომ 3 სართულიანი სახლი მიიღო.
აი ამას ქვია სურპრიზი. რომ მივედი თვალებს არ ვუჯერებდი.