ნუ როგორც გითხარით , ემოციური და თბილი შეხვედრა გამოვიდა და ასევე გაგრძელდა ჩვენი სტუმრობა. ძალიან დიდი მადლობა მინდა გადავუხადო ფაეტონის ბიჭებს , გივიკოს , ნიკოს, გულით და სულით მიუდგნენ ამ საქმეს. ბევრი ცრემლიც და ჩახუტებაც იყო. მადლიერმა მოხუცებმა ჩვენ ბიჭების გამოსვლის დროს ითხოვეს მადლობის თავისებურ გამოხატვის ნება მიგვეცა. ხო და ბიჭები როდესაც სცენაზე იყვნენ, ლამფით ხელში შეასრულეს ვასო გოძიაშვილის "გემშვიდობებით ჩემო კედლებო". ნუ ისეთი ემოციებით დაიტვირთა იქაურობა რონ რამოდენიმე გარეთ გამოვედით , ცრემლებს ვეღარ ვიკავებდით. .... დედის სულს ვფიცავარ ეხლა რომ მახსენდება , ეხლაც ბურთი გამეჩხირა ყელში. ამის დედა ვატირე რა , საცოდაობაა რომ ესეთი სიბერეც არსებობს , როცა ადამიანი თავის ოჯახში არაა დ სიცოცხლის ბოლო ნაწილი ასე საზოგადოებრივ ოჯახში უნდა გაატაროს. ისე უნდა აღინიშნოს რომ ადმინისტრაცია ძალიან ზრუნავს მოხუცებზე . ჩემთვის მოულოდნელობა იყო თუ ჩვენნაირ გაჭირვებულ ქვეყანაში , ასეთ კარგ პირობებში შეეძლოთ მოხუცებს გაეტარებინათ თავისი სიცოცხლის ეს ნაწილი, დასასვენებელი, ოთახები, სატრენაჟოროებიი, აკვარიუმებიანი და ,გალობელი ფრინველებიანი სარელაქსაციო ოთახი, ბიბლიოთეკა, კაფეტერია, შახმატისა და ნარდის კლუბი, ....მოკლედ გადასარევად სუფთა და კოხტა გარემოში არიან, პერსონალი დიდი მზრუნველობით ეპყრობა, თავიანთი სამკერვალო ატელიეც მოუწყვეს , სადაც თვითონ სახლის მობინადრეები მუშაოობენ. აცვიათ კოხტათ ....მოკლედ ძალიან კარგ პირობებში არიან. და ეს მაშინ როდესაც სახელმწიფოს 1 თეთრი არ გადაურიცხავს არასდროს და როგორც ადმინისტრაციის ხელმძღვანელმა ,ქ -მა ინგამ გვითხრა სახლის 16 წლიანი არსებობის განმავლობაში , მოხუცებს არასდროს უშიმშილიათ. საჭმელ სანოვაგე , ჩვენნაირად ხან ვის და ხან ვის მიაქვთ ,მათთვის. სათნო და გულისხმიერი ხალხის მადლით არ შიათ და არც სწყურიათ , მაგრამ როგორც თვითონ გვითხრეს ასე ჩვენნაირად არავინ მიუდგა თურმე საქმეს. ანუ მხოლოდ იმით არ შემოოვიფარგლეთ რომ პროდუქტი მიგვეტანა და წამოვსულიყავით. აკი გითხარით იმ ჩახუტებამ, მოფერებამ , გულიანმა კონცერტმა (რომელსაც ალბათ კონცერტს ვერც დაარქმევ)რომელიც ალბათ უფრო გულის გამოძახილ;ი იყო საბოლოოდ მიიღო ისეთი ფორმა, როგორიც მიიღო. ბიჭებო ცოტა მიჭირს ამის წერა . ერთს ვიტყვი რომ გამომშვიდობაბის ფინალური სცენა იყო ყველაზე ემოციური და ვიტყოდი მძიმეც. ხომ გახსოვთ პატარებს რომ ვემშვიდობებოდით? ხო და აქაც იგივე განმეორდა. მოხუცები კი იყვნენ , მაგრამ მათი თვალები არ ამომდის მეხსიერებიდან. უფრო სწორად -მათი გამოხედვა. როგორც ის პატარები , ზუსტად ისეთი იმედიანი თვალებით გვემშვიდობებოდნენ. ხო და როგორც ის პატარები , მოხუცებიც გვთხოვდნენ რომ არ დაგვევიწყებინა და აუცილებლად ისევ ვსტუმრებოდით. ქალბატონი ლენას მომართვა ჩამრჩა მეხსიერებაში. "საჭმელი არ გვინდა , თქვენ მოდითო". ისევ მომაწვა იმ დღის ემოციები.....მადლიერმა მოხუცებმა გდაწყვიტეს მცირე სპექტაკლი გაეკეთებინოთ და პრემიერზე მიგვიწვიეს წინა საახალწლო პერიოდში. ხოდა ერთმა ბებომ, რომელიც სულ "პოდრუჩკით "დაგვყვებოდ ძალიან გვთხოვა "არავინ ვიცით ვინ დაგხვდებით აქ ცოცხლები თუ მალე არ მოხვალთ ჩვენთანო".....
გაიხარეთ ბიჭებო, იხაროს თქვენმა ჯიშმა და ჯიგარმა, ბევრი ესეთი კარგი საქმე გაკეთებინოთ უფალმა. ბევრი გული გაგეხარებინოთ.
იმათი მომღიმარი მაგრამ, უსაზღვრო სევდით სავსე თვალები ჩამრჩა მეხსიერებაში.
ჩვენც დავბერდებით და მოვხუცდებით.