ვინაიდან და რადგანაც რეპორტს გარკვეული სახე აქვს, მე შევეცდები უფრო დეტალურად გავამახვილო ყრდღება იმ ღირშესანიშნავ მომენტებზე, რომელიც თითოეული იქ მოფის დამსახურებით უხვად იყო წარმოდგენილი.
მოკლედ, ლეგიონის ყურამდე მოაღწია საკმაოდ უსიამოვნო ამბავმა, კერძოდ იმან რომ რომდენიმე დღის წინ ჩვენი უსაყვარლესი მოეგობრების (ფხველა და როლიკა) და მათი თანასოფლელების მსხვილფეხა საქონელი მგელმა დაგლიჯა, ეს ტუტუცი მგლები იმ დონეზე გავიდნენ თავს, რომ რიგ შემთხვევბში მოსახლების მიმართულებითაც კი იღნიებოდბე, საბედნიეროდ ადამიანთან კონტაქტი და რაიმე უბედური შემთხვევა არ ყოფილა, მაგრამ ვინ იცის ჩვენი ჩაურევლობის შემთხვევაში როგორ განვითარდებოდა მოვლენები, მოკლედ როგოც წესი და რიგია სოფელმა გია ალიშვილის და როლანდ ოქროპირიძის მეთაურობით მიმართა გამოგეობას, გამგეობამ კი თავის მხრივ გასცა ლიცენზია სოფელ ფხოველში მოთარეშე მგელიბის ამოღებაზე. ამ ფორმალობების გავლის შემდგომ ლეგიონი დაირაზმა სოფელი ფხოველის გადასრჩენად...
შეკრებას წინ რათქმაუნდა მოსამზადებელი სამუშაოები ახლდა: მანქანებში გადანაწილება, სურსათ სანოვაგის შეძენის ადგლის დათქმა და მსგავის ნიუანსები, რაც ყველა ნადირობას თან ახლავს....
და აი რიჟრაჟი ჯერ დაწყებული არ იყო, რომ ავიკარი გუდა ნაბადი და გავეშურე შეკრების ადგილისკენ, გზად ბატონი ლევან ელიზბარაშვილი შემომხვდა, რომელიც პატრულს გაეჩერებინა და სიმთვრალე სიფხიზლეზე ამოწმებდა, ამ პატრულის კი გამკვირებია, სულ იმას გვეკითხებიან ნასვამი ხო არ ხარო ერთი ისიც იკითხონ ნაჭამი თუ ხარო კაცოოო, მშიერია მთელი ქვეყანა, ნუ ეს ლირიული გადახვევა იქით იყოს, დაველოდე ლევანს, რათქმუნდა ტესტმა უარყოფითი პასუხი აჩვენა (ზუსტად ვიცი რაც გაიფიქრეთ) და გზას ერთად გავუდექით....
ადგილზე მისულებს დიდი ფუსფუსი დაგვხვდა იყო სუპერ ბოდიში ჰიპერ მარკეტში შერბენა გამორბენა, ზოგი რას ეზიდებოდა და ზოგი რას, ერთი მირზა დარბოდა უმარკო კონვერტივით, ყავას დაეძებედა ბიჭი კაი კარენოი ვაკელივით... მირზა არ მიწყენს უბრალოდ სულ მეცინება იმაზე კახა 50 წელია ჭავჭავაძის ქუჩის იქით არ გასულ და ყავა მის სიცოცხლეში არ დაულევია და რატო აბრალებენ ამ ვაკელებ ყავის წრუპვას არ ვიცი პირდაპირ...
მოკლედ ასეა თუ ისე "დილის ზაკუსკა" შევიძინეთ, მანქანებში გადავნაწილდით და გზას გავუდექით...
გზაში ბვვრი არაფერი მომხდარა ერთი პურზე გავჩერდით ბადიაურში ეგ იყო და ეგ...
ფხოველში ჩასულებს საოცარი სურათი დაგვხვდა, სქელი ბურუსი ლამაზად იყო მოფენლი ტბის ნაპრებზე, გია, ბაბუს დატოვებული ტანკისტის ჟილეტით, გულზე სსრკ-ს გმირის ორდენით თავისებურად ფუთFუთებდა და სტუმრებს ხვდებოდა. სანამ ჩვენ დილის მადლს დავლოცავდით სახელდახელო გაშლილ სუფრაზე, იქაური ბიჭები დილის ბაზარში წავიდნენ სადილისთვის ინგრედიენტების შესაძენად.
ყველაფერი წესისი მიხედვით მიდიოდა, თითეული მონადირე გაეცნო ლიცენზიას, ჩატარდა ინსტრუქტაჟი გადავინაწილეთ სექტორები და ზოგი მანქანით ზოგიც კი ფეხით გავემართე თუ სარეკში თუ ნომრებში.
ნომრებისკენ მიმავალთ საოცარი პეიზაჟები გვეშლებოდა თვალწინ, ნისლმა ნელ ნელა გადაყრა იწყო და ჩვენც ხალისი უფრო და უფრო მოგვემატა. როგორც იქნა ნომრებამდე მივაღწით, მე პატივი მერგო და ლევან ელიზბარაშვილს ვუწევდი მეწყვილეობას, შესაბამისად მე და ლევანმა ჩვენზე მომაგრებული ხეობა საგულდაგულოდ გადავკეტეთ და გავირინდეთ ნადირის მოლოდინში...
დიდი დრო არ დასჭირვებია სარეკს მალევე ადტყდა ძაღლების ყეფა და გაბმული წკავწკავი, აქა იქიდან თოფის გასრილის ხმაც არღვევდა იმ უჩვეულო სიმშვიდეს. ჩვენ ხეობაშიც გაბედა ვერაგმა ნადირმა გამოსეირნება და რა ბედიც ეწეოდა ჩემზე უკეთესად უწყით...
მოკლედ საბოლოოდ რაციებში გასიმა ხმა "მოხსენით ნომრები" და ჩვენ ჩურჩულიდან ხმამაღალ ლაპარაკზე, ხუმრობაზე და შთაბეჭდილებების გაზიარებაზე გადავედით.
ყველა თავის მანქანასთან თუ დაქმულ ადგილთან მივიდა და სულ მალე გია ალიაშვილის ეზოში გაშლილ უმშვენიერის სუფრას შემოვუსხედით....
სუფრა ვამბობ თორე ისე მეფური ნადიმი იყო, აკი გითხარით დილას ბიჭები ბაზარში გაეშურნენთქო, არ წყდებოდა ხასლამის საუკეთესო ნაჭრების ქარიშხალი, მიდიოდა მწვადით დახულნძლული შამფურების ტრიალი და ღვთიური ვაზის ნაჟურის ჩხრიალი....
სუფრას ჩვენი როლიკო ხელმძღვანელობდა გიას თხოვნით, როლიკომ კი თAვის მხრივ იმფერი დრო გვატარებინა არავის სუფრიდან ადგომაც კი არ გვინდოდა, იყო ლექსები სადღეგრძელობი სასწაული სიმღერები მითუმეტეს ჩვენი უსაყვარლსეი ბექა ხელმძღვანელობდა ანსამბლს... მოკელდ მგელი ვიღას ახსოვდა მიდიოდა გუგუნი ფხოველში...
როგორც ყველაფერს ამ სუფრასაც მოუწია ნელ ნელა დასასრულისკენ წასვლა... აქაც ივარგა ჩვენ თამადამ და დაულოცავი კაცი არ დატოვა.
მოკლედ ნელა ნელა სუფრის ალაგებაც დაიწყო, სიმბოლურად მივიღეთ მოანწილება სტუმრებმა, მაგრამ გიმა უსიტყვიდ ისე დაგვიბრიალ თვალები, რომ უმალვე მივატოვეთ წამოწყება და დამშვიდობების და ხვევნა კოცნის რეჟიმზე გადავედი...
ბიჭები დაღლილები იყვნენ და ნელ ნელა ჩაგორდნენ თბილისისკენ მიმავლ გზაზე, მე ჯაბა ჰანტერის ეკიპაჟში მოვხვდი, რომლესაც დიდი მისია ებარა, თამადა უნდა დაეტოვებინა სახლში (ფოხველში ტბასთან), ისე აქვე მინდა ავღნიშნო და დიდი მადლობა გადავუხად ჩვენ ძმას და მეგობარს ჯაბას, რომელმაც წვეთი არ დალია და როგორც მშობელი ისე გვივლიდა დადაგვფოფინებდა. გენაცვალე ჯაბა შენ კაცობაში და შენს გვერდში დგომაში.
როლიკო თავის აპარტამენტბში მივიყვანთ და იქ ატყდა დიდი გამიშვი-გამატარე... აქედან ისე რავა წახვალთ ერთიო რომ არ დაილოცოთ, ერთს მოერე მოჰყვა, მეორეს მსამე მერე სუფრაც გაიშალა სახელდახელოდ. მოკლედ მესამე ტიაიმი ლეგიონერულ სტიში ჩატარდა...
აქაც დიდი სიყვარულით დავემშვიდობეთ მასპინძლებს, ლამის ცრემლ მორეული როლიკო ცენტრალურ გზამდე გამოგვყა გასაცილებლად და სულ მჯიღებს იცემდა გულში კარგი პატივი ვერ გეცითო არადა ისეთი სუფრა გაგვიშალა ჩიტის რძე არ აკლდა იქაურობას. მოკლედ გულიანი ბიჭია და გილიანი საქციელიც აქვს, შენ გენაცვალე ჩემო ძმაო შენ ჯიგრიან სულში...
ასე და ამგვარად ემოციებით დატვირთულები, ცოტა დაღლილები და ცოტაც ნასმები ჩამოვედით ჩვენს მშობლიურ ქალქში..
ქატო იქა ფქვილი აქა.....