Jump to content

სურათი

კალაშნიკოვი-შმაისერი

კალაშნიკოვი შმაისერი Шмайсер Ижевск Жигулёвски Калашников

ამ თემას აქვს 527 გამოხმაურება

#1 Share   გადავიდეთ ამ პოსტის ბმულზე
babu

babu

    უხუცესი ლეგიონერი


  • Find Topics
  • გამგეობის წევრი
  • 47672 პოსტი
  • მისამართი:tbilisi
  • წარმოშობა:guria

სავარაუდოდ ამ თემაში იქნება ყველაზე მისადაგებული ამ პოსტის დადება  :)

 

 

Письмо Хуго Шмайсера производителям автомата "Калашникова" о мошенничестве

984ca79d742b97b1.jpg

Ещё в 1947 году Хуго Шмайсер, немецкий оружейный конструктор, написал письмо производителям автомата Калашникова уличая их в мошенничестве

 

Ещё в 1947 году Хуго Шмайсер, немецкий оружейный конструктор, написал письмо производителям автомата Калашникова уличая их в мошенничестве.

Версия о том что визитная карточка русского (советского) стрелкового оружия АК или автомат Калашникова является украденной идеей одной из моделей немецкого конструктора Хуго Шмайсера появилась почти 60 лет назад с момента «презентации» АК мировой общественности в ходе подавления венгерского антикоммунистического восстания в Будапеште в 1956 году. По сути СССР обвиняли в мошенничестве.

По этому вопросу было сломано немало копий. Будучи ижевцем и человеком горячо любящим историю своего родного города, ставшего родиной «АК», провозглашённом в 2007г. Президентом Путиным «Оружейной столицей России», оказавшись в Германии я не мог не посетить город Зуль в Тюрингии, в котором жил и работал Хуго Шмайсер, и из которого он в добровольно-принудительном порядке был вывезен на работы в Ижевск где и был работал на славу русской оружейной столицы с 1946 по 1952г.

В немецком Зуле мне попался на глаза документ, никогда ранее не публиковавшийся в России, хотя интересуясь вопросом, документы по нему, опубликованные когда либо, мне были известны.

Оказывается ещё в 1947г. Х. Шмайсер написал письмо директору ижевского номерного завода предъявляя претензии в нечистоплотности и невыполнении обязательств взятых на себя советской стороной при привлечении Х. Шмайсера к работам в Ижевске.

Прежде чем перейти к самому документу скажу заранее что напишу я не только о нём, но и проведу некоторые параллели, (тем более что их очень много), между судьбами города немецких и города русских оружейников и сделаю некоторые мировоззренческие выводы, выходящие за рамки анализа архивного документа, и собственно оружейно-конструкторской тематики…

50a6125277046869.jpg

cac6067a20477191.jpg

Теперь о самом письме – по существу суть его в том что Хуго Шмайсер пишет руководству ижевского предприятья о том что при привлечении его на работу в СССР ему была обещана зарплата в 5.000 рублей, однако условия договора советской стороной не выполнены и в первые же два месяца его работы в Ижевске ему заплатили только по 3.500 в месяц, а в дальнейшем снизили эту зарплату до 2.500 (то есть в два раза в сравнении с первоначально оговоренной). На этом основании Х. Шмайсер просит вернуть его обратно в Германию, где у него неизлечимо больной сын и больная жена, желание помочь которым только и заставили его отправиться в СССР.

Реакции на обращение Х. Шмайсера не последовало. Доверчивость некоему майору советской госбезопасности, вербовавшего Х. Шмайсера на работу в Ижевск, дорого обошлось последнему. Более того в ижевских архивах сохранились данные после этого на Х. Шмайсера гаденькие характеристики, где его «уличают» в «капиталистической психологии» и в том что он не имеет инженерного диплома, а посему не может быть эффективно использоваться. И это не смотря на то что в течении нескольких десятилетий он был автором оружейных конструкций использовавшихся в сильнейшей армии Европы.

После этого Х. Шмайсер относился к работе в Ижевске с подчёркнутой прохладцей, и по сути его пребывание в Ижевске с 1947 по 1952 годы стала первой «итальянской забастовкой» в Ижевске. При таком пренебрежительном на бумагах отношении к конструктору, советскому ВПК в Ижевске ничего не помешало использовать 10.000 листов технической документации и оборудование вывезенные с его предприятия в Ижевск.

2677383a99ef19de.jpg

4f4019144f04665b.jpg

c27e949d19a95718.jpg

Кроме самого Х. Шмайсера в Ижевске работало ещё полтора десятка его коллег из Зуля и других городов Восточной Германии, некоторые из которых были людьми с именем в оружейном мире. О быте этих людей достаточно хорошо свидетельствуют несколько фотографий той поры. Это были высокооплачиваемые специалисты, жившие в самом центре Ижевска в весьма комфортных условиях. Для их размещения был расселён целый дом по адресу ул. Красная 133, рядом с кафедральным Собором Александра Невского, превращённого в ту пору в кинотеатр «Колосс». Выселение из этого дома семей советской номенклатуры, ради расселения бывших «фашистов» вызвало настоящий шок и когнитивный диссонанс в ижевском послевоенном обществе победителей. Справедливости ради стоит отметить что силами немецких военнопленных в ту пору в Ижевске были отстроены целые городские микрорайоны, в частности «Соцгород», «Посёлок Машиностроителей», «Городок Металлургов».

cba5df11d806a939.jpg

4124b0a96051cc9f.jpg

Напротив дома немецких специалистов находилась «стекляшка» центрального ижевского продуктового Гастронома №1, что в дальнейшем привело к целому городскому анекдоту, о том как молодой сержант Калашников, бегал через дорогу за «Жигулёвским», для маститого немецкого инженера Хуго Шмайсера.

451839eea038f54b.jpg

a00cdcc3cd1f19b8.jpg

Тема работы Хуго Шмайсера в Ижевске, долго оставалась под запретом и грифом «секретно». Открыта она была только в начале 90-х. Однако даже тогда её комментаторы, уже после падения коммунистического режима в СССР, воспроизводили всю околесицу из советских характеристик на Х. Шмайсера. Смаковали и отсутствие инженерного диплома, а за членство в НСДАП называли приспособленцем и чуть ли не военным преступником.

Читать этот примитив неприятно. И налицо здесь двойные стандарты. Подчёркивающие эти «изъяны» в характеристике Шмайсера, сами не понимают что они тем самым описывают ровно такие же «изъяны» в характеристике советского фаворита М.Т. Калашникова. Как известно, М.Т. Калашников на момент запуска в производство АК-47 так же не имел не то что инженерного, а вообще никакого высшего образования, и даже паровоз до призыва на фронт видел всего один только раз – в момент депортации его раскулаченной семьи с Алтайского края в Тюменскую область.

Что же касается «приспособленческой» партийности, то будь Х. Шмайсер приспособленцем, он вполне мог бы вступить в воссозданную по приказу советской оккупационной организации Коммунистическую партию Германии, ведь смог же член КПСС М.Т. Калашников, вступить в «Единую Россию»…

Глупо смешивать инженерную мысль и партийную принадлежность. И здесь дело даже не в том, что КПСС и «ЕР» даже каждая в отдельности нанесли русскому народу бОльший невосполнимый урон чем НСДАП. Как справедливо отмечал сам М.Т. Калашников – «Конструктор-оружейник создаёт оружие для защиты солдата, а не для решения идеологических задач».

1416bec1de342d99.jpg

d3658951b694943c.jpg

По иронии судьбы АК-47 ещё и выпускался на заводе Хуго Шмайсера в 70-80-е в ГДР по лицензии СССР вот с таким вот немецким обозначением этой модели (Фото из музея в Зуле)

7f7499c5ffc443d1.jpg

2921c7db99f335ff.jpg

6102b8eb2f90531c.jpg

2b7ec6e992615d44.jpg

28c3418c723d28c8.jpg

daef9a3182adbe82.jpg

Что касается самого спора об авторстве АК-47, думаю что название «Автомат Калашникова» вполне красивое, и уже вошло в историю. Некоторые мифы нет необходимости разрушать, хотя целая новая оружейная система чисто технологически не может иметь одного автора, и над ней работали если не сотни, то минимум десятки инженеров. Разделяю мнение ставшее сейчас практически общим – вероятнее всего М.Т. Калашников был автором главной революционной идеи автомата – газовозвратного механизма (и уже здесь чтобы её технически воплотить потребовалась работа многих специалистов), а вот применение холодной штамповки в производстве ствольной коробки, явно приехало в Ижевск из Зуля вместе с Х. Шмайсером и технической документацией его завода, где эта технология уже применялась ещё при производстве MP-43 визуально похожего на АК-47.

Ещё будучи Депутатом Ижевской Городской Думы неоднократно заявлял что работа немецких специалистов в Ижевске в 1946-52 годах вполне достойна мемориальной доски на доме по ул. Красная 133. Это только подчеркнёт то что Ижевск является не только «столицей русского оружия», но является мировым оружейным центром, в котором умеют использовать все преимущества международной инженерной и интеллектуальной кооперации.

Но это не делается только из соображений ложно понимаемого «престижа». Точно так же как в Ижевске никак не увековечена память и о первооснователях ижевского оружейного производства – восьмидесяти восьми немецких немецких мастеров привезённых в Ижевск ещё в 1807 году основателем Ижевского Оружейного А.Ф. Дерябиным. Уже тогда в Ижевск прибыли несколько мастеров из Зуля в числе мастеров из других немецких городов. И даже главный мастер Карл Попе отправился в путь в Российскую Империю именно из Зуля. Мы должны гордиться взаимообогащающим влиянием культур и инженерных школ, а не стыдиться её. России часто приходилось оказываться в роли догоняющей, но это говорит не о неполноценности её народа, а то что оставаясь открытой она всегда справлялась с решением этой задачи.

Вместо цивилизованного подхода у нас царит «совковость», и даже Тильзит, в котором был заключён «Тильзитский мир» давший толчок к основанию Ижевского оружейного, сейчас носит имя Советск. Такой вот «Советский мир между Наполеоном и Александром»…

И если Ижевск совсем недавно отмечал 200-летие своего оружейного производства, то его история в Зуле как минимум втрое старше. Поэтому и музей оружия в Зуле, сам расположенный в старинном кривом фахтвековом здании не уступает по богатству экспонатам в Ижевских музеях, а так же имеет экспозиции из более ранних оружейных эпох. При этом техническое оснащение немецких музеев даёт им большую фору перед российскими.

0d27b303ff0638f1.jpg

Автор у музея оружия в Зуле

6c7ef6e6aa624bef.jpg

Музей оружия находится в этих фахтвековых зданиях

0ca82fcd63731655.jpg

Союз оружейников Зуля отмечает своё 200-летие. 1905 год

ac2fcd6b8c5468a8.jpg

Автомат Калашникова в Музее Зуля

7708beb9095a653f.jpg

МР-43 в музее Зуля

4d5ec2c6ce44e413.jpg

18 век

b809ceafa2eff2ce.jpg

68f2c94c2c1420f4.jpg

eb24bfb8cde5eb0e.jpg

80a6a3704cee9949.jpg

82c650e7f59a51f2.jpg

717eb1b98fa0560c.jpg

1ba7cffd1ae4eb6f.jpg

7b7b8785fa7c1ddf.jpg

4b1072cc9e0f9933.jpg

65eb5285e2329079.jpg

dca4a938fa2c8bba.jpg

У Германии тоже была своя Олимпиада...

e6684a6f26781abf.jpg

d0dbdc70c935dd11.jpg

2d5d12e4645d5553.jpg

Пулемёт времён Первой Мировой

0f8baaecd8aa8382.jpg

Автомат МР-18, времён Первой Мировой. Самая массовая модель Х. Шмайсера

ff78a89d810196d7.jpg

79b7b763a2d4ea92.jpg

b21d108a167a69bf.jpg

Такое вот специфическое оружие...

b7c38c1be293a18b.jpg

Пистолет Макарова из Зуля

7332b6bc5a2bc8af.jpg

Никогда не знал что из дамасской стали делали стрелковое оружие. К сожалению фото не передаёт всей красоты этих стволов.

И как оказалось не только Х. Шмайсер связывает русский Ижевск и немецкий Зуль. И там и там – и биатлон, и оружейное производство, и мотоциклетное производство, и автомобильное производство, и имперская история, и советское прошлое, и постсоветский упадок с очень похожими процессами социально-экономического упадка. Почти всё то что имеется в Ижевске, имеется и в Зуле, и это при том что население города всего 50.000 человек. Почти столько же сколько было в Ижевске до революции. Кто то назвал Ижевск «надорванным пупком империи» имея ввиду события антибольшевицкого Ижевско-воткинского восстания. Глядя на Зуль мы видим каким мог бы быть Ижевск без коммунистического эксперимента.

Зуль (Suhl) — город земли Тюрингия. Расположен на юге Тюрингенского Леса и окружен горами высотой 600—980 м. В горах есть залежи железных и медных руд, малахита, шпата и др.

В 1952 г. Зуль становится окружным центром ГДР. С 1994 по 2004 г. в поссоветский период население Зуля как и в Ижевске неуклонно сокращалось. Городом-побратимом Зуля в России является не Ижевск (с его немыслимыми венесуэльскими и венгерскими побратимами) а Калуга.

Оказался я здесь на русское рождество 2014 года, перед самой Олимпиадой в Сочи, посещая этап Кубка Мира по биатлону в Оберхофе. Сказывалось «глобальное потепление», и если в феврале в российском Сочи был снег, то на традиционно заснеженных горах Тюрингии он отсутствовал и был только искусственным на биатлонной трассе.

Оберхоф – деревушка в 6 км. от Зуля – там располагался центр олимпийской подготовки сборной ГДР. И если знаменитые биатлонные соревнований «Ижевская Винтовка» утратили всякое значение, а биатлонный центр России уехал оттуда где оружие, туда где газ – из Ижевска в Ханты-Мансийск, то Оберхоф и Зуль, заоборот стали тем местом где проводятся Чемпионаты Мира и этапы Кубка мира по биатлону. Баварские Рупольдинген и Гармиш-Партенкирхен не раздавили Оберхоф, а все вместе поднялись на новый уровень.

Рядом с оружейным музеем Зуля расположен мотоциклетный музей. Ещё одна параллель с Ижевском. Не знаю вывезли ли что-то из Зуля в Ижевск для мотопроизводства во времена советской оккупации, но по крайней мере один двигатель по лицензии из Зуля в Ижевске производился, хотя уже и в эпоху постсоветского упадка мотопроизводства и там и там.

4662a6b67a2919f9.jpg

e806fb5e2fb73e9c.jpg

Деревянный мотоцикл

 

 


legion.ge-82-1553250819.jpg


#2 Share   გადავიდეთ ამ პოსტის ბმულზე
ქსოვრეთელი

ქსოვრეთელი

    კონსული


  • Find Topics
  • ლეგიონერი
  • PipPipPipPipPipPipPipPipPipPipPipPip
  • 5160 პოსტი



#3 Share   გადავიდეთ ამ პოსტის ბმულზე
babu

babu

    უხუცესი ლეგიონერი


  • Find Topics
  • გამგეობის წევრი
  • 47672 პოსტი
  • მისამართი:tbilisi
  • წარმოშობა:guria

ერი ჰაააა


legion.ge-82-1553250819.jpg


#4 Share   გადავიდეთ ამ პოსტის ბმულზე
ქსოვრეთელი

ქსოვრეთელი

    კონსული


  • Find Topics
  • ლეგიონერი
  • PipPipPipPipPipPipPipPipPipPipPipPip
  • 5160 პოსტი


#5 Share   გადავიდეთ ამ პოსტის ბმულზე
babu

babu

    უხუცესი ლეგიონერი


  • Find Topics
  • გამგეობის წევრი
  • 47672 პოსტი
  • მისამართი:tbilisi
  • წარმოშობა:guria

გერმანელების შექმნილი იარაღი როგორც წესი , კარგია


legion.ge-82-1553250819.jpg


#6 Share   გადავიდეთ ამ პოსტის ბმულზე
shishmana123

shishmana123

    კანდიდატუსი


  • Find Topics
  • ლეგიონერი
  • PipPipPipPipPipPipPip
  • 869 პოსტი
  • მისამართი:telavi
  • წარმოშობა:telavi ikalto
კალაშნიკოვის ავტომატის შექმნის ისტორია (ნაწ. 3)
 
სტატიის პირველი ნაწილი შეგიძლიათ იხილოთ ბმულზე > კალაშნიკოვის ავტომატის შექმნის ისტორია (ნაწ. 1)
სტატიის მეორე ნაწილი შეგიძლიათ იხილოთ ბმულზე >  კალაშნიკოვის ავტომატის შექმნის ისტორია (ნაწ. 2)
%25D0%2590%25D0%259A-47%2B%25E1%2583%25A
ფოტოზე მოყვანილია 1947 წელს დამზადებული კალაშნიკოვის ავტომატის სხვადასხვა ვარიანტები
1947 წელს გამართული კონკურსის დასრულების შემდეგ სასწრაფო წესით დამტკიცებულ იქნა სერიული წარმოებისთვის საჭირო დოკუმენტაცია (ნახაზები, ტაქტიკურ-ტექნიკური მახასიათებლები და სხვა), რომლის მიხედვითაც უნდა მომხდარიყო კალაშნიკოვის ავტომატის სერიული პარტიის დამზადება სამხედრო (საარმიო) გამოცდებისთვის. 1948 წლის 21 იანვარს საბჭოთა კავშირის შეიარაღების მინისტრმა დ.ფ. უსტინოვმა გასცა ბრძანება, რომლის თანახმად 1948 წლის 1 ივნისს მზად უნდა ყოფილიყო 7,62 მმ-ან ვაზნაზე (7,62х39) გათვლილი კალაშნიკოვის ავტომატის (AK-47), სიმონოვის თვითდამტენი კარაბინის (СКС) და დეგტიარევის ხელის ტყვიამფრქვევის (РПД-44) საცდელი სერიული პარტია.
1948%2B%25E1%2583%2599.jpg
კალაშნიკოვის ავტომატის (АК-47) სერიული პარტიის დამზადება უნდა მომხდარიყო ქალაქ იჟევსკის მოტოქარხანაში (ქარხანა №524). ავტომატისთვის განკუთვნილი მჭიდების დამზადება დაევალა ტულის იარაღის ქარხანას (ТОЗ). ავტომატების დამზადებას უხელმძღვანელებდა შეიარაღების მინისტრის მოადგილე პ.პ. ბარსუკოვი (П.П. Барсуков). ავტომატების სერიული დამზადებისას დადგა საჭიროება, რომ გადამუშავებულიყო ტექნიკური დოკუმენტაცა, რაზეც მ.ტ. კალაშნიკოვს და ა.ა. ზაიცევს 2კვირიანი ვადა მიეცათ. შემდგომ კალაშნიკოვი ქ. კოვროვის ქარხნიდან (ქარხანა №2) მივლინებულ იქნა იჟევსკის მოტოქარხანაში №524. მას თან გაჰყვნენ კოვროვის №2 ქარხნის წარმომადგენლები ა.ა. ზაიცევი,  ვ.ი. სოლოვიევი და ვიცე პოლკოვნიკი ვ.ს. დეიკინი. როგორც უკვე ვისაუბრეთ სტატიის პირველ/მეორე ნაწილში, ეს სამი პიროვნება კალაშნიკოვის ავტომატის შექმნაში ყველაზე მეტად იყვნენ ჩართულნი. ასევე იჟევსკის მოტოქარხანაში კალაშნიკოვთან ერთად მივლინებულ იქნა კაპიტანი ს. სუხიცკი (С.Я. Сухицкий). სხვადასხვა წყაროებს თუ დავუჯერებთ, სერიული წარმოების ათვისებაში ყველაზე დიდი როლი ითამაშა ვ.ი. სოლოვიევმა, რომელიც ავტომატის სერიულ წარმოებაში ჩაშვების შემდეგ დაბრუნდა ქალაქ კოვროვში. ვ.ი. სოლოვიევის მიერ ჩატარებულ იქნა ყველა ანალიტიკური სამუშაოები და სერიული დამზადებისათვის საჭირო გათვლები. ასევე მის მიერ დამუშავდა საწარმოო ტექნიკური პოროცესის მეთოდიკის ნიუანსები. ავტომატების სერიულ დამზადებაზე ქარხნის მხრიდან პასუხისმგებლობა დაეკისრა მთავარ კონსტრუქტორს დ.ა. ვინოკგოიზს (Д.А. Винокгойз). 1948 წლის მაისის დასაწყისში უკვე მზად იყო კალაშნიკოვის ავტომატის პირველი საცდელი პარტია 100 ცალი ეგზემპლარის სახით, რომელიდანაც 2 ცალი ეგზემპლარი (1 ცალი АК-47 და 1 ცალი АКС-47)  გამოცდას გაივლიდა პოლიგონ НИПСМВО-ზე, ხოლო დანარჩენი 98 ცალი ავტომატი უკვე შემდგომ დაიგზავნებოდა სამხედრო გამოცდების გასავლელათ. 18 მაისს საცდელი პოლიგონის (НИПСМВО) ხელმძღვანელმა, პალკოვნიკმა მატვეევმა მიიღო ბრძანება მთავარი საარტილერიო სამმართველოს საინჟინრო-საარტილერიო სამსახურის გენარალ-მაიორ კიკოინისგან, რომლის თანახმად უნდა მომხდარიყო კალაშნიკოის ავტომატების გამოცდა. გამოცდა უნდა განხორციელებულიყო სხვადასხვა ქარხნის მიერ წარმოებული და სხვადასხვა პარტიის ვაზნებით, რომელიც დამზადებულ იქნა №3, №539 და №543 ქარხნების მიერ. სროლების დროს გამოყენებულ უნდა ყოფილიყო როგორც ბიმეტალის, ასევე სპილენძის მასრიანი ვაზნები, რომლებიც დამუხტული იქნებოდნენ გარსიანი ტყვიებით (ტყვიის გულარით) და გარსიანი ტყვიებით ფოლადის გულარით.
ს.გ. სიმონოვის ავტომატები
მიუხედავად იმისა, რომ 1948 წელს სიმონოვის თვითდამტენი კარაბინი СКС ახლოს იყო შეიარაღებაში მიღებასთან და შეიძლება ითქვას მხოლოდ ერთი ნაბიჯი აშორებდა გამარჯვებას, კონსტრუქტორი პარალელურად მაინც აგრძელებდა  ავტომატზე მუშაობას. სიმონოვს და არა მარტო მას ჰქონდა იმის იმედი, რომ იქნებ კალაშნიკოვზე უკეთესი ეგზემპლარი შეექმნა.  მის მიერ 1948 წელს წარმოდგენილ იქნა ნახევრად თავისუფალი საკეტის სქემით მომუშავე ავტომატი  სახელწოდებით АС-19П, რომელსაც დამაბრუნებელი ზამბარა და ლულის კოლოფის უკანა ნაწილი კონდახში ჰქნდა ჩამონტაჟებული.
%25D0%2590%25D0%25A1-19%25D0%259F.jpg
ფოტოზე გამოსახულია АС-19П. კალიბრი 7,62х39; მჭიდის ტევადობა 30 ვაზნა; საერთო სიგრძე 852მმ; წონა მჭიდის გარეშე 3,2კგ.
1949 წელს სიმონოვის მიერ გადამუშავდა მისი ავტომატი და შეიქმნა ახალი მოდელი АС-21П, თუმცა საბოლოოდ კალაშნიკოვის ავტომატის (АК-47) შეიარაღებაში მიღების გამო სიმონოვის ეგზემპლარები არ იქნა განხილული.

პირველი სერიული АК-47 
იჟევსკში მდებარე ქარხანა ემზადებოდა კალაშნიკოვის ავტომატის სერიული წარმოებისათვის, რომელსაც დამატებითი გამოცდები უნდა გაევლო. სერიული ავტომატების კონსტრუქციაში კალაშნიკოვის ჯგუფის მიერ შეტანილ იქნა გარკვეული ცვლილებები:
ა) ლულის კოლოფის კედლების გასამაგრებლად იმ ნაწილში სადაც ისინი უერთდებოდნენ საგებს (ლეინერს), კედლების კვეთის ადგილას გაკეთებულ იქნა სიმრგვალეები.
ბ) ავტომატი დაკომპლექტდა აქსესუარებით: საწმენდი ღერო, საწმენდი ჯაგრისი, სახრხანისი “პანჩით”  (ე.წ. Выколотка), რომლებიც მოთავსებული იყო სპეციალურ „პენალში“. ასევე ავტომატის აქსესუარებში შედიოდა ორყელიანი საზეთე. პენალი აქსესუარებით ინახებოდა ავტომატის კონდახის საზურგის მხრიდან გაკეთებულ სპეციალურ ბუდეში (ფუღუროში) და დახურული იყო თავსაფარით,  ხოლო საზეთე ინახებოდა მჭიდების ჩანთაზე არსებულ პატარა ჯიბეში. მჭიდების ჩანთაში თავსდებოდა 5 მჭიდი.
გ) გადამუშავება შეეხეო ავტომატის ზუმბასაც (შოპოლს), რომლის დიამეტრიც გაიზარდა 5მმ-მდე;
დ) მცველის და სროლის რეჟიმების გადამრთველ ბერკეტზე არსებულმა შვერილმა (გამონაზარდმა) გადაინაცვლა ბერკეტის ქვედა მხარეს. ასევე ლულის კოლოფზე სროლის რეჟიმების გადამრთველის სამოძრაო ხაზზე, გაკეთდა სპეციალური ღერძი ამობორცული თავით, რომელიც გარკვეულწილად ზღუდავდა ბერკეტის გადაადგილებას ქვევით;
ე) უკანა სამიზნეს შკალაზე დაემატა მუდმივი დამიზნების დანაყოფი (ე.წ. П) და მომრგვალდა სამიზნის თავის ჭრილი;
ვ) გადამუშავდა ტიბჟირის ფორმა და ქვედა ნაწილში გაუკეთდა გამსხვილება;
ზ) საკიდი ქამრის (ღვედის) წინა ყულფი შესრულებულ იქნა ტიბჟირის სამაგრ წვეროსთან ერთად;
თ) შეიცვალა მჭიდის ღილაკ ფიქსატორის და შესაბამისად მჭიდზე არსებული შვერილის ფორმა;
პოლიგონნზე გამართული გამოცდებისას ავტომატმა გაიარა რთულ პირობებში სროლის ტესტი, რომელიც გულისხმობდა მშრალი დეტალებით სროლას, შედედებული (შესქელებული) საპოხით სროლას, დამტვერილი მექანიზმით სროლას, წვიმის პირობებში სროლას, წყალში დასველების შემდეგ სროლას, ყინვაში -45 გრადუს ცელსიუსამდე სროლას. ასევე სროლა გაიმართა ნორმალურ პირობებშიც. საბოლოდ კალაშნიკოვის ავტომატმა ვერცერთ პირობებში სროლისას ვერ აჩვენა ტექნიკურ დოკუმენტაციაში გაწერილი საიმედოობის მოთხოვნები. მოთხოვნების თანახმად ადვილად აღმოფხვრადი შეფერხებების რაოდენობა საცდელ სროლებზე უნდა ყოფილიყო არაუმეტეს 0.5%. რეალურად კი გამოცდისას შეფერხებების რაოდენობამ შეადგინა 1,67 დან - 3,34 %-მდე. ხოლო ავტომატის ქვიშაში გორაობის ტესტის შემდეგ იგი საერთოდ აღარ ფუნქციონირებდა. დაფიქსირდა საკეტის ქვემოთ გადახრის  შემთხვევებიც, რის შედეგადაც დგუშის ღერო იჭედებოდა აირის მილაკში. სიტუაცია დაამძიმა დეტალების დაბალმა რესურსმაც. ჩახმახი მალე განიცდიდა ცვეთას, ასევე ცვეთას განიცდიდა საკეტი, რომელიც შუაზეც კი გატყდა. ზედმეტ ცვეთას განიცდიდა მასრების ამომგდები და მისი ზამბარა. კრახი განიცადა ლულის კოლოფმაც, რომელსაც მჭიდის ფანჯარასთან გაუჩნდა ბზარები და მოირყა მასზე არსებული მოქლონები (ე.წ. ზაკლიოპკები). დადგენილ ტაქტიკურ-ტექნიკურ მოთხოვნებს ვერ აკმაყოფილებდა ასევე ავტომატური ჯერებით სროლისას ტყვიების შეჯგუფება.
1948 წლის ივნისის მიწურულს და ივლისის დასაწყისში მ.ტ. კალაშნიკოვის ავტომატმა გაიარა ასევე აირ-დინამიური ბალანსის ტესტი, რომელიც გულისხმობდა სხვადასხვა ქარხნის სერიულად წარმოებული ვაზნების გასროლას და ლულის არხში (ასევე დგუშზე) წნევის გაზომვას. აღნიშნულმა ტესტმა აჩვენა, რომ კალაშნიკოვის ავტომატი მგრძნობიარე იყო გარკვეული პარტიის ვაზნების მიმართ და აჩვენებდა  ბალისტიკური მახასიათებლების უფრო დიდ გაბნევას, ვიდრე სიმონოვის თვიტდამტენი კარაბინი (СКС-45) და დეგტიაროვის ხელის ტყვიამფრქვევი (РПД-44). ამავე ცდაზე გამოვლინდა, რომ შედარებით მაღალი წნევის წარმოქმნისას საკეტი იმდენად სწრაფად ასრულებდა მოძრაობის ციკლს, რომ არ ხდებოდა ვაზნის მიწოდება. მარტივად რომ ვთქვათ საკეტი ახტებოდა მჭიდის გამომავალ ყელში არსებულ ვაზნას. ხოლო დაბალი წნევის შემთხვევაში საკეტის ჩარჩო ვერ ახერხებდა სრული მანძილის უკან გავლას და მტვრით დაბინძურებული მექანიზმით ან მშრალი (საპოხის გარეშე) მექანიზმით ვაზნის მიწოდებას. აღნიშნული ფაქტი გამოწვეული იყო იმით, რომ ამ პერიოდში საბჭოთა კავშირში არ არსებობდა ავტომატური იარაღის მოძრავი დეტალების სიჩქარის გათვლის რაიმე მეთოდი. შესაბამისად ოპტიმალური სიჩქარის შერჩევა ხდებოდა ლულიდან აირგამყვანი ნასვრეტების სხვადასხვა დიამეტრის შერჩევით (ვარირებით) და ცდების ჩატარებით. ასევე ცდები ტარდებოდა დამაბრუნებელი ზამბარის ენერგიის შემცირება/მომატებით (დამძიმება/შემსუბუქებით).
1948 წლის ივლისში დამზადებულ იქნა და გამოცდას დაექვემდებარა ორი ცალი ავტომატი, რომელშიც გათვალისწინებული იყო მანამდე ჩატარებული აირ-დინამიური ბალანსის კვლევები. აღნიშნულ ავტომატებს გამოცდისას არ ჰქონდა თანდართული ტექნიკური დოკუმენტაცია, რაც იმ პერიოდში იშვიათობას წარმოადგენდა და შეიძლება ითქვას, რომ არღვევდა როგორც მთავარი საარტილერიო სამმართველოს(ГАУ), ასევე პოლიგონის (НИПСМВО)  პროცედურებს. მაიორ დეიკინის განცხადებით ავტომატში გადამუშავებული იყო შემდეგი კვანძები:
ა) ჩახმახის უფრო რბილი შეყენებისთვის, დამრგვალებულ იქნა ის ნაწილი სადაც უკან მოძრავი საკეტი ედებოდა (ებჯინებოდა) ჩახმახს და იწვევდა მის შეყენებას;
ბ) დამაბრუნებელი ზამბარის ენერგია შემცირდა 6,0-6,3 კგ-მდე (მანამდე მისი ენერგია შეადგენდა 8,4-8,8კგ-ს);
გ) აირგამყავნი ნასვრეტის დიამეტრი გაიზარდა 4,4-4,5მმ-მდე (მანამდე მისი დიამეტრი შეადგენდა 4მმ-ს);
დ) მცირედით დამოკლდა დგუშის სიგრძე;
 
ე) დგუშის უკანა ნაწილში „ფასკის“ გამოყენებით აღებულ იქნა მეტალის გარკვეული ნაწილი;
ვ) გამყარებულ იქნა ლულის კოლოფის ზედა ნაწილში და საგებ ლეინერზე არსებული მოქლონების (ე.წ. ზაკლიოპკების) გარე თავები;
 
ზ) მანამდე წარმოდგენილ საცდელ ეგზემპლართან შედარებით გადამუშავდა მეტალის საკეცი დუგლუგის ფიქსატორის კონსტრუქცია. ასევე საკეცი დუგლუგის მარჯვენა თამასაზე გაჩნდა სპეციალური ღარი, რომლის მეშვეობითაც შესაძლებელი გახდა დაკეცილი დუგლუგის შემთხვევაში სროლის რეჟიმების ბერკეტის დაყენება ერთეული გასროლების პოზიციაზე.
1948 წლის 28 ივნისიდან 8 ივლისის ჩათვლით გაიმართა გადამუშავებული ავტომატების 2 ცალი ეგზემპლარის გამოცდა, რომლებმაც წინა ეგზემპლარებთან შედარებით დადებითი შედეგები აჩვენეს. ავტომატის მოძრავი დეტალები საიმედოდ ფუნქციონირებდა, თუმცა მათი რესურსი ვერ იყო მოწოდების სიმაღლეზე. სროლისას გატყდა საბრძოლო ზამბარა და მასრების ამომგდების ზამბარა. ასევე გაიღუნა ამომგდების ღერძი. ლულის კოლოფზე მიმაგრებული საგების (ლეინერის) დამჭერი მოქლონები კი კვლავ განიცდიდა რყევას. გარდა ზემოაღნიშნულისა ავტომატის წყლით დასველების შემდეგ გაიბერა ლულის ზედსადებზე და ტიბჟირზე არსებული ხის ნაწილი, რის შედეგადაც შეუძლებელი გახდა ზედსადების მოხსნა. საინტერესოა ის ფაქტი, რომ პარალელურად სხვა ჯგუფიც ანხორციელებდა კალაშნიკოვის ავტომეტების გამოცდას. (აღნიშნული ჯგუფი გამოცდას ატარებდა 6 ივლისდან 10 ივლისის ჩათვლით). რატომ მოხდა ასე, რომ ორი ჯგუფი ანხორციელებდა ავტომატების გამოცდას? აქაც რაიმე „გაცურებას“ ხომ არ ჰქონდა ადგილი? ამ შეკითხვეაზე პასუხის გაცემა დღეს შეუძლებელია, თუმცა ფაქტი ერთია 10 ივლისს დასრულებული გამოცდის შემდეგ კალაშნიკოვის ავტომატი (АК-47) რეკომენდირებულ იქნა სამხედრო გამოცდებზე დასაშვებად. ერთადერთი გადაწყვეტილება რაც მიღებულ იქნა ამ გამოცდების შედაგად იყო ის, რომ ავტომატებს სამხედრო გამოცდებზე სათადარიგო ინვენტარის კომპლექტში (ЗИП) უნდა გაჰყოლოდა სათადარიგო მასრების ამომგდები და მისი ზამბარა. შემდეგ ეტაპს წარმოადგენდა სამხედრო გამოცდებისთვის განკუთვნილი სერიული პარტიის დამზადება, რომელიც გამოცდებს გაივლიდა სხავადასხვა სამხედრო ნაწილში. მიუხედავად ამ ყველაფრისა კალაშნიკოვის ავტომატის ტყვიების შეჯგუფება ავტომატური სროლის დროს კვლავ ვერ აკმაყოფილებდა ტაქტიკურ-ტექნიკურ მოთხოვნებს. მოთხოვნები იყო შემდეგი სახის: ერთეული გასროლებით 100 მეტრამდე სროლისას R100 უნდა ყოფილიყო არაუმეტეს 15სმ. ხოლო r50 არაუმეტეს 6 სმ. ავტომატური ჯერებით სროლის შემთხვევაში კი R100 უნდა ყოფილიყო არაუმეტეს 35სმ, ხოლო r50 არაუმეტეს 14სმ. რეალურად კი ავტომატური ჯერით სროლისას მიღებულ იქნა შემდეგი საშუალო მონაცემები R100 = 53 სმ და r50 = 24 სმ, რაც თითქმის ორჯერ აჭარბებდა დადგენილ ნორმებს.
ავტომატური რეჟიმის დროს ტყვიების გაფანტვის გამოსასწორებლად გატარდა მთელი რიგი ღონისძიებები, რომელიც ეხებოდა სხვადასხვა კომპენსატორების გამოცდა-გამოყენებას, თუმცა საბოლოოდ მაინც ვერ იქნა მიღებული ტაქტიკურ-ტექნიკურ მოთხოვნებში გაწერილი დამაკმაყოფილებელი შედეგი. გარდა ამისა კომპენსატორების გამოყენება ზედმეტად ზრდიდა აკუსტიკური ტალღის დარტყმას მსროლელზე. ყოველასათვის მოულოდნელად მთავარი საარტილერიო სამმართველოს შეიარაღების ხელმძღვანელმა ინჟინერ-პოლკოვნიკმა სერგეევმა გასცა განკარგულება, რომ საერთოდ ამოეღოთ ავტომატის კონსტრუქციიდან ლულის მუხრუჭ-კომპენსატორი და გამოეცადათ ავტომატი მჭიდის მიწაზე დაბჯენით. ამდაგვარი გადაწყვეტილება განპირობებული იყო იმით, რომ ავტომატური ჯერებით სროლისას გაუმჯობესბულიყო ტყვიების შეჯგუფება მჭიდის, როგორც საბჯენის გამოყენბის ხარჯზე და აღმოფხვრილიყო არაეფექტური ლულის კომპენსატორის შედეგად წარმოქმნილი აკუსტიკური ზემოქმედება მსროლელზე. რიგ წყაროებს თუ დავუჯერებთ მუხრუჭ-კომპენსატორის კონსტრუქციიდან ამოღების იდეა თავად კალაშნიკოვს მოუვიდა, მაშინ როდესაც იარაღის გამოცდებს ესწრებოდა საბჭოთა კავშირის მარშალი ნ.ნ. ვორონოვი (Н.Н. Воронов), რომელმაც შენიშვნა მისცა კალაშნიკოვს იარაღის გასროლისას გაუსაძლის ხმასთან დაკავშირებით.
1948 წლის აგვისტო-ოქტომბერში გამართულ ხელახალ გამოცდებზე კალაშნიკოვის ავტომატმა აჩვენა მოულოდნელი შედეგები. კომპენსატორის გარეშე ავტომატი უკეთესი სიზუსტით გამოირჩეოდა. ასევე ავტომატური ჯერებისას არ იყო არანაირი სხვაობა კომპენსატორიან და უკომპენსატორო ავტომატს შორის. გამომცდელები ამბობდნენ, რომ უკუცემა ისევ იგივე დონეზე შენარჩუნდა და გასროლის ხმაც აღარ იყო გაუსაძლისი. გამომცდელების აზრით მჭიდის მიწაზე დაბჯენით სროლისას (ანუ მჭიდის საყრდენად გამოყენების დროს) ტყვიების გაფანტვა შემცირდა დაახლოებით 2,5 ჯერ. გასროლების შემდეგ გადამოწმებულ იქნა მჭიდები და მათი ფიქსატორი. აღმოჩნდა, რომ ისინი ინარჩუნებდნენ საიმედოობას და არანაირ მორყევას არ ჰქონდა ადგილი.
აღნიშნული შედეგების შემდეგ მთავარმა საარტილერიო სამმართველომ გასცა ბრძანება, რომ დამზადებულიყო ავტომატების ახალი სერიული პარტია მუხრუჭ-კომპენსატორის გარეშე, რომელიც გაივლიდა სამხედრო გამოცდებს. ზუსტად ამ პერიოდში მთავარმა საარტილერიო სამმართველომ მიიღო კიდევ ერთი საინტერესო გადაწყვეტილება. კალაშნიკოვის ავტომატის სერიული პარტიის დამზადება უნდა მომხდარიყო არა იჟევსკში მდებარე № 524 მოტოქარხანაში, არამედ იჟევსკის №74 ქარხანაში (ახლანდელი „იჟმაში“) („Ижмаш“). რატომ მაინცდამაინც ეს ქარხანა? ალბათ უკვე მიხვდით. სწორედ ამ ქარხნის კედლებში ჰყავდათ გამოკეტილი გერმანელი კონსტრუქტორი ჰუგო შმაიზერი, რომელიც კალაშნიკოვის ავტომატის სერიულ წარმოებაში ჩაშვებაში უნდა დახმარებოდა ქარხანას. რათქმაუნდა ამის შესახებ დღეს არ არსებობს ოფიციალური დოკუმენტი ან თუ არსებობს გასაიდუმლოებულია. შესაბამისად ეს ინფორმაციაც არაა ჭეშმარიტება და მხოლოდ ერთგვარი საფუძვლიანი ვარაუდია, რომელსაც აქვს უფლება არსებობდეს.

АК-47 სამხედრო (საარმიო) გამოცდებზე
ავტომატების სამხედრო გამოცდა განხორციელებულ იქნა 1948 წლის ოქტომბერ-ნოემბერში. (რიგ წყაროებში შეიძლება შევხდეთ, რომ სამხედრო გამოცდები კალაშნიკოვმა გაიარა ივნისის თვეში, რაც არ შეესაბამება სიმართლეს. ივნისში ჩატარებული გამოცდები არ იყო სამხედრო. ის იყო საპოლიგონო გამოცდები НИПМСВО-ს ტერიტორიაზე). სამხედრო გამოცდები ჩატარებულ იქნა მოსკოვის, ლენინგრადის და შუააზიის სამხედრო ოლქებში. საბოლოოდ АК-47-ის ახალმა სერიულმა პარტიამ აჩვენა საუკეთესო და იმ პერიოდისათვის არნახული შედეგები. ადვილად აღმოფხვრადი შეფერხებების რაოდენობამ საცდელ სროლებზე შეადგინა 0,13 % (იმ პერიოდში მოთხოვნების თანახმად დაშვებული იყო 0,5 %). მიუხედავად იმისა, რომ АК-47 -მა წარმატებულად გაართვა თავი სამხედრო გამოცდებს, მაინც გამოიკვეთა კონკრეტული სამსახურეობრივ-საექსპლუატაციო ნიუანსები, რომელიც საჭიროებდა დამუშავებას, მაგალითად გამოცდებში მონაწილე ჯარისკაცები უკმაყოფილონი იყვნენ საკეცი დუგლუგით, რომელიც მოუხერხებლად ჯდებოდა მსროლელის მხარზე და სროლის დროს ჰქონდა მხრიდან მოცურების ტენდენცია. 1948 წლის 11 დეკემბერს იჟევსკში მდებარე ქარხანა № 74 -ის ტერიტორიაზე გამოცდას დაექვემდებარა სამხედრო გამოცდების შედეგად გადამუშავებული ეგზემპლარი, რომლიდანაც მოახდინეს 13350 გასროლის განხორციელება (მეტი გასროლა ვერ მოხერხდა ერთი მარტივი მიზეზის გამო. ქარხნის ტერიტორიაზე აღარ იყო ავტომატისთვის საჭირო ვაზნები). გასროლების შემდგომი დათვალიერებისას ავტომატის დეტალებს არ აღენიშნებოდა რაიმე მნიშვნელოვანი ცვეთის კვალი, ხოლო შეფერხებების რაოდენობამ 13350 გასროლიდან შეადგინა  სულ რაღაც 0,045 %.
მ.ტ. კალაშნიკოვის ავტომატს (АК-47 და АКС-47. ამ უკანასკნელს ასეთი დასახელება მიენიჭა შეიარაღებაში მიღებისას, მანამდე იგი ყველა დოკუმენტში მოხსენიებულ იყო როგორც უბრალოდ АК-47 მეტალის საკეცი დუგლუგით) რჩებოდა მხოლოდ ერთი ეტაპის გავლა, რომელიც მთავარი საარტილერიო სამმართველოს (ГАУ) პოლიგონზე უნდა გამართულიყო.
1948%2B%25E1%2583%2593%25E1%2583%2594%25
საბოლოო გამოცდები ჩატარებულ იქნა 1948 წლის 20-22 დეკემბერს ინჟინერ-მაიორ დ.პ. მარტემიანოვის (Д. П. Мартемьянов) მიერ. გამოცდას დაექვემდებარა როგორც ხის კონდახით აღჭურვილი ავტომატი AK-47 სერიული ნომრით (№ 2), ასევე მეტალის საკეცი დუგლუგით (სერიული № 4). ეს ავტომატები სამხედრო გამოცდებზე წარმოდგენილი ეგზემპლარებისგან განსხვავდებოდნენ შემდეგი დეტალებით:
1. გამაგრებულ იქნა ლულის კოლოფზე არსებული ლულის შემაერთებელი ხრახნი. მისი გამყარება მოხდა ხრახნის ბიჯის შეცვლით 1 დან 1,5მმ-მდე.

2. შეიცვალა მასრების ამომგდების კონსტრუქცია და საცემის (დამრტყმელის) დამაგრების მეთოდი, რომლის სამაგრი სარჭიც გადანაცვლებულ იქნა საკეტის წინა ნაწილში.
3. სიგანეში გაიზარდა ე.წ. „სუხარის“ წაკვეთილი სამუშაო ადგილის ზომა, რომელც მანამდე შეადგენდა 2მმ-ს, ხოლო გადამუშავების შედეგად გაფარდოვდა 4 მმ-მდე. ასევე „სუხარის“ ქვედა მხრიდან გაკეთებულ იქნა სპეციალური შვერილი. შვერილი აჩერებდა „სუხარის“ გვერდით გადაადგილებას.  
saketi.jpg
4. შეიცვალა გადასატენი სახლურის ფორმა და გახდა ნამგალისებური (აღნიშნული სახელურის ფორმა აღებულ იქნა ამერიკული თვიტდამტენი შაშხანიდან „Garand M1“). მანამდე არსებულ კალაშნიკოვის ყველა ეგზემპლარზე გადასატენი სახელური იყო ცილინდრული ფორმის შვერილის სახით.
5. საბრძოლო ზამბარის დიამეტრი 15მმ-დან გაიზარდა 18მმ-მდე, რამაც გაზარდა მისი სიცოცხლისუნარიანობა.
6. გადამუშავებას დაექვემდებარა ასევე სამიზნე მოწყობილობის ზომები (გახდა უფრო მაღალი და განიერი). ასევე გადამუშავდა უკანა სამიზნე მოწყობილობის მოძრავი „ხამუტის“ ფიქსატორი.
7. შეიცვალა ტიბჟირის უკანა სამაგრი და დაემატა მეტალის წვერი, რომელიც იცავდა ტიბჟირს გაბზარვისგან. ასევე ტიბჟირის ქვედა მხარე გამსხვილდა 3მმ-ით.
 
8. მეტი სიმტკიცისთვის ლულის კოლოფის დაბეჭდვა ხდებოდა უფრო მსხვილი ფოლადის ფურცლისგან, რომლის სისქეც შეადგენდა 1,7მმ-ს. (მანამდე გამოიყენებოდა 1,5მმ-ანი ფურცლები).
9. გამყარებულ იქნა მცველის და სროლის რეჟიმების გადამრთველი ბერკეტის დამჭერი.

10. ლულა დაგრძელდა 15მმ-ით და ბოლოში გაუკეთდა ხრახნისებური სამაგრი, რომელზეც შესაძლებელი იქნებოდა სხვადასხვა მოწყობილობების დაყენება. ლულის ბოლოში არსებულ ხრახნზე დამაგრდა ხრახნის დამცავი, რომელიც ამავდროულად ასრულებდა ლულის წმენდისთვის საჭირო საცმის სამაგრის როლსაც. ხოლო   საცმის როლს კი ასრულებდა აქსესუარების შესანახი პენალის თავსაფარი.
11. წინა სამიზნის ფუძეზე ქვემოთა მხრიდან არსებულ შვერილზე გაკეთებულ იქნა ნაჭდევი, რომელიც აადვილებდა ლულის ქვეშ დამაგრებული ზუმბას (შომპოლის) მოხსნას.
 
12. დამუშავდა  „სუხარის“ დამჭერი მოქლონი (ე.წ. ზაკლიოპკა), რომელზეც ადრეულ ვარიანტში ზუმბას წვერი ებჯინებოდა და იწვევდა მის დაზიანებას.
 
13. ავტომატის ღვედი (ქამარი) აღიჭურვა სპეციალური სამაგრი კარაბინით, რამაც აღმოფხვრა ღვედის ცხელ კორპუსზე მიდება და ამოწვა.
14. შეიცვალა საწმენდი აქსესუარების პენალი და როგორც უკვე ავღნიშნეთ მისმა თავსაფარმა შეითავსე ლულის საწმენდი საცმის ფუნქცია. აღნიშნული საცმი კეთდებოდა ლულის წვეროზე და შემდეგ მასში ტარდებოდა ზუმბა.

საცდელი სროლების საბოლოო დასკვნაში ეწერა „7,62მმ-ანი კალაშნიკოვის ავტომატის (АК-47) კონსტრუქცია, გათვლილი 1943 წლის მოდელის ვაზნაზე, საიმედოობით და დეტალების სიცოცხლისუნარიანობით აკმაყოფილებს მოთხოვნებს ნომრით №3581“.
„კონსტრუქციაში შეტანილი ცვლილებები არის მიზანმიმართული და შესაძლებელია შეტანილ იქნას АК-47 –ის ნახაზებში“.

АК-47 -ის წარმოების დაწყება 
როდესაც დასრულდა ავტომატის გამოცდები დაწყებულ იქნა მუშაობა, მის სერიულ წარმოებაში ჩასაშვებად. საბოლოოდ გადამუშავებების შედეგად ავტომატის ნახაზებში შევიდა 596 ცვლილება, რომლიდანაც კონსტრუქციული ხასიათის იყო 228, ხოლო ტექნოლოგიური თვალსაზრისის 214. მიუხედავად ამდენი ცვლილებისა, ავტომატი „АК-47“ მთელი წარმოების პერიოდი მაინც გადიოდა გარკვეულ ტექნოლოგიურ და კონსტრუქციულ გადამუშავებას.
%25D0%25B0%25D0%25BA-47%2B%25E1%2583%25A
გარდა ზემოაღნიშნულისა ცვლილებებს ექვემდებარებოდა ასევე ავტომატისათვის განკუთვნილი ვაზნები. ზუსტად ამ პერიოდში საცდელ საკონსტრუქტორო ბიურო 44 -ში (ОКБ-44) შეიქმნა ფუჭი (ე.წ. „ხალასტოი“) ვაზნა, რომელიც სავარჯიშოდ უნდა გამოყენებულიყო. ფუჭი ვაზნით სროლისას ლულის ბოლოში უნდა დამაგრებულიყო სპეციალური საცმი, რომელიც უზრუნველყოფდა ავტომატიკის მუშაობას. გადამუშავებას დაექვემდებარა ასევე ვაზნის მასრის ფუძის ფორმები, რაც მიმართული იყო იქითკენ, რომ გაუმჯობესებულიყო მასრის ექსტრაქციის საიმედოობა და მინიმუმამდე შემცირებულიყო საკეტის სარკესა და მასრას შორის არსებული ღრიჭო. ამავე პერიოდში შემუშავებულ იქნა ვაზნები სპეციალური ტყვიებით, როგორიც იყო მგეზავი (Т-45) (ე.წ. „ტრასირი“). ცეცხლგამჩენი (З) და ჯავშანგამტან-ცეცხლგამჩენი მოქმედების (БЗ).
გარდა იმისა, რომ ავტომატური ჯერებით სროლისას ტყვიების გაფანტვის საკითხი კვლავ მტკივნეულ თემად ითვლებოდა, მასიურ წარმოებაში ჩაშვებისას გამოიკვეთა კიდევ რამოდენიმე ფაქტორი, რომელიც საჭიროებდა მოგვარებას. ეს საკითხები იყო ავტომატის ხიშტით აღჭურვა და ლულის კოლოფის უფრო მეტად გამყარება.
 
სამხედრო პირთა რიგებში გამოჩდნენ ადამიანები, რომლებიც ითხოვდნენ, რომ ავტომატი აუცილებლად უნდა აღჭურვილიყო ხიშტით. შესაბამისად კონსტრუქციას დაემატა ხიშტის სამაგრი. რაც შეეხება ლულის კოლოფის გამყარებას აღნიშნული საკითხის მოგვარება გადაწყდა ტექნოლოგიური მეთოდით. დაბეჭდვის ნაცვლად АК-47 -ის ლულის კოლოფი უნდა დამზადებულიყო ფრეზირების მეთოდით.
1949 წლის პირველ კვარტალში იჟევსკში მდებარე ქარხანა №74 -მა მოახდინა АК-47 -ის სერიული წარმოების ათვისება და ამავე წლის 16 აგვისტოს გატარდა არმიისთვის ავტომატების მისაწოდებლად საჭირო დოკუმენტაციის მომზადებითი სამუშაობი.

1949 წელს კალაშნიკოვის ავტომატი სახელწოდებით АК-47 მიღებულ იქნა საბჭოთა კავშირის არმიის შეიარაღებაში (შემდგომ მას მიენიჭა მინდექსით 56-А-212) (საკეც დუგლუგიანი ვარიანტი АКС-47 ინდექსით 56-А-212М).
სახელმწიფო დაგეგმარების კომიტეტის თანახმად 1951 წლიდან 1955 წლამდე უნდა მომხდარიყო საბჭოთა კავშირის არმიის შეიარაღებაში 4,4 მილიონი კალაშნიკოვის ავტომატის (АК-47) და სიმონოვის თვითდამტენი კარაბინის (СКС) მიწოდება.

ქარხანა №74-ში АК-47–ის წარმოების დაწყებისას გამოიკვეთა მთელი რიგი სირთულეები, რომლებიც უკავშირდებოდა ავტომატის წარმოებას. აღმოჩნდა, რომ ფაბრიკის ჩარხები, დაზგები და დანადგარები მოძველებული იყო და ვერ აკმაყოფილებდა ავტომატის წარმოებისათვის საჭირო მოთხოვნებს. აქედან გამომდინარე უნდა მომხდარიყო ან ავტომატის კონსტრუქციის ტექნოლოგიურობის დახვეწა, რაც გამოიწვევდა მის უკვე მერამდენე საფუძვლიან გადამუშავებას, ან ქარხანა უნდა აღჭურვილიყო თანამედროვე დაზგა-დანადგარებით და ხელსაწყოებით. წარმოების პროცესში ჩაერთვნენ ყველაზე მოწინავე მეტალურგები, ტექნოლოგები, კონსტრუქტორები და წამყვანი სპეციალისტები. რიგ წყაროებს თუ დავუჯრებთ კალაშნიკოვის წარმოების პროცესში 10 000 -ზე მეტი ადამიანი იღებდა მონაწილეობას. ყველაზე დიდი როლი მათ შროსი ჰქონდა ქარხნის მთავარ ინჟინერს ა. ფიშერს (А.Я. Фишер), მთავარ ტექნოლოგს კ.ნ. მამონტოვს (К.Н. Мамонтов) და წარმოების ხელმძღვანელს ა.გ. კოზლოვს (А.Г. Козлов), რომელთა დაჟინებული მოთხოვნით 1950-1951 წლებში  განახლებულ იქნა ქარხნის აღჭურვილობა და ჩარხების დიდი ნაწილი. მიუხედავად იმისა, რომ ლულის კოლოფის ცივად დაბეჭდვის ტექნოლოგიით დამზადება ბევრად ეკონომიურ პროცესს წარმოადგენდა, მას მაინც არ გააჩნდა სათანადო სიმტკიცე. შესაბამისად მოხდა ფრეზირებული ლულის კოლოფების წარმოების ათვისება. თითო ფრეზირებული ლულის კოლოფის დამზადებაზე ხდებოდა 1,5 კილოგრამი მეტალის ზედმეტი გადახარჯვა. სულ 1 ცალი ფრეზირებული ლულის კოლოფიანი  ავტომატის დამზადებას სჭირდებოდა 15 კგ მეტალი. თუმცა ფრეზრებული კოლოფი იყო უფრო მყარი და საიმედო. ასევე მის დასამზადებლად უფრო ნაკლები ოპერაციის შესრულება იყო საჭირო. ლულის კოლოფის ფრეზირების მეთოდით დამზადებამ გამოიწვია ასევე ავტომატის საერთო მასის გაზრდა.
frez.jpg
АК-47 ფრეზირებული ლულის კოლოფით
ფრეზირებული ლულის კოლოფით ავტომატის საერთო მასა შეადგენდა 4,3 კილოგრამს. როგორც უკვე ვისაუბრეთ ცივად დაბეჭდვის მეთოდით დამზადებულ ლულის კოლოფს გააჩნდა საგები (ლეინერი), რომელზეც მაგრდებოდა ლულა, ხოლო ფრეზირების მეთოდით დამზადებულ ლულის კოლოფზე აღნიშნული საგები (ლეინერი) აღარ იყო საჭირო, რადგანაც თავად მასიურ ლულის კოლოფზევე მაგრდებოდა ლულა. ასევე ფრეზირებული ლულის კოლოფის შემადგენელ ნაწილს წარმოადგენდა მასრების ამრეკლი. საკეტის ჩარჩო მოძრაობდა კოლოფის შიდა მხარეს გაკეთებულ მიმმართველ ღარებში, რომელზეც გამოკიდული იყო საკეტის ჩარჩო. წონის შემცირების მიზნით ფრეზირებულ ლულის კოლოფს მჭიდის მიმღები ფანჯრის ზევით გვერდებიდან გააჩნდა ამონაჭრელები. ცვლილებას დაექვემდებარა ასევე ლულის კოლოფზე კონდახის დამაგრების კონსტრუქცია და პისტოლეტისებური სახელურის დამაგრების მეთოდი. ამდაგვარმა გადამუშავებამ საბოლოო ჯამში ერთი ცალი ავტომატის თვითღირებულება შეამცირა 2003 მანეთიდან 1003 მანეთამდე.
ზუსტად ამ პერიოდში სხვადასხვა სამხედრო ნაწილებში და დანაყოფებში დაიწყო კალაშნიკოვის ავტომატების მიწოდება. მიუხედავად იმისა, რომ АК-47  იყო საიმედო ავტომატი, მისი მომხმარებლების მხრიდან მაინც ისმოდა გარკვეული ნეგატიური გამოხმაურებები (ე.წ. რეკლამაციები), რომელიც ძირითადად ავტომატური ჯერებით სროლისას ტყვიების დიდ გაფანტვას უკავშირდებოდა. ასევე უკმაყოფილებას გამოთქვამდნენ მეტალის საკეც დუგლუგზე, რომელიც ზედმეტად განიერი და მოუხერხებელი იყო.

კალაშნიკოვის ავტომატი (АК-47) ნელნელა იწყებდა ფეხის მოკიდებას საბჭოთა კავშირის არმიის რიგებში, თუმცა მუდმივად მიმდინარეობდა მისი კონსტრუქციის გადამუშავებაზე მუშაობა. მთავარი მიმართულებები რომლის მიხედვითაც უნდა მომხდარიყო ავტომატის გადამუშავება განსაზღვრულ იქნა საბჭოთა კავშირის შეიარაღების სამინისტროს და მთავარი საარტილერიო სამმართველოს მიერ. ყველაზე მეტად ავტომატის გადამუშავებაში ჩართულნი იყვნენ ქ. კლიმოვსკის სამეცნიერო კვლევითი ინსტიტუტის (НИИ-61) კონსტრუქტორები და ინჟინრები. სასროლი იარაღის სამმართველოდან კი ჩართულნი იყვნენ  ი.ლიტიჩევსკი (И.Я. Летичевский), ი.ნ. პისკუნი (И.Н. Пискун), ვ.ს. დეიკინი (B.C. Дейкин), ვ.ი. ალგალოვი (В.И. Алгалов) და ი.პ. ბუშინსკი (И.П. Бушинский). მათ შორის ყველაზე მეტი ჩართულობა სწორედ კალაშნიკოვის ავტომატის ერთერთი თანაავტორის ვ.ს. დეიკინის მხრიდან იყო, რომელიც იჟევკსის ქარხნასაც ეხმარებოდა ავტომატის წარმოების გაუმჯობესებაში.

ალტერნატიული ავტომატის შექმნა (პარალელური პროექტის ინიცირება 1947 წელი)
ჯერ კიდევ 1947 წლის ნოემბერში, სანამ გამოვლინდებოდა გამარჯვებული ავტომატი და სანამ კალაშნიკოვის ავტომატს ოფიციალურად მიიღებდნენ შეიარაღებაში, საბჭოთა კავშირში წამოწყებულ იქნა პარალელური პროექტი სამეცნიოერო-კვლევითი სამუშაოს ფორმატით, რომელსაც მიენიჭა კოდური სახელწოდება "NHI-06-7". აღნიშნული სამუშოს მთავარ მიზანს წარმადგენდა შუალედურ ვაზნაზე (7,62х39) გათვლილი ავტომატის შექმნა, რომელიც აგებული იქნებოდა თავისუფალი ან ნახევრად თავისუფალი საკეტის პრინციპზე. აღნიშნულ პროექტში ჩართულნი იყვნენ პ.ვ. ვოევოდინი (П.В. Воеводин), ვ.ე. ვორონკოვი (В.Е. Воронков) და გ.ა. კორობოვი (Г.А. Коробов).  მიუხედავად იმისა, რომ გერმან კორობოვი ჯერ კიდევ 1946 წელს იღებდა მონაწილეობას  კონკურსში ავტომატით ТКБ-408 (სახელწოდებით "Бычок"), რომელიც საცდელ სროლებზე დაიბრაკა, იგი კვლავ აგრძელებდა საკუთარი კონსტრუქციების შექმნა/დამუშავებას ახალ (პარალელურ) პროექტში. 1947 წლის მიწურულს კორობოვმა ცენტრალურ-საკონსტრუქტორო ბიუროში (ЦКБ-14) დაამზადა მისი ახალი ავტომატი კოდური სახელწოდებით ТКБ-454-43 (ТКБ–Тульское Конструкторское Бюро-454-43), რომელიც ნახევრადთავისუფალი საკეტით ფუნქციონირებდა და გააჩნდა საკეტის აირით დამუხრუჭების სისტემა.
%25D0%25A2%25D0%259A%25D0%2591-454-43.jp
გერმან კორობოვის ავტომატი ТКБ-454-43
მარტივად რომ ვთქვათ გასროლისას დენთის აირები ანელებდნენ საკეტის გაღების პროცესს, რათა ტყვიას მოესწრო ლულის დატოვება და შემდგომ მომხდარიყო საკეტის სრული გახსნა.  ავტომატს არ გააჩნდა რაიმე განსაკუთრებული ჩაკეტვის სქემა და არ იყენებდა დგუშს. შესაბამისად გასროლის დროს მოძრავი დეტალების წონა იყო მინიმალური, რამაც გამოიწვია უკუცემის შემცირება თითქმის 2ჯერ. უკუცემის შემცირების შედეგად ავტომატური ჯერებით სროლა იყო ბევრად კომფორტული და კალაშნიკოვის ავტომატთან შედარებით გააჩნდა გაცილებით უკეთესი სიზუსტე (ტყვიების შეჯგუფება). ТКБ-454-43 -ს ახასიათებდა კიდევ ერთი თავისებურება. საკეტის უკუდურეს პოზიციაში გადაადგილების შემდეგ, როდესაც იგი დაეჯახებოდა ლულის კოლოფის უკანა ნაწილს, ხდებოდა საკეტის ასხლეტვის შენელება. რაც იწვევდა მოძრავი დეტალების დაწყნარებას და უკვე შემდგომ გრძელდებოდა მჭიდიდან ვაზნის მიწოდების მოქმედება. ყველაფერთან ერთად ეს მექანიზმი მუშაობდა როგორც ერთგვარი ტემპის შემამცირებელი. ამავდროულად აღნიშნული თავისებურება იყო ერთერთი დამატებითი ბერკეტი, რომელიც ავტომატური ჯერებით სროლის შემთხვევაში იწვევდა იარაღის სტაბილიზაციას. კორობოვის ავტომატის მთავარ მინუსს წარმოადგენდა დენთის აირების და ნამწვის დიდი რაოდენობით მოხვედრა ლულის კოლოფში რაც სწრაფად აბიძნურებდა ავტომატის მოძრავ დეტალებს და მექანიზმს. ТКБ-454-43 იწონიდა 3,07კილოგრამს, შესაბამისად იგი ბევრად მსუბუქი იყო კალაშნიკოვის ავტომატზე (АК-47).  დამატებით პლიუსს წარმოადგენდა დაბეჭდვის მეთოდით დამზადებული ავტომატის ლულის კოლოფი, რომელიც უფრო ტექნოლოგიური იყო, ვიდრე კალაშნიკოვის ავტომატში გამოყენებული ლულის კოლოფი.  1 ცალი ავტომატის დამზადებაზე განკუთვნილი შრომა შემცირებული იყო 50% -ით (კალაშნკოვის ავტომატთან შედარებით), ხოლო გამოსაყენებელი მეტალის ხარჯი შემცირებული იყო 30% -ით. ლეგირებული დეტალების დანახარჯი კალაშნიკოვის ავტომატთან შედარებით შემცირებული იყო 15 ჯერ (საჭიროებდა 6,93 კილოგრამით ნაკლებ ლეგირებულ მეტალს). ასეთი კარგი საწარმოო-ტექნოლოგიური მახასიათებლების გამო  კორობოვის ავტომატი მოექცა საბჭოთა კავშირის თავდაცვითი მრეწველობის სამინისტროს (МОП) ყურადრების ქვეშ და დაუყვნებლივ იქნა დაგეგმილი მისი ქარხნული გამოცდები.  ცდების და გამოკვლევების შედეგად გამოვლინდა, რომ კონსტრუქციაში რაციონალური იქნებოდა სპეციალური სამუხრუჭე (საკეტის გახსნის შემანელებელი) ბერკეტის დამატება. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე კორობოვმა დაიწყო მუშაობა მისი ავტომატის ТКБ-454-43 -ის გადამუშავებაზე.
%25D0%25A2%25D0%259A%25D0%2591-454.jpg
1948 წელს გამოჩნდა კორობოვის ახალი გდამუშავებული ავტომატი სამუშაო სახელწოდებით „ТКБ-454-5“. მისი მუშაობის პრინციპი კვლავ ნახევრად თავისუფალი საკეტის სქემას ეფუძნებოდა, თუმცა კონსტრუქციას დაემატა სპეციალური შემანელებელი ბერკეტი. აღნიშნულ ბერკეტს გააჩნდა ორი ფიგურული გვერდი და მოთავსებული იყო საკეტის ჩარჩოს და საკეტს საბრძოლო თავაკს შორის.  გ. კორობოვმა ქარხნული გამოცდების შედეგად კვლავ გადაამუშავა მისი ავტომატი და შექმნა მოდელი ТКБ-454-6, რომელიც მჭიდთან ერთად იწონიდა  3.65 კილოგრამს, ხოლო საერთო სიგრძე შეადგენდა 885მმ-ს. მოგვიანებით ავტომატმა განიცადა კიდევ ერთი გადამუშავება და გაჩნდა ვარიანტი ТКБ-454-7А.
%25D0%25A2%25D0%259A%25D0%2591-454-7%25D
ТКБ-454-7А ხის მუდმივი (არასაკეცი) კონდახით
 
%25D0%25A2%25D0%259A%25D0%2591-454-7%25D
ТКБ-454-7А მეტალის საკეცი დუგლუგით
%25D0%25A2%25D0%259A%25D0%2591-454-7%25D
ასრებობდა თუ არა კორობოვის ავტომატის მსგავსი პრინციპით მომუშავე ავტომატური იარაღი მანამდე? ამ შეკითხვას შეიძლება მარტივად ვუპასუხოთ თუკი მოვიძიებთ ინფორმაციას უნგრულ პისტოლეტ-ტყვიამფრქვევზე 39М (39 Minta), რომელიც პოლ კირალიმ  (Paul Dedai Kiraly) ჯერ კიდევ 1937 წელს შვეიცარიულ ფაბრიკა “SIG” -ში მუშაობისას შექმნა. აღნიშნული პისტოლეტ-ტყვიამფრქვევი გათვლილი იყო ძლიერ პისტოლეტის ვაზნაზე 9х25 Mauser Export. შეიძლება ითქვას, რომ გერმან კორობოვი იყო პირველი ვინც პოლ კირალის სქემა გადაამუშავა და გამოიყენა შუალედურ ვაზნაზე მომუშავე ავტომატურ იარაღში. შემდგომ კორობოვის ავტომატის იდენტური მექანიზმი გამოიყენეს ფრანგებმა თავიანთ მოიერიშე შაშხანაში FAMAS.

1951 წელს კორობოვის მიერ ქალაქ ტულის ცენტრალურ საკონსტრუქტორო ბიუროში (ЦКБ-14) დამზადებულ იქნა კიდევ ერთი განახლებული ვარიანტი, რომელიც მთავარი საარტილერიო სამმართველოს განხილვის შემდეგ იმავე წელს (1951) წარსდგა საპოლიგონო გამოცდებზე. კორობოვის ახალი ავტომატი მთლიანობაში გამოირჩეოდა მარტივი კონსტრუქციით და დეტალების ტექნოლოგიურობით, რაც გაადვილებდა მის წარმოების პროცესს. წარმოების პროცესის გაადვილება კი შესაბამისად შეამცირებდა წარმოების ღირებულებას. კალაშნიკოვის ავტომატთან შედარებით მთავარ ტექნოლოგიურ სხვაობას წარმოადგენდა ის, რომ დეტალების დიდი ნაწილი მზადდებოდა ფოლადის ფურცლებისგან ცივად დაბეჭდვის მეთოდით. იქიდან გამომდინარე, რომ ავტომატს არ გააჩნდა ჩაკეტვის განსაკუთრებული მექანიზმი, შესაბამისად არ საჭიროებდა არც ლულის არხიდან აირგამყვან სისტემას და არც დგუშსს. ამ ყველაფერმა გამოიწვია ავტომატის საერთო მასის (წონის) შემცირება 650 გრამით. ავტომატის წარმოების ეკონომიურ ფაქტორს წარმოადგენდა ასევე მჭიდი, რომელიც პირდაპირ კალაშნიკოვის ავტომატიდან АК-47 იქნა აღებული. კორობოვის ავტომატის სავაზნეში შესრულებული იყო სპეციალური ღარები (ნაჭდევები), რომელიც გასროლის დროს ანელებდა მასრის გამოტანას.  ასევე გასროლის დროს მასრა აწვებოდა სპეციალურ ბერკეტს, ხოლო ეს ბერკეტი იწყებდა გადაბრუნებას და გადაბრუნების შედეგად გადასცემდა ენერგიას საკეტს. ამდაგვარი პრინციპის გამოყენებით საკეტის გახსნის პროცესი იწელებოდა დროში და ტყვია ასწრებდა ლულის დატოვებას მანამდე, სანამ საკეტი გაიხსნებოდა.
TKB-454%2B%25E1%2583%25A1%25E1%2583%25A5
კორობოვის ავტომატის სავაზნის ნახევარი შეადგენდა ლულის ნაწილის, ხოლო მეორე ნახევარს წარმოადგენდა ლულის სამაგრი რგოლი. აქედან გამომდინარე საცდელი სროლებზე ლულის სამაგრი ნაწილი, სავაზნეში არსებული წნევის გამო ადვილად გამოდიოდა მწყობრიდან. შესაბამისად საცდელ სროლებზე ვერ მოხერხდა ავტომატის სრული პოტენციალის გამოვლენა. კორობოვმა სასწრაფო წესით გადაამუშავა ავტომატი და განახლებული სახით წარმოადგინა 1952 წელს. ხელახალმა გამოცდებმა აჩვენეს, რომ ავტომატი საიმედოდ მუშაობდა, როგორც ნორმალურ, ასევე რთულ პირობებში ექპლუატაციისას. საბოლოო ვერდიქტში ნათქვამი იყო, რომ კოობოვის ავტომატი აკმაყოფილებს მთავარი საარტილერიო სამმართველოს ტაქტიკურ-ტექნიკურ მოთხოვნებს №3131 და კალაშნიკოვის ავტომატთან (АК-47) შედარებით გააჩნია რიგი უპირატესობები. უფრო მსუბუქია (0.5კილოგრამით), ავტომატური ჯერებით სროლისას ტყვიების შეჯგუფება ბევრად უკეთესია (ტყვიების შეეჯგუფებით გ.კორობოვის ავტომატი კალაშნიკოვის АК-47 -ს აღემატება 1,3-1,9 ჯერ), აქვს მარტივი კონსტრუქცია, რომელიც წარმობის კუთხით უფრო ადვილად ასათვისებელია ვიდრე კალაშნიკოვის ავტომატი (კორობოვის ავტომატის დასამზადებლად საჭირო სამუშაოები АК-47 -თან შედარებით 2-ჯერ უფრო ნაკლებია).  თუმცა ამ ყველაფერთან ერთად იყო გარკვეული მინუსები, რომელიც ეხებოდა ავტომატის ცალკეულ დეტალებს. კონსტრუქციაში იყო დეტალები, რომლებიც ზედმეტ ცვეთას განიცდიდნენ და საჭიროებდნენ გადამუშავებას. რიგ წყაროებს თუ დავუჯერებთ ავტომატის კონსტრუციაში შესატანი ცვლილებების ჩამონათვალმა დაიკავა 2 ფურცელი. ბევრია თუ ცოტა? ამ შეკითხვაზე თაამად შეიძლება ითქვას, რომ კალაშნიკოვის ავტომატთან შედარებით ცოტაა. კალაშნიკოვის ავტომატი რადიკალურად იცვლებოდა 1946-1949 წლებში და შემდგომ პერიოდშიც კი არ იყო ბოლომდე გადამუშავებული. გერმან კორობოვი დაუყოვნებლივ შეუდგა ავტომატის გადამუშავებას. შეიძლება ითქვას, რომ ეს კონსტრუქტორი არ ყრიდა ფარ-ხმალს და თავდადებით იბრძოდა კალაშნიკოვის წინააღმდეგ. კალაშნიკოვის ავტომატის გადამუშავებაზე კი კონსტრუქტორების, ინჟინრების და ტექნოლოგების მთელი დასტა მუშაობდა.
კალაშნიკოვის ავტომატის АК-47 მორიგი გადამუშავება
გარდა ავტომატური ჯერებით სროლისას ტყვიის გაფანტულობის შემცირებისა, კალაშნიკოვის ჯგუფი მუშაობდა ასევე ავტომატის საერთო მასის (წონის) შემცირებაზე ისე, რომ შენარჩუნებულიყო მისი საბრძოლო და საექსპლუატაციო თვისებები. მთავარი სამუშაოები მიმდინარეობდა დეფიციტური და ამავდროულად ძვირადღირებული მაღალლეგირებული ფოლადის (მარკით 25ХНВА) ამოცვლაზე, რომლისგანაც მზადდებოდა დეტალების დიდი ნაწილი. საბოლოოდ სხვადასხვა ცდების შედეგად მიღებულ იქნა გადაწყვეტილება, რომ ავტომატის 9 ცალი დეტალი დამზადებულიყო შედარებით იაფფასიანი, მაგრამ მყარი დაბალლეგირებულ ფოლადით (მარკა 30ХРА). აღნიშნული მარკის ფოლადისგან მოხდებოდა დამრტყმელ-გამშვები მექანიზმის და საკეტის ჯგუფის დამზადება. მასის შემცირების კუთხით კიდევ უფრო შემსუბუქდა ფრეზირებული ლულის კოლოფი, შემცირდა ლულის კოლოფის თავსაფარის სისქე და შემუშავდა ახალი შემსუბუქებული მჭიდი. აღნიშნულმა ოპერაციებმა გამოიწვია ავტომატის საერთო მასის შემცირება 0,5 კილოგრამით (ავტომატის საერთო წონა გახდა 3,8 კგ). კალაშნიკოვის მჭიდები მანამდე მზადდებოდა ფოლადის ფურცლისგან და ვაზნების გარეშე იწონიდა  0,43 კგ-ს. გადამუშავებული მჭიდი მზადდებოდა მსუბუქი შენადნობისგან და იწონიდა 0,33 კგ-ს. გადამუშავებულ მჭიდებს მთელ სიგრძეზე გაუკეთეს ამობურცული კანტები ნეკნები სახით, რაც დამატებით სიმტკიცეს ანიჭებდა მჭიდის კორპუსს და იცავდა დაზიანებისგან.
6x2%2Bvariantebi.jpg
ხიშტ-დანა 6x2
ხელჩართული ბრძოლისათვის ავტომატზე შესაძლებელი იყო ხიშტ-დანის კოდური სახელწოდებით  56-Х-212 დამაგრება. 1956 წელს ამ ხიშტ-დანას მიენიჭა სახელწოდება „ნაკეთობა 6x2“. (Изделие 6x2). მისი გამოყენება/ტარება შესაძლებელი იყო ავტომატისგან განცალკევებით, როგორც დანა და გააჩნდა თავისი შესანახი ქარქაში. ხიშტ-დანის ტექნიკური მახასიათებლები იყო შემდეგი სახის: ხიშტ-დანის საერთო სიგრძე: 315მმ; პირის სიგრძე: 205მმ; პირის სიგანე: 21,8მმ; სამაგრი რგოლის შიდა დიამეტრი 17,7მმ; წონა ქარქაშით: 370 გრამი. ხიშტ-დანის რგოლი საცმივით მაგრდებოდა ლულას ბოლოში და გააჩნდა სპეციალური შვერილი და ზამბარიანი ფიქსატორი, რომლითაც ფიქსირდებოდა ზუმბაზე აირის კამერის ქვემოთ.
კალაშნიკოვის სხვადასხვა მოდიფიკაციები 1950-1953 წლებში
გამომდინარე იქიდან, რომ მჭიდის მიწაზე დაბჯენის შემთხვევაში კალაშნიკოვის ავტომატიდან ავტომატური ჯერებით სროლის შემთხვევაში ტყვიების შეჯგუფება უმჯობესდებოდა 1,5-2 ჯერ, საკონსტრუქტორო ჯგუფმა მიიღო გადაწყვეტილება, რომ დამზადებულიყო ავტომატი, რომელსაც ექნებოდა საკეცი  საბჯენი ფეხი.
SAbjenit.jpg
1950 წელს დამზადებული ეგზემპლარი საკეცი საბჯენი ფეხით
1950 წელს დღის სინათლე იხილა კალაშნიკოვის საცდელმა ვარიანტმა რომელსაც ლულის ცხვირზე დამაგრებული ჰქონდა საკეცი საბჯენი. დაკეცვის შემთხვევაში იგი თავსდებოდა ლულის და ტიბჟირის ქვეშ.
sabjeni%2B2.jpg
ამავე წელს (1950) წარმოდგენილ იქნა ეგზემპლარი, რომელსაც ტიბჟირზე გააჩნდა დამატებითი პისტოლეტისებური სახელური და ამავე სახელურში ჰქონდა ტელესკოპური ერთფეხა საბჯენი სადგარი.
Sadgari%2B3.jpg
1953 წელს გამოჩნდა კიდევ ახალი ვარიანტი, რომელსაც წინა სამიზნის ფუძესთან გააჩნდა ფოლადის მავთულისებრი ღეროებისგან დამზადებული საკეცი ორფეხა სადგარის სამაგრი. ასეთი კონფიგურაცით დამზადდა ორი ვარიანტი (1. მუდმივი ხის კონდახით და საკეცი მეტალის დუგლუგით). დაკეცვის შემთხვევაში სადგარის ფეხები ექცეოდა აირის მილაკის და უკანა სამიზნის გვერდების გასწვრივ. საბოლოოს ასეთი კონფიგურაციების პრაქტიკულმა გამოყენებამ აჩვენა, რომ მოუხერხებელი იყო მათი ექსპლუატაცია და კალაშნიკოვმაც უარი თქვა მის სერიულ წარმოებაში ჩაშვებაზე.
ალტერნატიული ავტომატზე მუშაობა გრძელდება
რაც უფრო მეტად იკიდებდა ფეხს კალაშნიკოვის ავტომატი (АК-47) საბჭოთა კავშირის არმიის რიგებში, მით უფრო მეტ თქყვანისმცემელს იძენდა და ეს ბუნებრივიც იყო. მოსინის შაშხანის შემდეგ კალაშნიკოვის ავტომატი უდაოდ სუპერ ინსტრუმენტს წარმოადგენდა, თუმცა მაინც ჰქონდა გარკვეული ნაკლოვანებები, რომლის გამოსწორებაც მატერიალურ და გონებრივ რესურსს მოითხოვდა. ასევე მატერიალურ ხარჯებთან იყო დაკავშირებული კალაშნიკოვის ავტომატის მასიური წარმოება. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე  მთავარი საარტილერიო სამმართველო მიესალმებოდა იმ ფაქტს, რომ სხვადასხვა საკონსტრუქტორო ბიუროებში ემუშავათ ახალ  ავტომატებზე და შეექმნათ საცდელი ეგზემპლარები, რომელიც შესაძლო ალტერნატივის სახით იქნებოდა განხილული. შესაბამისად თავდაცვითი მრეწველობის სამინისტრო აფინანსებდა იმ ბიუროებს, რომლებიც მუშაობდნენ ახალი ავტომატის შექმნაზე. აღნიშნულიდან გამომდინარე სხვადასხვა კონსტრუქტორებმა წამოიწყეს ალტერნატიული ავტომატების შექმნა/დამუშავება.
კორობოვის გადამუშავებული ავტომატი. 1953 წელს ЦКБ-14 -მა გამოსაცდელად წარმოადგინა კორობოვის ТКБ-454-7А გადამუშავებული ავტომატი, რომელსაც შეცვლილი ჰქონდა სავაზნე ნაწილი და ლულის კოლოფზე ლულის ჩამაგრების მეთოდი. ასევე ახალ ავტომატში გამყარებულ იქნა პრაქტიკულად ყველა დეტალი. შეიცვალა მოძრავი დეტალების დაფარვის მეთოდიც. ახალ ავტომატში მოძრავი დეტალები ექვემდებარებოდა ფოსფატირებას (მანამდე გამოიყენებოდა ძვირადღირებული და ამავდროულად საწარმოებლად მავნე კადმირების მეთოდი). ამავე პერიოდში მთავარი საარტილერიო სამმართველოს მიერ შემუშავდა ახალი ტაქტიკურ-ტექნიკური მოთხოვნები  №006256-53, რომლის თანახმადაც მოხდებოდა ავტომატის გამოცდა.  გამოცდების შედეგად გამოვლინდა კორობოვის ავტომატის რიგი თავისებურებანი:
- ტყვიის საწყისი სიჩქარე კალაშნიკოვის ავტომატთან (АК-47) შედარებით იყო უფრო ნაკლები (საწყისი სიჩქარის დანაკლისი საშუალოდ შეადგენდა 38,5 მ/წამს). აღნიშნული თავისებურება გამოწვეული იყო სავაზნეში არსებული ღარებით (ნაჭდევებით), რაც დენთის აირების მიერ მასრის დეფორმირებაზე გახარჯვით აიხსნებოდა.

- ავტომატს გააჩნდა არათანაბარი სროლის ტემპი როგორც ნორმალურ, ასევე რთულ პირობებში სროლის შემთხვევაში. სროლის ტემპი თამაშობდა წუთში 185 გასროლით. ანუ მარტივად რომ ვთქვათ ავტომატის ტემპი  შეადგენდა ხან წუთში 185 გასროლით მეტს, ხან ნაკლებს. (კალაშნიკოვის ავტომატის შემთხვევაში ასეთი არათანაბარი ტემპი 3 ჯერ უფრო ნაკლებს შეადგენადა). არათანაბარი სროლის ტემპი განპირობებული იყო სასხლეტ მექანიზმში ჩადებული ავტოგამშვები მექანიზმის სპეციფიკით, რომელიც პარარელურად ასრულებდა ტემპის შემანელებელის და საკეტის ჩარჩოს ასხლეტვის საწინაამღდეგო მექანიზმის როლს.
- შეუძლებელი იყო ფუჭი ვაზნებით ავტომატური ჯერების განხორციელება, რადგანაც ფუჭი ვაზნის გამოყენებისას ლულაში ვერ იქმნებოდა სათანადო წნევა, რომ მოეხდინა ნახევრადთავისუფალი საკეტის გახსნა. აქედან გამოდინარე საჭირო იყო სპეციალური გაძლიერებული მუხტის მქონე ფუჭი ვაზნების შემუშავება.

- სროლის დროს ლულიდან გამოვარდნილი ცეცხლის ალი მნიშვნელოვნად აღემატებოდა კალაშნიკოვის ავტომატის ლულიდან გამოვარდნილ ალს.  (თვალით შესამჩნევი ძლიერი ალის სიგრძე კორობოვის ავტომატში შეადგენდა 200-250მმ-ს, ხოლო კალაშნიკოვის შემთხვევაში 30-40მმ-ს).
მთავარ დადებით ფაქტორებს კორობოვის გადამუშავებულ ავტომატში წარმოადგენდა მისი სიმსუბუქე, რომელიც კალაშნიკოვის АК-47 -თან შედარებით 465 გრამით ნაკლებს იწონიდა და დამზადებისას 2,2-ჯერ უფრო  ნაკლებ სამუშაოებს მოითხოვდა. საბოლოოდ ამ ფაქტორებზე დაყრდნობით მიღებულ იქნა გადაწყვეტილაბა, რომ დამზადებულიყო კორობოვის ავტომატის მცირე სერია 20 ცალი ეგზემპლარის სახით, რომელიც კალაშნიკოვის ავტომატთან ერთად დაექვემდებარებოდა გამოცდას სასროლო კურზებზე სახელწოდებით „გასროლა“ («Выстрел»). ასევე ავტომატების გამოცდა მოხდებოდა ტაქტიკური სროლის კომიტეტის მიერ და საპოლიგონო გამოცდებზე. გარდა ამისა ავტომატი უნდა გამოეცადათ ჯარში ხანგრძლივი ექსპლუატაციის წესით, რაც გულისხმობდა რამოდენიმე პიროვნების აღჭურვას ავტომატით, რომლებიც გარკვეული პერიოდი იმსახურებდნენ კორობოვის საცდელი ეგზემპლარით და შემდგომ დამკვირვებლებთან ერთად გამოთქვამდნენ თავიანთ მოსაზრებებს. 
კორობოვის ავტომატის საბოლოო გამოკვლევების შედეგად მიღებულ იქნა გადაწყვეტილება, რომ არ ღირდა დროის დახარჯვა ნახევრადთავისუფალი საკეტის მქონე ავტომატზე, რადგანაც იგი არ იქნებოდა საიმედო. იქნებ აქაც გამოიჩინეს თავი იმ ხალხმა ვინც კალაშნკოვის წარმატებით იყვნენ დაინტერესებულნი? დიდი ალბათობით კი! თუმცა გერმან კორობოვმა აქაც გამოიჩინა მოთმინება და განაგრძო მუშაობა თავის ავტომატის გადამუშავებაზე, რომელიც მისი ჩანაფიქრით კვლავ დაუპირისპირდებოდა კალაშნიკოვის ეგზემპლარებს. (ამ დაპირისიპირებაზე სტატიის შემდგომ ნაწილში ვისაუბრებთ).
%25E1%2583%2593%25E1%2583%259A%25E1%2583
დლუგოვის (Длугов) ავტომატი. 1953 წელს კონსტრუქტორმა დლუგოვმა მთავარ საარტილერიო სამმართველოს (ГАУ) წარუდგინა შუალედურ ვაზნაზე (7,62х39) გათვლილი საკუთარი კონსტრუქციის ალტერნატიული ავტომატი, რომელიც თავისუფალი საკეტის პრინციპით მუშაობდა. ავტომატის დამრტყმელ-გამშვები მექანიზმი იყო ჩახმახიანი ტიპის და შეეძლო როგოც ერთეული, ასევე სრულიად ავტომატური ჯერებით სროლა. შეიძლება ითქვას, რომ დლუგოვმა არ გაითვალისწინა მთავარი მნიშვნელოვანი მომენტი. ძლიერ შუალედურ ვაზნაზე თავისუფალი საკეტის გამოყენება არ არის მიზანშეწონილი და კრახით სრულდება. ზუსტად იგივე ბედი გაიზიარა ჯერ კიდევ 1944 წელს შექმნილმა შპაგინის შუალედურმა ავტომატმა, რომელიც თავისუფალი საკეტით მუშაობდა.
%25E1%2583%259B%25E1%2583%259D%25E1%2583
მოშჩევიტინის (Мощевитин) ავტომატი.  იმავე წელს (1953) იჟევსკის მეიარაღე მოშჩევიტინმა წარმოადგინა შუალედურ ვაზნაზე გათვლილი საცდელი ეგზემპლარი, რომელიც იყენებდა კალაშნიკოვის ავტომატის საშტატო კვანძებს და დეტალებს (ლულის კოლოფი, სამიზნე მოწყობილობა, ჩახმახიანი დამრტყმელ-გამშვები მექანიზმი). ფაქტიურად ეს იყო ერთგვარი გამარტივებული კალაშნიკოვი, რომლითაც არ დაინტერესდა მთავარი საარტილერიო სამმართველო და უარი თქვეს მის გამოცდაზე.
კალაშნიკოვის ავტომატის გადამუშავება 1954-1955 წლები
კურსის სახელწოდებით «Выстрел» გავლის შედეგადად წამოვიდა მოსაზრება, რომ კალაშნიკოვის ავტომატის გადასაკიდი ქამრის (ღვედის) წინა სამაგრი, ტიბჟირის რგოლიდან გადანაცვლებულიყო აირის კამერის ბოლოში, რამაც აღმოფხვრა ექპლუატაციისას ტიბჟირის მორყევა. ასევე შეცვლას დაექვემდებარა ხის დეტალები (კონდახი, ტიბჟირი, ლულის ზედსადები), რომელთა დამზადება უნდა მომხდარიყო უფრო იაფფასიანი არყის ხის ლამინატისაებური ფანერისგან. შეცვლილ იქნა კონდახის ლულის კოლოფზე დამაგრების მეთოდიც, რამაც საბოლოო ჯამში შეამცირა ავტომატის თვითღირებულება.
1954%2BGADAMUSHAVEBULI.jpg
გადამუშავებული ავტომატიდან 350 მეტრ დისტანციაზე  მოკლე ჯერებით სროლის შემთხვევაში, 50სმ სიმაღლის სამკერდე ფიგურაზე ტყვიების გაფანტვა შეადგენდა  0,3х0,4 მეტრს, რაც იმ პერიოდში არ ითვლებოდა ცუდ მაჩვენებელად. ხოლო 800 მეტრამდე სროლის შემთხვევაში კი ტყვიების გაფანტვა შეადგენა 1,9–2,7 მეტრს. შესაბამისად შეიძლება ითქვას, რომ 350 მეტრის ზევით კალაშნიკოვის ავტომატის გამოყენების ეფექტურობა რადიკალურად მცირდებოდა. მეტალის საკეც დუგლუგიან ავტომატს (АКС) დაემატა სპეციალური შემზღუდველი, რომელიც დაკეცილი დუგლუგის საზურგეს არ აძლევდა საშუალებას დაჯახებოდა ტიბჟირს.

პარალელურად იხვეწებოდა ასევე წარმოების ტექნოლოგიური ფაქტორები, რის შედეგადაც 1954 წელს ერთ ცალ ავტომატზე მეტალის დანახარჯი შემცირებულ იქნა 1,2 კილოგრამით. საერთო ჯამში კალაშნიკოვის ავტომატის თვითღირებულება შეამცირებულ იქნა 676 მანეთამდე.  1954 წლის მიწურულს საბჭოთა კავშირის არმიას მიეწოდა გადამუშავებული (შემსუბუქებული) კალაშნიკოვის ავტომატი, ხოლო 1955 წელს იჟევსკის მანქანამშენებელმა ქარხანამ აითვისა კალაშნიკოვის ავტომატების წარმოება АК-47 ინდექსით  (56-А-212) და მეტალის საკეცი დუგლუგით АКС ინდექსით (56-А-212М).
კალაშნიკოვის ავტომატის გადამუშავებაში და წარმოების დახვეწის პროცესში მნიშვნელოვანი წვლილი მიუძღვის სპეციალურ ჯგუფს, რომელიც საბოლოო ჯამში (1954 წლის მიწურულს) ერთიან საკონსტრუქტორო ბიურად გარდაიქმნა. მასში შედიოდნენ ინჟინერ-კონსტრუქტორები: ვ.ვ. კრუპინი (В.В. Крупин), ა.დ. კრიაკუშინი (А.Д. Крякушин), ვ.ი. პუშჩინი (В.И. Пущин), ტექნიკური-კონსტრუქტორი ფ.ვ. ბელოგლაზოვი (Ф.В. Белоглазов), კოპირების ოსტატი ვ.ა. ზინოვიევი (В.А. Зиновьев), ზეინკლები პ.პ. ბუხარინი (П.Н. Бухарин), ე.ვ. ბოგდანოვი (Е.В. Богданов), ფრეზირების ოსტატი გ.გ. გაბდრახმანოვი (Г.Г. Габдрахманов); ასევე ა.ნ. ბერდიშევი (А.Н. Бердышев) და პ.მ. პერმიაკოვი ( П.М. Пермяков). მათთან ერთად კალაშნიკოვის მოდერნიზაციაში ჩართულნი იყვნენ, როგორც იჟევსკის მანქანამშენებელი ქარხნის  სპეციალისტები, ასევე თავდაცვის და თავდაცვითი მრეწველობის სამინისტროს თანამშრომლები  ვ.პ. ბოლტუშკინი (В.П. Болтушкин), ტ.გ. ლევინი (Т.Г. Левин), ვ.ა. ხარკოვი (В.А. Харьков), ნ.ფ. კულიჩკოვი (Н.Ф. Куличков), ლ.მ. ოხოტნიკოვი (Л.М. Охотников), ა.ფ. მარკოვ (А.Ф. Марков) და სხვები.
%25D0%2590%25D0%259A%25D0%259D%2B%25D0%2
НСП-2 -ით აღჭურვლი ავტომატი АКН
გარდა ავტომატის გადამუშავება/მოდერნიზაციისა, სამუშაოები მიმდინარეობდა ასევე მისი პოტენციური შესაძლებობების გაფართოვებაზეც. ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე 1954-1955 წლებში შეიქმნა კალაშნიკოვის ავტომატის ახალი ვარიანტები АКН და АКСН, რომლებზეც შესაძლებელი იყო ამავე პერიოდში შექმნილი ღამის ხედვის სამინზე მოწყობილობის НСП-2 დამაგრება. სამიზნე მოწყობილობის ავტომატზე დასამაგრებლად ლულის კოლოფის მარცხენა მხარეს გაკეთებულ იქნა სპეციალური სამაგრი კრონშტეინი.  აღნიშნული სამიზნე იძლეოდა საშუალებას, რომ მსროლელს ღამით ან ბინდში აღმოეჩინა სამიზნე 150-250 მეტრამდე და მოეხდინა დამიზნებითი სროლის განხორციელება. НСП-2-ით აღჭურვილი კალაშნიკოვი იწონიდა 8,18კგ-ს შესაბამისად სროლა წარმოებდა დაწოლილ ან ჩამუხლული პოზიციიდან რაიმე საგნის საყრდენად გამოყენების მეშვეობით.
კალაშნიკოვის ავტომატის მაყუჩით აღჭურვა 
50-ანი წლების შუალედში საბჭოთა კავშირის თავდაცვის მინისტრის მარშალ გ.კ. ჟუკოვის თაოსნობით ახლიდან იქნა ფორმირებული სადაზვერვო-დივერსიული ნაწილები და სპეციალური დანიშნულების დანაყოფები, რომელიც შედიოდა ე.წ. გენერალური შტაბის მთავარ სადაზვერვო სამმართველოში „ГРУ ГШ“ (Главное разведывательное управление Генерального штаба). საბრძოლო პრაქტიკა აჩვენებდა, რომ მზვერავებს ესაჭიროებოდათ სპეციალური იარაღი, რომლის გამოყენებაც შესაძლებელი იქნებოდა უხმო და ალისგარეშე სროლის მოწყობილობით ე.წ. მაყუჩით.
%25D0%259F%25D0%2591%25D0%25A1%2Bkalshni
1956 წელს სპეციალური დანიშნულების დანაყოფებს მიეწოდა კალაშნიკოვის ავტომატის მოდიფიკაცია, რომელსაც კომპლექტში მოყვებოდა უხმო და ალისგარეშე სროლის მოწყობილობა ПБС  (Прибор Бесшумной Стрельбы). აღნიშნული მოწყობილობა დამზადებული იყო სამეცნიერო კვლევით ინსტიტუტში НИИ-61, ინჟინერ ლ.ი. გოლუბევის (Л.И. Голубев) მიერ. გარდა აღნიშნული მოწყობილობისა საბჭოთა კავშირის სპეცდანიშნულების დანაყოფებს და არმიას ამავე პერიოდში მიეწოდა სპეციალური ვაზნები ტყვიის შემცირებული საწყისი სიჩქარით, რომელსაც მიენიჭა სახელწოდება „7,62х39 УС“  (УС იშიფრებოდა როგორც Уменьшенной Скоростью). ვინაიდან ხმის ეფექტურ ჩახშობას ესაჭიროება ქვებგერითი საწყისი სიჩქარე, ვაზნა „7,62х39 УС“ დამუხტული იყო უფრო მძიმე ტყვიით და ნაკლები დენთის მუხტით, რისი წყალობითაც ლულიდან გამოსვლისიას ტყვიის საწყისი სიჩქარე შეადგენდა 270–295 მეტრ წამს. აღნიშნული ვაზნა შემუშავებულ იქნა ასევე НИИ-61 -ის ბაზაზე კონსტრუქტორ მ.ა. კუზმინის (М. А. Кузьмин) და გ.მ. ტერეშინის (Г.М. Терешин) მიერ. (რიგ წყაროებს თუ დავუჯერებთ ვაზნის შექმნაში ჩართული იყო ასევე კ.ვ. სმეკაევი К.В. Смекаев).
უხმო და ალისგარეშე სროლის მოწყობილობა მაგრდებოდა ლულის ცხვირზე არსებული ხრახნის მეშვეობით და შედგებოდა ორი ნახევარცილინდრისგან, რომლებიც ერთმანეთთან გადაბმული იყო ორი ღერძის მეშვეობით. ცილინდრის შუაში მოთავსებული იყო 12 ტიხარი. აღნიშნული ტიხრები ასრულებდა სეპარატორების ფუნქციას.  ტიხრებს შუაში გააჩნდა ნასვრეტი, რომელშიც გასროლისას გადიოდა ტყვია. პირველ ტიხართან დამაგრებული იყო რეზინის საცობ-ობტურატორი. ავტომატის ლულაზე ПБС-ის დამაგრების შემთხვევაში გამოიყენებოდა სპეციალური სამიზნე მოწყობილობა, რომლის მეშვეობითაც დამიზნება ხდებოდა გვერდიდან. გასროლის დროს ლულიდან გამოსული ტყვია ხვრეტდა რეზინის საცობ-ობტურატორს, რომელიც ელასტურობის ხარჯზე იკუმშებოდა და ანელებდა დენთის აირების მოწყობილობის კორპუსში შესვლას.  ის აირები, რომლებიც ტყვიასთან ერთად გააღწევდნენ ობტურატორს მიღმა, ხვდებოდნენ ტიხრებში (სეპარატორებში) სადაც ხდებოდა აირების გაფართოვება და სიჩქარის ვარდნა. შესაბამისად ПБС -იდან გამოვარდნილ ტყვიას უკან მიყვებოდა უკვე გაფართოვებული და სიჩქარე დაკარგული აირები და შემცირებული ხმოვანი ტალღა. რეზინის საცობ-ოპტურატორის რესურსი შეადგენდა 200 გასროლამდე. ამიტომ შემდგომ უნდა მომხდარიყო მისი ამოცვლა. ПБС -ით აღჭურვილი ავტომატიდან დამიზნებითი სროლა ხორციელდებოდა 400 მეტრამდე. შეიძლება ითქვას, რომ იმ ეპოქაში შუალედურ ვაზნაზე გათვლილი მაყუჩიანი ავტომატური იარაღი ასე მასიურად არცერთ ქვეყნის შეიარაღებაში არ ყოფილა.
კალაშნიკოვის ავტომატის გასაიდუმლოება
მიუხედავად იმისა, რომ 50-ან წლებში საბჭოთა კავშირის არმიის შეიარაღებაში ხდებოდა კალაშნიკოვის ავტომატების მიწოდება, იგი მაინც ითვლებოდა გასაიდუმლოებულ იარაღათ და ხდებოდა მკაცრი კონტროლი იმისა, რომ  ავტომატის ამსახველი ფოტომასალა არ დაბეჭდილიყო პრესაში. ასევე კატეგორიულად იკრძალებოდა კალაშნიკოვის ავტომატის ტაქტიკურ-ტექნიკური მახასიათებლების გასაჯაროება. საწყის ეტაპზე კალაშნიკოვის ავტომატის გადატანა  ხდებოდა სპეციალური შალითებით, რათა ყველას არ შეძლებოდა მისი დანახვა. ამდაგვარი გასაიდუმლოების მთავარ დანიშნულებას ჩემი აზრით წარმოადგენდა ერთგვარი რეპუტაციის შექმნა რომ ეს ავტომატი იყო ზებუნებრივი იარაღი, რაც  საბჭოთა კავშირის აზრით შიშისმომგვრელი ფაქტორი უნდა გამხდარიყო დასავლეთისთვის. რიგ წყაროებს თუ დავუჯერებთ, ჯარისკაცებს სასროლეთის ტერიტორიაზე მასრებსაც კი აკრეფინებდნენ და ყოველი მასრა ექვემდებარებოდა მკაცრ აღრიცხვას. რიგი წყაროების თანახმად ერთერთი სროლების დროს ვერ შეძლეს რამოდენიმე მასრის პოვნა და ჯარისკაცებს დაავალეს აეღოთ პოლიგონზე არსებული მიწის საფარის გარკვეული ნაწილი და გაეტარებინათ საცერში რათა აღმოეჩინათ კალაშნიკოვის ავტომატიდან ნასროლი ვაზნის მასრები.
შეიძლება ითქვას, რომ 1956 წლის ოქტომბერ-ნოემბერში კალაშნიკოვის ავტომატმა გაიარა პირველი საბრძოლო ნათლობა უნგრეთში მომხდარი კონტრრევოლუციური აჯანყების ჩახშობისას. სწორედ აქ გამოჩნდა პირველად კალაშნიკოვის ავტომატი საბჭოთა კავშირის ჯარისკაცების ხელში. გარკვეულ ლიტერატურაში მოცემულია ცნობები, რომ ამავე პერიოდში (1956 წლის ნოემბერში) საბჭოთა კავშირის კონტრდაზვერვამ დააკავა უნგრეთის სახანძრო დაცვის ყოფილი ოფიცერი ერვინ რიმოცი, რომელიც ამერიკის ცენტრალური დაზვერვის სამმართველოს „CIA“(Central Intelligence Agency) მიერ იქნა „დავერბოვკებული“. დაკავებულს თან აღმოაჩნდა იმ იარაღების ჩამონათვალი, რომლითაც დაინტერესებული იყო ამერიკა.  ჩამონათვალის მეხუთე პუნქტში ეწერა „მთლიანად მეტალის ავტომატი“ (სწორედ ასე მოიხსენიებდნენ კალაშნიკოვის ავტომატს ამერიკელები), ან მისი საკეტის ჯგუფი, რომლის ხელში ჩაგდების შემთხვევაში აშშ-ს ცენტრალური სადაზვერვო სამმართველო იხდიდა 5000 დან 10 000 დოლარამდე ჯილდოს. რამდენად შეესაბამება აღნიშნული ფაქტი რეალობას ჩემთვის გაურკვეველია (ამ ინფორმაციას მხოლოდ რუსულენოვან წყაროებში შევხვედრივარ და შესაძლოა ეს უბრალოდ მითია). უნგრეთში კონტრრევოლუციური ამბოხების ჩახშობისას საბჭოთა კავშირმა უგზო-უკვლოდ დაკარგა რამოდენიმე ასეული მებრძოლი და მათი კუთვნილი იარაღი, რომელთან ერთადაც ასევე იყო რამოდენიმე ათეული კალაშნიკოვის ავტომატი АК და АКС. საბჭოთა ლიტერატურას თუ დავუჯერებთ ეს ავტომატები გაგზავნილ იქნა დასავლეთის კვლევით ცენტრებში, სადაც მოხდა მათი დეტალური შესწავლა.
ავტომატ-კარაბინი 
გამომდინარე იქიდან, რომ საბჭოთა კავშირის არმიას შეიარაღებაში ჰქონდა მიღებული  შუალედურ ვაზნაზე (7,62х39) გათვლილი კალაშნიკოვის ავტომატი (АК-47) და სიმონოვის თვითდამტენი კარაბინი (СКС-45), გადაწყდა, რომ ექსპერიმენტის სახით დამუშავებულიყო  ავტომატ-კარაბინის კონცეფცია. ავტომატ-კარაბინი უნდა ყოფილიყო იგივე ავტომატი, მხოლოდ გრძელი ლულით, რაც გააერთიანებდა ორი განსხვავებული ტიპის იარაღის საბრძოლო თვისებებს.  ჯერ კიდევ 1950-ანი წლების დასაწყისში საბჭოთა კავშირის სხვადასხვა საკონსტრუქტორო ბიუროებში დაწყებულ იქნა მუშაობა ავტომატ-კარაბინების შექმნაზე.  თავდაპირველად კოვროვის საცდელ-საკონსტრუქტორო ბიუროში (ОКБ-575) დამუშავებულ იქნა 3 საესკიზო პროექტი, რომელთა ავტორები იყვნენ ა.ს. კონსტანტინოვი (А.С. Константинов), გ.ს. გარანინი (Г.С. Гаранин) და ი.ი. სლოსტინი (И.И. Слостин), რომელიც ს.ს. ბრინცევთან (С.С. Брынцев) ერთად მუშაობდა. კონსტანტინოვის და გარანინის ეგზემპლარები მუშაობდა ლულიდან აირების გაყვანის პრინციპით, სადაც ლულის ჩაკეტვა ხდებოდა საკეტის ქვემოთ გადახრის მეშვეობით. სლოსტინის და ბრინცევის ერთობლივი ქმნილებაც ლულის არხიდან აირების გაყვანის პრინციპით მუშაობდა, თუმცა ლულის ჩაკეტვა ხდებოდა საკეტის მბრუნავი თავაკის მეშვეობით.   მალევე ა.ს. კონსტანტინოვმა წარმოადგინა კიდევ ორი ცალი ავტომატ-კარაბინის ესკიზი. ერთი ეგზემპლარი ეფუძნებოდა  თავისუფალი საკეტის პრინციპს, სადაც საკეტის დამუხრუჭება ხდებოდა დენთის აირების გამოყენებით. ზუსტად იგივე პრინციპს იყენებდა ჯერ კიდევ მეორე მსოფლიო ომის პერიოდში შექმნილი ბარნიცკეს სისტემის მოიერიშე შაშხანა Gustloff МР.507 იგივე VG 1–5. აღნიშნულ ეგზემპლარზე სტატია შეგიძლიათ იხილოთ ბმულზე > „Volkssturmgewehr (VG) სახალხო იერიშისათვის“, ხოლო მეორე ვარიანტი ეფუძნებოდა თავისუფალი საკეტის სქემას. ასევე კოვროვის კონსტრუქტორმა ვ.რ. ჩუდნიმ (В.Р. Чудный) 1952 წელს წარმოადგინა საკუთარი კონსტრუქციის ავტომატ-კარაბინის ესკიზი.
იმ ფაქტმა, რომ სხვადასხვა კონსტრუქტორები მუშაობდნენ ახალი კონცეფციის ავტომატ-კარაბინზე მ.ტ. კალაშნიკოვი და ს.გ. სიმონოვი დააფიქრა და შეიძლება ითქვას შეაშინა კიდევაც, რადგან თუკი ავტომატ-კარაბინი ეფექტური გამოდგებოდა და შეძლებდა როგორც ავტომატის, ასევე თვითდამტენი კარაბინის ჩანაცვლებას შესაძლოა მათი იარაღიები (АК-47 და СКС-45) სათადარიგოთა სკამზე აღმოჩენილიყვნენ და საერთოდ აღარ გაგრძელებულიყო წარმოების პროცესი.
ზემოაღნიშნულიდან გამომდინარე ს.გ. სიმონოვმა (С.Г. Симонов), დაუყოვნებლივ დაიწყო სამუშაოები სამეცნიერო-კვლევით ინსტიტუტში (НИИ-61), სადაც შექმნა 10 ცალი მცირედით განსხვავებული ტიპის ავტომატ-კარაბინი, რომელიც СКС -ის ბაზაზე იყო დაპროექტებული. ეს ავტომატური კარაბინები  ცნობილია სახელწოდებით АКС-51; АКС-52; АКС-69; АКС-72; АКС-73; СКС-АКС-74; АКС-80; АКС-89; АКС-90; АКС-91 (ციფრები არ გეგონოთ, რომ აუცილებლად წლებს ნიშნავს ეს არის სიმონოვის იარაღების აღრიცხვის მანიშნებელი და არა მათი შექმნის წლები). ს.გ. სიმონოვის ყველა ეგზემპლარი მუშაობდა როგორც СКС და ვაზნებით კვება წარმოებდა 10 და 30 ვაზნაზე გათვლილი მოხსნადი მჭიდებით.
%25D0%25A1%25D0%259A%25D0%25A1-%25D0%259
საბოლოოდ ამ ეგზემპლარებიდან გამოცდას დაექვემდებარა მხოლოდ 1952 წელს შექმნილი СКС-АКС-74, რომელიც ცნობილია აგრეთვე დასახელებებით СКС-АКС-74-П-52 და АКС-53.
%25E1%2583%2590%25E1%2583%2595%25E1%2583
ბუნებრივია მ.ტ. კალაშნიკოვი და მისი ჯგუფიც არ იჯდა გულხელდაკრეფილი. მათ მიერ 1952 წელს ქარხანა № 74 -ში დაპროექტებულ იქნა  ავტომატ-კარაბინი. სულ  1952-1956 წლებში შეიქმნა კალაშნიკოვის ავტომატ-კარაბინის 4 უმნიშვნელოდ განსხვავებული საცდელი ეგზემპლარი რომელთაც მიენიჭა საერთო დასახელება «ОПЛ».
%25D0%2590%25D0%2592%25D0%25A2%25D0%259E
თავდაპირველად ეგზემპლარს გააჩნდა ფრეზირების მეთოდით დამზადებული ლულის კოლოფი, შემდეგ დაბეჭდვის მეთოდით დამზადებული ლულის კოლოფი. შემდგომ ისევ დამზადდა ეგზემპლარი ფრეზირებული ლულის კოლოფით, ხოლო 1955-1956 წლებში საცდელი სახით ისევ დაბეჭდვის მეთოდთ იქნა დამზადებული.
ავტომატ-კარაბინების გამოცდა. ძალიან დიდი ხანია ვეძებ ოფიციალურ დოკუმენტებს და ინფორმაციას სადაც აღწერილი იქნება ავტომატ-კარაბინების გამოცდის პროცესი და შედეგები, თუმცა ვერსად ვერ შევძელი სრულყოფილი ინფორმაციის მოძიება.
1954 წლის 26 აპრილის წერილის თანახმად უნდა მომხდარიყო კალაშნიკოვის ავტომატ-კარაბინის გამოცდა. გამოცდები გაიმართა ამავე წლის 3 მაისიდან 7 ივნისის ჩათვლით. გამომცდელებს შორის იყვნენ: ინჟინერ-მაიორი ვ.გ. ლუგოვი, ფ.ა. ბლანტერი და ი.ა. ტიშუკოვი. საცდელი სროლებისს შესადარებლად გამოყენებულ იქნა კალაშნიკოვის სერიული ავტომატი АК და სიმონოვის თვითდამტენი კარაბინი СКС. კალაშნიკოვის მიერ აღნიშნულ კონკურსზე წარმოდგენილ იქნა მხოლოდ 1 ცალი ეგზემპლარი, რომელსაც ჰქონდა სერიული ნომერი НЖ-1470. საინტერესოა ის ფაქტი, რომ კალაშნიკოვის ავტომატ-კარაბინს გამოცდებზე არ ჰქონდა თანდართული ტექნიკური დოკუმენტაცია და აღწერილობა, რაც ითვლებოდა სერიოზულ დარღვევათ. გამოცდებზე წარდგენილი კალაშნიკოვის ავტომატ-კარაბინი განსხვავდებოდა АК-47 -სგან რამოდენიმე ძირითადი ნიუანსით:
1.     მისი ლულა დაგრძელებული იყო 70მმ-ით;
2.     აირის კამერა იყო მთლიანად დახურული. ანუ არ ჰქონდა ნასვრტები, რომლის მეშვეობითაც მოხდებოდა ზედმეტი დენთის აირების გარეთ გაბნევა;
3.     აირგამყვანი ნასვრეტის დიამეტრი შემცირებულ იქნა 2მმ-მდე. (АК-47 ში აღნიშნული დიამეტრი შეადგენდა 4,4მმ-ს). ასევე აირგამყვანმა ნასვრეტმა 132 მმ-ით უკან გადაინაცვლა.

%25E1%2583%2590%25E1%2583%2595%25E1%2583
4.      ავტომატ-კარაბინის აირის დგუში წარმოადგენდა საკეტისგან განცალკევებულ დეტალს, რომელიც მუშაობდა მოკლე სვლის პრინციპით. გასროლის დროს დგუში გადაადგილდებოდა უკან 8მმ-ით, უბიძგებდა საკეტის ჩარჩოს და შემდგომ საკეტის ჩარჩო დამოუკიდებლად (ინერციით) აგრძელებდა უკუსვლას.
5.      შემცირდა საკეტის ჩარჩოს სიგრძე.
%25E1%2583%2590%25E1%2583%2595%25E1%2583
6.      სასხლეტის ავტოგამშვებ მექანიზმში ჩამატებულ იქნა სროლის ტემპის შემანელებელი. (აღნიშნული მექანიზმი აღებულ იქნა კორობოვის ავტომატისგან ТКБ454).
7.      ვინაიდან ავტომატ-კარაბინი მუშაობდა დგუშის მოკლე სვლის პრინციპით და დგუში არ იყო გადაბმული საკეტის ჩარჩოზე, შესაძლებელი გახდა საკეტის ღია მდგომარეობაში დაფიქსირება და მჭიდის ვაზნებით შევსება კლიპების გამოყენებით (ისე როგორც СКС-ში).
8.      შეიცვალა დროშისებური მცველის+სროლის რეჟიმების გადამრთველის ფრომა და გადანაცვლდა სასხლეტის ზევით ლულის კოლოფის მარცხენა მხარეს.
9.      შეიცვალა ლულის ზედსადების და ტიბჟირის ფორმა. ასევე ოროვე მათგანი  დაგრძელდა.
10.  შეიცვალა ხიშტ-დანის დამაგრების მეთოდი.
11.  ავტომატის მოძრავი დეტალების (საკეტის ჩარჩო და საკეტი) სვლის მანძილი შემცირდა 34მმ-ით.

%25E1%2583%2590%25E1%2583%2595%25E1%2583
12.  დამოკლდა ლულის კოლოფის თავსაფარი.
კალაშნიკოვის ავტომატ-კარაბინი ყველანაირ პირობებში მუშაობდა საიმედოდ, თუმცა დაფიქსირდა რამოდენიმე შეფერხება ვაზნის მიწოდებასთან დაკავშირებით. ავტომატური ჯერებით სროლისას კალაშნიკოვის ავტომატ-კარაბინი თითქმის იგივე შედეგს აჩვენებდა, რაც გააჩნდა АК-47 -ს. პარალელურად გამოცდას დაექვემდებარა სიმონოვის, კონსტანტინოვის და კორობოვის (ТКБ454 –ის გრძელულიანი ეგზემპლარი) ავტომატ-კარაბინები. გამოცდებმა აჩვენა, რომ შეუძლებელი იყო ავტომატ-კარაბინს მთლიანად ჩაენაცვლებინა ავტომატი. ასევე კვლევების თანახმად მიღებულ იქნა გადაწყვეტილება, რომ  კალაშნიკოვის ავტომატი АК-47 ბევრად უფრო ეფექტურ იარაღს წარმოადგენდა, ვიდრე სიმონოვის თვიტდამტენი კარაბინი (СКС), რომელიც ერთეული გასროლებით 400 მეტრამდე სროლისას უმნიშვნელოდ ჯობნიდა სიზუსტეში АК-47 -ს, ხოლო სხვა დანარჩენი საბრძოლო თვისებებით ჩამორჩებოდა კალაშნიკოვის ავტომატს. ფაქტიურად ამ დასკვნამ განაჩენი გამოუტანა СКС-ს, რომლის წარმოებაც რამოდენიმე წელში შეწყვეტილ იქნა. საბოლოოდ თავდაცვითი მრეწველობის სამინისტრომ განაცხადა რომ არ იყო მიზანშეწონილი ავტომატ-კარაბინებზე დროის დახარჯვა, რადგანაც საბჭოთა კავშირის არმიის ერთიანი იარაღი კალაშნიკოვის ავტომატი (АК-47) უნდა გამხდარიყო. 1955 წლის მიწურულს და 1956 წლის დასაწყისში თემა, რომელც ავტომატ-კარაბინს ეხებოდა საბოლოოდ დაიხურა. შემდგომი სამუშაოები კი კალაშნიკოვის ავტომატის (АК-47) მაქსიმალურად დახვეწას და ტექნოლოგიურად გამარტივებას უნდა დათმობოდა.  თუმცა მთავარ საარტილერიო სამმართველოში (ГАУ) და თავდაცვითი მრეწველობის სამინისტროში (МОП) კვლავ ტრიალებდა იდეა ახალი პერსპექტიული ავტომატის შექმნის შესახებ, რომელიც საბრძოლო თვისებებით და ტექნოლოგიურობით თუ აჯობებდა კალაშნიკოვის ავტომატს, შეიარაღებაში მიიღებდნენ და შემდგომი სამუშაოებიც სწორედ მასზე გაგრძელდებოდა. ასეთ შემთხვევაში კალაშნიკოვის ავტომატს (АК-47), რომელიც ტექნოლოგიურად და საწარმოებლად ჯერ კიდევ ზედმეტად რთულად ითვლებოდა დასამარება ელოდა.
გაგრძელება იქნება!
 
 
 
 
No comments:
 

 

Post a Comment
 

 



#7 Share   გადავიდეთ ამ პოსტის ბმულზე
გიორგი ლომთაძე

გიორგი ლომთაძე

    კონსული


  • Find Topics
  • პრეტორიანელი
  • 6397 პოსტი
  • მისამართი:თბილისი, ნაფარეულის 9
  • წარმოშობა:რაჭველი

:good:



#8 Share   გადავიდეთ ამ პოსტის ბმულზე
shishmana123

shishmana123

    კანდიდატუსი


  • Find Topics
  • ლეგიონერი
  • PipPipPipPipPipPipPip
  • 869 პოსტი
  • მისამართი:telavi
  • წარმოშობა:telavi ikalto

მოგეცონა რაჭველიიი



#9 Share   გადავიდეთ ამ პოსტის ბმულზე
სანდრო ტურაშვილი

სანდრო ტურაშვილი

    კანდიდატუსი


  • Find Topics
  • ფორუმის წევრი
  • PipPipPipPipPipPipPip
  • 815 პოსტი
  • მისამართი:გორი
  • წარმოშობა:ფშავი

რაჭველას ააქვს მაგ სისტემაზე იარაღი და ერთი ორი სიტყვა გვითხარი როგორია?



#10 Share   გადავიდეთ ამ პოსტის ბმულზე
shishmana123

shishmana123

    კანდიდატუსი


  • Find Topics
  • ლეგიონერი
  • PipPipPipPipPipPipPip
  • 869 პოსტი
  • მისამართი:telavi
  • წარმოშობა:telavi ikalto
კალაშნიკოვის ავტომატის შექმნის ისტორია (ნაწ.4)
 
სტატიის პირველი ნაწილი შეგიძლიათ იხილოთ ბმულზე > კალაშნიკოვის ავტომატის შექმნის ისტორია (ნაწ. 1)
სტატიის მეორე ნაწილი შეგიძლიათ იხილოთ ბმულზე >  კალაშნიკოვის ავტომატის შექმნის ისტორია (ნაწ. 2)
სტატიის მესამე ნაწილი შეგიძლიათ იხილოთ ბმულზე > კალაშნიკოვის ავტომატის შექმნის ისტორია (ნაწ. 3)

1955 წელს საბჭოთა კავშირის თავდაცვის სამინისტრომ და თავდაცვითი მრეწველობის სამინისტრომ (МОП)გადაწყვიტა, რომ მუშაობა დაწყებულიყო ერთიანი ცეცხლსასროლი იარაღის კომპლექსზე, რომელსაც ექნებოდა გაუმჯობესებული ტაქტიკურ-ტექნიკური მახასიათებლები და ამავდროულად იქნებოდა შემსუბუქებული. ერთიან კომპლექსში უნდა შესულიყო ორი სახის ავტომატური ცეცხლსასროლი იარაღი: 1. მსუბუქი ავტომატი; 2. ხელის ტყვიამფრქვევი (ხელის მსუბუქი ტყვიამფრქვევი). აღნიშნული კომპლექსის შერჩევის შემდეგ, ეტაპობრივად  მოხდებოდა საბჭოთა კავშირის შეიარაღებაში მანამდე არსებული ინდივიდუალური ცეცხლსასროლი იარაღის ამოცვლა. ყველაფერთან ერთად ახალი კომპლექსი უნდა ყოფილიყო წარმოებისთვის გაადვილებული და უნიფიცირებული (უნიფიცირებულში იგულისხმება ის, რომ ხელის ტყვიამფრქვევის და ავტომატის გარკვეული დეტალები უნდა ყოფილიყო ერთმანეთზე მორგებადი. ასევე მათი დამზადება შესაძლებელი უნდა ყოფილიყო ერთი დაზგა-დანადგარების და ინსტრუმენტების გამოყენებით). მსგავის კომპლექსური იარაღის შექმნის იდეის პირველი ტალღა ჯერ კიდევ 1953 წლის მარტში მთავარი საარტილერიო სამმართველოს მიერ იქნა აგორებული, რომლის ფარგლებშიც გაიწერა ტაქტიკურ-ტექნიკური მოთხოვნები (ტტმ), როგორც შემსუბუქებულ ავტომატზე („პერსპექტიული ავტომატი“ ასე მოიხსენიებდნენ მას იმ პერიოდში), ასევე ხელის ტყვიამფრქვევზე. პერსპექტიული ავტომატის ტაქტიკურ-ტექნიკური მოთხოვნა ნომრით №006256-53 გამოიყურებოდა შემდეგნაირად:
ავტომატის საერთო სიგრძე არ უნდა ყოფილიყო 920მმ-ზე მეტი; წონა ცარიელი მჭიდით უნდა ყოფილიყო არაუმეტეს 2,7კგ-ზე მეტი; ტყვიის საწყისი სიჩქარე არ უნდა ყოფილიყო 710-730მ/წამზე ნაკლები; დამიზნების მანძილი (აქ იგულისხმება უკანა სამიზნეზე დატანილი დანაყოფები) არანაკლებ 1000 მეტრი; ავტომატიც და ხელის ტყვიამფრქვევიც გათვლილი უნდა ყოფილიყო საბჭოთა შუალედურ ვაზნაზე 7,62х39. მოთხოვნაში გაწერილი იქნა ასევე სიზუსტის და ტყვიების შეჯგუფების მახასიათებლები. ტყვიების გაფანტვა ერთეული გასროლებით ბჯენის გამოყენების შემთხვევაში 100 მეტრამდე სროლისას უნდა ყოფილიყო არაუმეტეს 10 სმ. ხოლო მოკლე ავტომატური ჯერებით სროლისას არაუმეტეს 20სმ.
რამოდენიმე ხნის შემდეგ მთავარი საარტილერიო სამმართველოს გარკვეული გამოკვლევების შედეგად 1955 წელს ტაქტიკურ-ტექნიკური მოთხოვნები უმნიშვნელოდ იქნა დაკორექტირებული. მსუბუქი ავტომატის ახალ მოთხოვნებს მიენიჭა ნომერი № 006822 შემდეგ კი № 006823, ხოლო ხელის ტყვიამფრქვევს № 006821.(ხელის ტყვიამფრქვევის მთავარ მოთხოვნას წარმოადგენდა, რომ მისი წონა ცარიელი მჭიდით არ უნდა ყოფილიყო 5,5კგ-ზე მეტი, ხოლო საერთო სიგრძე 1050 მმ-ზე მეტი). ახალი მოთხოვნების თანახმად ავტომატის წონა ცარიელი მჭიდით გაიზარდა და არ უნდა ყოფილიყო 2,8 კგ-ზე მეტი. მოგვიანებით რეალური ეგზემპლარების შესწავლის შედეგად აღნიშნული მოთხოვნა კვლავ დაკორექტირდა და გაიზარდა 3.1 კგ-მდე. აი აქ კიდევ ერთი კითხვა იჩენს თავს. რატომ დაკორექტირდა მოთხოვნა მაინცდამაინც 3,1 კგ-მდე? თუკი გადავხედავთ საგამოცდო ეგზემპლრაების მონაცემებს, აღმოვაჩენთ, რომ თითქმის ყველა ეგზემპლარი ან ჯდებოდა ან ძალიან ახლოს იყო მანამდე არსებულ მოთხოვნასთან (2,8კგ). მხოლოდ ერთადერთი კალაშნიკოვის ეგზემპლარები ვერ ჯდებოდა ამ მოთხოვნებში და ყველაზე შორს იდგა წონის კუთხით. (კალაშნიკოვის სხვადასხვა საცდელი ეგზემპლარების წონა შეადგენდა 3,020-3,030კგ-ს და 3,1კგ-ს). გამოდის რომ სპეციალურად კალაშნიკოვის ხელშესაწყობათ გაიზარდა დაკორექტირებისას აღნიშნული მოთხოვნა. ეს ფაქტი კიდევ ერთხელ უსვამს ხაზს იმ ფაქტს, რომ კალაშნიკოვის წარმატებით მაღალჩინოსანი პირები იყვნენ დაინტერესებულნი და რადაც არ უნდა დაჯდომოდათ კალაშნიკოვი უნდა გამხდარიყო ამ კონკურსის გამარჯვებული.
პერსპექტიული ავტომატის შექმნა უნდა მომხდარიყო 30 ცალ ვაზნაზე გათვლილი კალაშნიკოვის ავტომატის საშტატო მჭიდის გამოყენებით, თუმცა ეს არ იყო აუცილებელი (სავალდებულო) მოთხოვნა. გადამუშავებული მოთხოვნის თანახმად აუცილებელი იყო, რომ ავტომატიც და ხელის ტყვიამფრქვევიც შექმნილიყო დაბეჭდვის მეთოდის გამოყენებით. ასევე მინიმუმამდე უნდა შემცირებულიყო ჩარხების გამოყენება და დეტალების ხელით დამუშავება. საცდელი ეგზემპლარების გადარჩევისას უპირატესობა მიენიჭებოდა ისეთ ავტომატებს და ხელის ტყვიამფრქვევებს, რომლებიც მაქსიმალურად უნიფიცირებულნი იქნებოდნენ.
1955 წელს სხვადასხვა საკონსტრუქტორო ბიუროებში დაუყოვნებლივ იქნა დაწყებულ სამუშაოები საცდელი იარაღების შექმნაზე. სამუშაოები ავტომატზე და ხელის ტყვიამფრქვევზე მიმდინარეობდა პარალელურ რეჟიმში. ქვემოთ გთავაზობთ ბიუროების ჩამონათვალს სადაც კონსტრუქტორები ასრულებდნენ სამუშაოებს:
·         იჟევსკის ქარხანა № 74. მუშაობდა მ.ტ. კალაშნიკოვის ჯგუფი;
·         კოვროვის საცდელ-საკონსტრუქტორო ბიურო ОКБ-2 (1956 წელს ამ ბიუროს მიენიჭა სახელწოდება ОКБ-575). მუშაობდა ა.ს. კონსტანტინოვი (А.С. Константинов) და ბ.ნ. ბოლხოვიტინოვი (Б.Н. Болховитинов);
·         ტულის ცენტრალური საკონსტრუქტორო ბიური ЦКБ-14. მუშაობდა გ.ა. კორობოვი (Г.А. Коробов) და ნ.მ. აფანასევი (Н.М. Афанасьев);
·         კლიმოვსკის სამეცნიერო-კვლევითი ინსტიტუტი НИИ-61 (ამ ინსტიტუტში შედიოდა ასევე საცდელ-საკონსტრუქტორო ბიურო ОКБ-180). მუშაობდა ს.გ. სიმონოვი (С.Г. Симонов).
1955-1956 წლებში ახალი ავტომატების შემუშავება ხდებოდა გარკვეული თავისებურებებით, რაც გამოწვეული იყო რამოდენიმე ფაქტორით.
1.      ვინაიდან ავტომატი უნდა ყოფილიყო მსუბუქი და ამავდროულად წარმოებისთვის გაადვილებული, კონსტრუქტორების ნაწილი შეეცადა საცდელი ეგზემპლარების მექანიზმი ნახევრადთავისუფალი საკეტის პრინციპით შეემუშავებინათ.
2.      პრაქტიკულად ყველა ეგზემპლარს გააჩნდა ლულის კოლოფის მოხსნადი თავსაფარი.
3.      გამოიკვეთა და შეიძლება ითქვას ერთგვარ სტანდარტად იქცა ავტომატის მოძრავი დეტალების (საკეტის ჩარჩო, საკეტი) განთავსება ლულის კოლოფზე არსებულ შვერილ-მიმმართველებში (ე.წ. შეკიდული სისტემა).
4.      ყველა კონსტრუქტორი თავის ავტომატს ქმნიდა ორი ძირითადი ვარიანტის სახით: ქვეითების ვარიანტი მუდმივი (არასაკეცი) ხის კონდახით და სამხედრო საჰაერო დესანტისთვის განკუთვნილი ვარიანტი მეტალის საკეცი დუგლუგით.
1955-1956 წლები და კონკურსის ფარგლებში წარმოდგენილი ეგზემპლარები

ჯერ კიდევ 1955 წელს კონსტრუქტორმა ნ.მ. აფანასევმა (Никола́й Миха́йлович Афана́сьев)(ალბათ სწორი წარმოთქმა იქნება აფანასიევმა), წარმოადგინა საკუთარი კონსტრუქციის ავტომატი, რომელიც დამზადებული იყო „ბულპაპის“ სქემით.

%25D0%259D%25D0%25B8%25D0%25BA%25D0%25BE
ნ.მ. აფანასევი
იგი მუშაობდა ლულიდან აირების გაყვანის პრინციპით, სადაც ლულის ჩაკეტვა ხდებოდა მბრუნავი საკეტით. დამრტყმელი მექანიზმი იყო ჩახმახიანი და იძლეოდა როგორც ერთეული, ასევე სრულიად ავტომატური ჯერებით სროლის საშუალებას.

%25E1%2583%259C.%25E1%2583%259B.%2B%25E1
ჩემთვის გამოცანად რჩება ერთი საკითხი. თუკი დავაკვირდებით ფოტოს, დავინახავთ, რომ მჭიდის უკან ეგრევე იწყება ხის კონდახი და როგორ ახერხებდა საკეტი მოძრაობას ასეთ პატარა მანძილზე? სავარაუდოდ კონდახში შედიოდა საკეტის ნაწილი? ეს კითხვა ჯერჯერობით პასუხგაუცემელია და ვერსად ვერ შევძელი ინფორმაციის მოპოვება ავტომატის სქემის შესახებ.

კალაშნიკოვის ავტომატი С-04-М. ბუნებრივია მ.ტ. კალაშნიკოვის ჯგუფი განუწყვეტლივ აგრძელებდა მუშაობას ავტომატის გადამუშავებაზე. მათ მიერ 1955 წელს დამზადდა ავტომატი სახელწოდებით С-04-М, რომელიც წარმოადგენდა გადამუშავებულ АК-47 მოდელს.
%25D0%25A1-04-%25D0%259C.jpg
მასში თავმოყრილი იყო, როგორც АК-47-ის დადებითი თვისებები, ასევე 1955 წელს წარმოდგენილი კალაშნიკოვის ავტომატ-კარაბინის „ОПЛ“ თვისებები. ავტომატ С-04-М მოდელს გააჩნდა ფოლადის ფურცლებისგან დაბეჭდვის მეთოდით დამზადებული ლულის კოლოფი. დაბეჭდვის მეთოდზე არჩევანის გაკეთება გამოწვეული იყო იმ ფაქტორით, რომ შემცირებულიყო იარაღის საერთო წონა და ასევე მინიმუმამდე ყოფილიყო დაყვანილი საზეინკლო სამუშაოები. ფრეზირებული მეთოდით დამზადებული ლულის კოლოფის წონა შეადგენდა 1 კგ-ს და მის დასამზადებლად საჭირო იყო 5,5 კილოგრამის მქონე ფოლადის სამზადი, რომლიდანაც 4,5 კგ ფოლადი დამზადების დროს ნახერხად (ბურბუშელათ) იქცეოდა. შესაბამისად ფრეზირებულ ლულის კოლოფზე უარის თქმის მიზეზის ერთერთი საფუძველი ფოლადის ტყუილი ხარჯვაც გახლდათ. ლულის კოლოფის ცივად დაბეჭდვის მეთოდის შემუშავებაში მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანა იჟევსკის № 74 ქარხნის მთავარი ტექნოლოგის მოადგილემ მ.ი. მილერმა (М.И. Миллер), რომლის წყალობითაც მეტალის ხარჯი დაბეჭდვის მეთოდის გამოყენებისას შემცირებულ იქნა 40–60% -ით.  ასევე დაბეჭდვის მეთოდის პლიუსს წარმოადგენდა ის, რომ 1ცალი ლულის კოლოფის დასამზადებლად საჭირო სამზადის გამოყენების კოეფიციენტი გაიზარდა 80–85 % -ით. მარტივად რომ ვთქვათ სამზადების ათვისება ხდებოდა 80-85% -ით და მხოლოდ 15-20% იკარგებოდა დამზადების პროცესში.  ფრეზირების მეთოდის შემთხვევაში კი ფოლადის 70-80% იკარგებოდა. დაბეჭდვის მეთოდზე გადასვლას მოჰყვა ასევე ქარხნის დაზგა-დანადგარების გადამუშავება და მოდერნიზება. თუკი მანამდე გარკვეულ ოპერაციებს ადამიანები ასრულებდნენ, ახლა ხდებოდა ავტომატური ოპერაციების განხორციელება, რომელსაც გადამუშავებული ჩარხები და დაზგა-დანადგარები ასრულებდნენ. გარდა ლულის კოლოფის ცივად  დაბეჭდვის ტექნოლოგიის ათვისებისა, იჟევსკში მიმდინარეობდა სამუშაოები, რომელიც უკავშირდებოდა კალაშნიკოვის ავტომატის გარკვეული დეტალების ზუსტი ჩამოსხმის მეთოდით დამზადებას. საბოლოოდ შემუშავებულ იქნა ჩამოსხმის მეთოდით დამზადების ტექნოლოგია, რომლის მეშვეობითაც 9 ცალი დეტალი მზადდებოდა. ამ დეტალებს შორის იყო: კონდახის სამაგრი ფუძე, სროლის რეჟიმების სექტორული გადამრთველი, ავტოგამშვები, ტიბჟირის რგოლი და ხიშტ-დანის ტარის რგოლი/თავაკი. საბოლოოდ ასეთი გადამუშავების შედეგად მიღებულმა ეკონომიამ შეადგინა მილიონამდე საბჭოთა მანეთი. 

%25E1%2583%2599%25E1%2583%2590%25E1%2583
დაბეჭდვის მეთოდით დამზადებულ ლულის კოლოფს წინა ნაწილში მოქლონების მეშვეობით დაუმაგრდა ჩანართი (ლეინერი) რომელშიც ჩაპრესვის მეთოდით დამაგრდა ლულა. აღნიშნულ ლეინერს გააჩნდა ჭრილები, რომელის მეშვეობითაც საკეტის ბჯენები კეტავდა ლულას. ლულის კოლოფს მჭიდის მიმღებ ფანჯარასთან ორივე გვერდზე გააჩნდა ოვალური მოყვანილობის ჩანაჭდევი, რომელიც ასრულება მჭიდის მიმმართველის როლს. ეს ჩანაჭდევები დამატებით სიმტკიცეს აძლევდა მჭიდის დაფიქსირებას, რათა არ მომხდარიყო მისი რყევა. ლულის კოლოფის უკანა ნაწილში ჩამაგრებული იყო Т-სებური მმოყვანილობის ჩანართი ლეინერი, რომელიც ასრულებდა დამაბრუნებელი ზამბარის მიმმართველი ღერძის დამჭერის, ლულის კოლოფის თავსაფრის სამაგრის და კონდახის სამაგრი კუდის როლს. С-04-М მოდელში სიახლეს წარმოადგენდა ასევე დაბეჭდვის მეთოდით დამზადებული ლულის კოლოფის თავსაფარი, რომელსაც გააჩნდა დამატებითი ნეკნები სიგანეზე არსებული ამობურცული ხაზების სახით. აღნიშნული ნეკნები თავსაფარს ანიჭებდა მეტ სიმტკიცეს. 
გატარებული ღონისძიებების შედეგად ავტომატის С-04-М წონა შემცირებულ იქნა 3,1 კგ-მდე (მანამდე არსებული კალაშნიკოვის ავტომატის წონა შეადგენდა 3,8კგ-ს). მიუხედავად იმისა, რომ ხის კონდახით აღჭურვილი С-04-М მოდელი ძალიან კარგ საექსპლუატაციო თვისებებს აჩვენებდა, მისი ვარიანტი მეტალის საკეცი დუგლუგით გამოირჩეოდა არადამაკმაყოფილებელი სიმტკიცით და ტყვიების შეჯგუფებით. გარდა ზენოაღნიშნულისა, ცვლილებები შევიდა დამაბრუნებელ მექანიზმში, რომელიც შედგებოდა დამაბრუნებელი ზამბარისგან, ლულის კოლოფის თავსაფრის ფიქსატორისგან, მიმმართველი და მოძრავი ღერძისგან. დამაბრუნებელი ზამბარის მიმმართველი ღერძი მზადდებოდა მავთულისებური ფოლადისგან. ცვლილება შეეხო ხის ტიბჟირსაც და გვერდებიდნ დაემატა დამატებითი გამონაზარდი ხელის უკეთ მოსაჭიდებლად. ავტომატის დაფარვა ახალ ეგზემპლარში ხდებოდა ლაქისებური-ფოსფატირების მეთოდით (მანამდე დაფარვა ხდებოდა ოქსიდირების მეთოდით). დაფარვის ახალი მეთოდის გამოყენებამ დაახლოებით 10 ჯერ გაზარდა ანტიკოროზიული გამძლეობა.
კალაშნიკოვის გადამუშავებული ვარიანტი С-04-М აღიჭურვა ახალი ტიპის ხიშტ-დანით, რომელსაც მოგვიანებით (მცირედი გადამუშავების შემდეგ) მიენიჭა ინდექსი „6x3“. აღნიშნული ხიშტი მაგრდებოდა ლულის ქვევით აირის კამერაზე გაკეთებულ სპეციალურ ბჯენზე. ხიშტ-დანის შალითას გააჩნდა სპეციალური შვერილი, რომელზეც მაგრდებოდა დანის პირი და შესაძლებელი ხდებოდა მავთულხლართების გადაჭრა. შალითას ასევე დაემატა რეზინის იზოლაციური გარსი, რომლის წყალობითაც შესაძლებელი გახდა ძაბვის ქვეშ არსებული მავთულის გადაჭრა (გადაკვნეტა). ხიშტ-დანა 6x3-ის ავტომატზე დამაგრების შემთხვევაში, ავტომატის საერთო სიგრძე 50მმ-ით უფრო მოკლე იყო, ვიდრე მანამდე არსებული ხიშტ-დანის შემთხვევაში. 6x3 ტიპის ხიშტ-დანას ასევე დამატებული ჰქონდა ხერხისებური კბილანები, რომლის მეშვეობითაც შესაძლებელი ხდებოდა სხვადასხვა საგნების გადახერხვა. ხიშტ-დანის წონა თავისი შალითით შეადგენდა 0,45კგ-ს. კალაშნიკოვის ჯგუფი პარალელურად ალტერნატივის სახით მუშაობდა კიდევ ერთ პროექტზე, რომელიც ასევე АК-47 –ის გადამუშავებას ეხებოდა. პროექტს მინიჭებული ჰქონდა სამუშაო სახელწოდება „А-55” (აღნიშნულ ეგზემპლარზე ქვემოთ ვისაუბრებთ დეტალურად).

ა.ს. კონსტანტინოვის ავტომატი АК 2Б-А-30 მუშაობდა  ნახევრადთავისუფალი საკეტის სქემის გამოყენბით, რომელსაც სავაზნეში გააჩნდა რეველის ტიპის ღარები. აღნიშნული ღარები განკუთვნილი იყო იმისათვის, რომ გასროლის დროს წარმოქმნილი დენთის აირების გარკვეული ნაწილი მოხვედრილიყო მასრასა და სავაზნეს შორის, რაც დააბალანსებდა მასრის კედლების გაბერვას და შესაბამისად გაადვილებდა საკეტის მიერ მასრის ამოგდებას.  
A.S.%2BKonstantinov.jpg
ა.ს. კონსტანტინოვი
საკეტის გახსნის შესანალებლად კონსტრუქციაში გამოყენებულ იქნა ბერკეტისებური შემანელებელი. კონსტანტინოვის ავტომატის დამრტყმელ-გამშვები მექანიზმი იყო ჩახმახიანი ტიპის, რომელსაც გააჩნდა ცალკე გამოყოფილი საბრძოლო ზამბარა. სროლა შესაძლებელი იყო როგორც ერთეული, ასევე სრული ავტომატური ჯერებით. 

2%25D0%2591-%25D0%2590-30.jpg
კონსტრუქციაში ჩადებული იყო ასევე სროლის ტემპის შემანელებელი. ლულის კოლოფი დამზადებული იყო ფოლადის ფურცლებისგან ცივად დაბეჭდვის მეთოდით. ლულის კოლოფის წინა ნაწილში მოქლონების (ე.წ. ზაკლიოპკების) მეშვეობით დამაგრებული იყო ლულის დამჭერი, რომელშიც ჩაპრესვის მეთოდით იჯდა ლულა. იარაღი ვაზნების გარეშე იწონიდა 2,6კგ-ს, ხოლო საერთო სიგრძე შედგენდა 920მმ-ს. ავტომატი “АК 2Б-А-30” იყო მუდმივი (არასაკეცი) ხის კონდახით. 

2%25D0%2591-%25D0%2590-35.jpg
ასევე კონსტანტინოვის მიერ დამზადდა ეგზემპლარი მეტალის საკეცი დუგლუგით “АКС 2Б-А-35”. კონსტანტინოვმა მისი ავტომატისთვის დაამზადა 30 ცალ ვაზნაზე გათვლილი მოკლე მჭიდი, რომელშიც ვაზნები 4 რიგად მწკრივდებოდა და გააჩნდა კალაშნიკოვის მჭიდის იდენტური ყელი.
%25E1%2583%2599%25E1%2583%259D%25E1%2583

ბოლხოვიტინოვის ავტომატი (Автомат Болховитинова) წარმოადგენდა ა.ს. კონსტანტინოვის მსგავს ეგზემპლარს, რომელიც უმნიშვნელო კონსტრუქციული დეტალებით განსხვავდებოდა მისგან. სამწუხაროდ ამ ეგზემპლარის შესახებ ვერანაირი ინფორმაციის მოძიება ვერ შევძელი. სავარაუდოდ საესკიზო პროექტის იქით არც გასულა აღნიშნული ეგზემპლარი და პირველ ეტაპზევე გამოეთიშა ასპარეზობას.

გერმან კორობოვის ავტომატი ТКБ-517 1955 წლის მოდელი წარმოადგენდა გადამუშავებულ ТКБ-454-7А -ს ვარიანტს. (ამ ავტომატზე ჩვენ სტატიის მესამე ნაწილში ვისაუბრეთ). ТКБ-517 ისევე როგორც მისი წინამორბედი ეგზემპლარი (ТКБ-454-7А) მუშაობდა ნახევრადთავისუფალი საკეტის პრინციპით, სადაც ორფრთიანი ბერკეტი გამოიყენებოდა საკეტის გახსნის შემანელებლის როლში. ისევე, როორც მის წინამორბედ ეგზემპლარში სავაზნეს გააჩნდა სპეციალური ღარები. 
%25D0%25A2%25D0%259A%25D0%2591-517%2B195
კონსტრუქციაში ჩადებული იყო სროლის ტემპის შემამცირებელი მექანიზმი. ТКБ-517 მოკლე ჯერებით სროლისას, როგორც ბჯენის გამოყენებით, ასევე ბჯენის გარეშე მთლიანად აკმაყოფილებდა სიზუსტის და ტყვიების შეჯგუფების მოთხოვნებს. კონსტრუქციაში დამატებული იყო ასევე ბოლო გასროლისას საკეტის ღია (უკიდურეს) მდგომარეობაში გაჩერების მექანიზმი, რომელიც მჭიდზე არსებული სპეციალური შვერილის მეშვეობით ხდებოდა. ავტომატში შესაძლებელი იყო ასევე კალაშნიკოვის ავტომატის სტანდარტული მჭიდების გამოყენება, თუმცა ამ შემთხვევაში ბოლო გასროლისას საკეტი არ დარჩებოდა ღია მდგომარეობაში. ТКБ-517 ისეთნაირად იყო დაპროექტებული, რომ მისი მოძრავი დეტალები ცენტრალურად მოძრაობდა, რისი მეშვეობითაც მემარჯვენე და ცაცია მსროლელის შემთხვევაში, უკუცემის ენერგია სიმეტრიულად ნაწილდბოდა, რაც დადებითად აისახებოდა ტყვიების შეჯგუფებაზე. ავტომატის საერთო სიგრძე შეადგენდა 910მმ-ს; წონა მჭიდის გარეშე 2,78კგ-ს; სროლის ტემპი 560 გასროლა წუთში; ტყვიის საწყისი სიჩქარე 721მ/წამში; დამიზნების მანძილი 1000 მეტრი. 1955 წელს დამზადებული გ.კორობოვის ავტომატის (ТКБ-517) ტიბჟირი მთლიანად მეტალის იყო და გააჩნდა სავენტილაციო ამონაჭრელები მრგვალი ნასვრეტების სახით. მეტალის ტიბჟირი ძალზედ მოუხერხებელი აღმოჩნდა. განსაკუთრებით ცივ (ზამთრის) კლიმატურ პირობებში დამატებით დისკომფორტს წარმოადგენდა მსროლელისთვის.
კონკურსზე წარმოდგენილი ეგზემპლარები კომისიამ დეტალურად შეისწავლა და მიიღო გადაწყვეტილება, რომ პირველად გამოცდებზე დაშვებულიყო მხოლოდ რამოდენიმე საცდელი ვარიანტი. 1956 წლის მარტიდან-მაისის ჩათვლილ შჩუროვოში მდებარე პოლიგონზე (НИПСМВО), გამოცდას დაექვემდებარა მ.ტ. კალაშნიკოვის, გერმან კორობოვის და ა.ს. კონსტანტინოვის საცდელი ავტომატები.  ბოლხოვიტინოვის ავტომატი და აფანესევის ბულპაპის სქემით შექმნილი ავტომატი არ იქნა განხილული მთავარი საარტილერიო სამმართველოს მიერ. აღნიშნული მოდელების არ განხილვის მიზეზად დასახელდა კონსტრუქციული ნაკლოვანებები, რომელთა აღმოფხვრაც გარკვეულ დროს საჭიროებდა. გამომცდელებს კიდევ სასწარფო წესით უნდა მოეხდინათ საკონკურსო ეგზემპლარების ტესტირება და გამოევლინათ საუკეთესო ავტომატი. გამოცდისას საკონტროლო ავტომატს წარმოადგენდა იმ დროს სერიულ წარმოებაში არსებული კალაშნიკოვის ავტომატი (АК). (ანუ საცდელი ეგზემპლარების შედარება ხდებოდა, როგორც ტტმ-ში გაწერილ მონაცემებთან, ასევე კალაშნიკოვის სერიულ ავტომატთან АК).
მიუხედავად საგამოცდო კომისიის ოპტიმისტური განწყობისა, საცდელი სროლებისას გამოვლინილ იქნა რიგი უარყოფითი ფაქტორები:
-         მთავარ უარყოფით ფაქტორს წარმოადგენდა ის, რომ ბოლომდე ვერცერთი ეგზემპლარი ვერ აკმაყოფილებდა მთავარი საარტილერიო სამმართველოს მიერ დადგენილ ტაქტიკურ-ტექნიკურ მოთხოვნებს;
-         ტექნოლოგიური თვალსაზრისით წარმოდგენილი ეგზემპლარების სერიული დამზადება ვერ იძლეოდა დიდ ეკონომიას (წარმოებაში ჩაშვებულ კალაშნიკოვის ავტომატთან შედარებით), ხოლო გარკვეულ საკითხებში ართულებდა კიდევაც საწარმოო პროცესს;
-         საცდელი სროლებისას ტყვიების შეჯგუფება არ იყო სახარბიელო და ამ პუნქტითაც ვერ ჯდებოდა ტაქტიკურ-ტექნიკურ მოთხოვნებში.
გამომცდელების მიერ მომზადებული ანგარიში იუწყებოდა: „კონსტანტინოვის ავტომატი ტექნოლოგიურობით, საიმედოობით და  ტყვიების შეჯგუფებით კალაშნიკოვის სერიული ავტომატის დონეზეა, ხოლო დეტალების სიცოცხლისუნარიანობით და წონით ჩამორჩება“. იგივე დასკვნა იქნა გამოტანილი კორობოვის ავტომატზეც (ТКБ-517 პირველი ვარიანტი), რომელიც საიმედოობითაც ჩამორჩებოდა კალაშნიკოვის სერიულ ავტომატს. კალაშნიკოვის ახალი ეგზემპლარი С-04-М ასევე ვერ აკმაყოფილებდა დადგენილ მოთხოვნებს. ვინაიდან კონკურსი სასწრაფო წესით უნდა დასრულებულიყო, გაიცა რეკომენდაცია, რომ კონსტრუქტორებს სასწარფოდ მოეხდინათ საცდელი ეგზემპლარების გადამუშევა და შემდგომ ხელახალ საპოლიგონო გამოცდებზე წარდგენა.
როგორც უკვე ვისაუბრეთ სტატიის ზევით, პარალელურ რეჟიმში უნდა გამართულიყო ხელის ტყვიამფრქვევების (მსუბუქი ტყვიამფრქვევების) საგამოცდო კონკურსი. მთავარი საარტილერიო სამმართველოს მიერ მიღებულ იქნა გადაწყვეტილება, რომ ავტომატების და ხელის ტყვიამფრქვევების გამოცდა მომხდარიყო ერთად კომპლექსური სახით. მ.ტ. კალაშნიკოვის ჯგუფმა ავტომატთან ერთად შექმნა საკუთარი ხელის ტყვიამფრქვევი. ასევე ანალოგიური პრინციპით მოიქცა კონსტანტინოვი და სიმონოვი, რომლებმაც კომპლექსურად დაამუშავეს ავტომატი და ხელის ტყვიამფრქვევი, რომლებიც მჭიდების მეშვეობით იკვებებოდნენ. ვ.ვ. დეგტიარევმა (ვ.ა. დეგტიარევის შვილი) და გ.ს. გარანინმა წარმოადგინეს მხოლოდ ხელის ტყვიამფრქვევი, რომლის ვაზნებით კვება ხდებოდა ფირის (ლენტის) მეშვეობით.
1957 წლის იანვარი-თებერვალი (კონკურსის მეორე ტური)
1957 წლის იანვარ-თებერვალში, გაიმართა საპოლიგონო გამოცდები, რომელზეც წარმოდგენილ იყო რამოდენიმე საცდელი ეგზემპლარიმათ შორის იყო ასევე კომპლექსურად შექმნილი ავტომატები + ხელის მსუბუქი ტყვიამფრქვევები:
-         კალაშნიკოვის ავტომატი А-55 + ხელის ტყვიამფრქვევი С-108-М (РП-55);
-         კორობოვის გადამუშავებული ავტომატი ТКБ-517 + მის ბაზაზე შექმნილი ხელის მსუბუქი ტყვიამფრქვევი ТКБ-523. ასევე კორობოვის მიერ წარმოდგენილ იქნა მისი ძველი ავტომატის ТКБ-454 -ის ბაზაზე შექმნილი ხელის მსუბუქი ტყვიამფრქვევი სახელწოდებით ТКБ-516.М (ТКБ-516М), რომელის ვაზნებით კვება ხდებოდა ფირის მეშვეობით.
-         კონსტანტინოვის მიერ წარმოდგენილ იქნა ავტომატი 2Б-А-40 + მის ბაზაზე შექმნილი ხელის მსუბუქი ტყვიამფრქვევი 2Б-П-40.
მიუხედავად იმისა, რომ გამოცდაზე უნდა მომხდარიყო კომპლექსური ეგზემპლარების წყვილის სახით (ავტომატი+ხელის მსუბუქი ტყვიამფრქვევი) ტესტირება, დაშვებულ იქნენ ასევე ცალკეული ეგზემპლარები:
-          სიმონოვის საცდელი ავტომატები, რომელთა შორისაც იყო АС-104-П-56, АС-106-П-56 და АС-107-П-56;
-         დეგტიარევ-გარანინის ხელის ტყვიამფრქვევი КБ-П-790.
ქვემოთ გთავაზობთ გამოცდებზე წარმოდგენილი ეგზემპლარების მიმოხილვას:
მ.ტ. კალაშნიკოვის კოპლექსი (ავტომატი + ხელის მსუბუქი ტყვიამფრქვევი)
მ.ტ. კალაშნიკოვოს ჯგუფმა კომპლექსური სახით წარმოადგინა მისი ახალი ავტომატი სამუშაო სახელწოდებით А-55 ხის არასაკეცი კონდახით (ეგზემპლარის № 8) / მეტალის საკეცი დუგლუგით  (ეგზემპლარის № 7) და ხელის მსუბუქი ტყვიამფრქვევი სამუშაო სახელწოდებით С-108-М (აღნიშნული მოდელი ცნობილია ასევე სახელწოდებით РП-55. სავარაუდოდ ეს დასახელება მიენიჭა საპოლიგონო გამოცდებისას).  
ავტომატი A-55 ფაქტიურად წარმოადგენდა  იგივე С-04-М მოდელს, თუმცა იგი ისეთნაირად იყო დამუშავებული, რომ მასში გაუმჯობესებულ იქნა საბრძოლო და საექსპლუატაციო თვისებები. ავტომატური ჯერებით სროლისას А-55 ტყვიების უკეთესი შეჯგუფებით გამოირჩეოდა. მთავარ გარეგან სხვაობას А-55 მოდელში წარმოადგენდა ახალი ტიპის სექტორული ღია სამიზნე მოწყობილობა, რომელიც 800 მეტრამდე სროლისთვის იყო განკუთვნილი. 
%25D0%25B0-55%2Bdashlili.jpg
იმისათვის რომ ავტომატს საიმედოდ ემუშავა მტვრით დაბინძურებულ გარემოში და საპოხის გარეშე (ან მშრალი საპოხით), მოძრავ დეტალებსა და ლულის კოლოფს შორის უფრო დიდი სივრცე დატოვეს, რაც მინიმუმამდე ამცირებდა მოძრავი დეტალების ხახუნს ლულის კოლოფის კედლებზე. 

A-55%2B%25E1%2583%2592%25E1%2583%2590%25
გამოცდებზე წარმოდგენილი კალაშნიკოვის ავტომატები А-55  (ზევით № 10 ხის კონდახით, ქვევით № 9 მეტალის საკეცი დუგლუგით). გაოცდებზე წარმოდგენილ ეგზემპლარებს სამიზნე მოწყობილობა ჰქონდათ სტანდარტული ტიპის.
როგორც უკვე ავღნიშნეთ კონკურსის ფარგლებში წარმოდგენილ იქნა А-55 მოდელის ორი ვარიანტი 1. მუდმივი (არასაკეცი) ხის კონდახით; 2. მეტალის საკეცი დუგლუგით. А-55 წარმოადგენდა საშტატო კალაშნიკოვის ავტომატის მოდიფიცირებულ ვარიანტს, რომელშიც შესული იქნა ქვემოთ ჩამოთვლილი  კონსტრუქციული ცვლილებები:
-         ლულის კოლოფი დამზადებული იყო დაბეჭდვის მეთოდით, რომელიც 1,1მმ სისქის ფოლადის ფორცლებისგან იბეჭდებოდა. ლულის კოლოფის შიგნით გაკეთებული იყო სპეციალური გადამბმელი, რომლის მეშვობითაც ლულის კოლოფის გვერდითი კედლები მეტი სიმყარისთვის დაკავშირებული იყო ერთმანეთთან;
-         დამრტყმელ-გამშვებ მექანიზმში ჩამატებული იყო სპეციალური შემზღუდველი, რომელიც ზღუდავდა ჩახმახის უკან გადაადგილებას. აღნიშნული ცვლილება განხორციელებულ იქნა იმიტომ, რომ ჩახმახი არ დაჯახებოდა ჩურჩულას. ასეთი შემზღუდველის შემოღება განაპირობა საშტატო კალაშნიკოვებზე (АК)ჩურჩულას დამჭერი ღერძის დაზიანებამ. სროლისას ჩახმახის უკან გადაადგილების დროს ხდებოდა ჩახმახის დაჯახება ჩურჩულაზე რაც იწვევდა ღერძის დაზიანებას. შესაბამისად А-55 -ის ლულის კოლოფის ფსკერზე გაკეთდა შემზღუდველი, რომელიც  ჩახმახს უკან გადაწევის დროს არ აძლევდა საშუალებას დაჯახებოდა ჩურჩლას;
-         А-55 -ის აირგამყვანი ნასვრეტი შემცირდა 3,5მმ-მდე. (მანამდე მისი დიამეტრი შეადგენდა 4,4 (+0,1) მმ-ს);
-         ლულის კოლოფის თავსაფარზე მასრების საექსტრაქციო ფანჯარასთან გაკეთდა სპეციალური დამცავი შემრგვალების სახით, რომელიც ამცირებდა ლულის კოლოფში მტვრის და ქვიშის მოხვედრას;
-         ავტოგამშვები და სასხლეტი კავი ფრეზირების მეთოდის ნაცვლად დამზადდა დაბეჭდვის მეთოდით. ამავდროულად შეიცვალა სასხლეტის ფორმა;
-         ერთეული გასროლისთვის განკუთვნილი ჩურჩულა, ასევე სასხლეტი კავი და ჩურჩულას ფიგურული ზამბარა დამონტაჟებულ იქნა ერთ მთლიან სარჭზე;
-         შეიცვალა მეტალის დუგლუგის საზურგეს ფორმაც. დუგლუგის დასაკეცად საჭირო გახდა შემდეგი ოპერაციის შესრულება: მსროლელს უნდა მოექაჩა საზურგის მარჯვენა მხარე თავისკენ და შემდეგ მოეკეცა დუგლუგის ღეროების გასწვრივ. ახალი ფორმის საზურგე იძლეოდა საშუალებას, რომ ავტომატზე მორგებული 36 ვაზნიანი მჭიდის შემთხვევაში (ეს მჭიდი ეკუთვნოდა კონსტანტინოვის ავტომატს) მოკეცილიყო შეფერხებების გარეშე. დუგლუგის ღეროები მზადდებოა 1,1 მმ სისქის ფოლადის ფურცლებისგან დაბეჭდვის მეთოდის გამოყენებით;
-         ცეცხლის სამართავი პისტოლეტისებური სახელურის დამაგრება ხდებოდა ლულის კოლოფზე სპეციალურ ჭრილში დაფიქსირებით და ხრახნის მეშვეობით;
-         მცირედი ცვლილება შეტანილ იქნა ასევე კონდახის დამაგრების მექანიზმში და 15მმ-ით იქნა შემცირებული კონდახის ყელში არსებული ცილინდრული ნახვრეტი, რაც დამატებით სიმტკიცეს მატებდა მას;
-         ავტომატის შემსუბუქების მიზნით ტიბჟირის საგები, შემაერთებელი და დამჭერი შესრულებულ იქნა მსუბუქი შენადნობისგან;
კალაშნიკოვის ხელის მსუბუქი ტყვიამფრქვევი „С-108-М“
ხელის მსუბუქი ტყვიამფრქვევის პირველი ვარიანტი ჯერ კიდევ 1955 წელს შემუშავდა კალაშნიკოვის ჯგუფის მიერ. მის ძირითად დეტალებზე მუშაობდა ქარხნა №74 -ის საკონსტრუქტორო ბიუროს წევრი ვ.ვ. კრუპინი (В.В. Крупин). თავდაპირველად ამ მოდელს მიენიჭა სახელწოდება С-108. 
C-108.jpg
ფაქტიურად ეს იყო ჩვეულებრივი კალაშნიკოვის ავტომატი დაბეჭდილი ლულუს კოლოფით და დაგრძელებული ლულით, რომელიც 520მმ-ს შეადგენდა. (საცდელი სახით დამზდდა ასევე ფრეზირებული კოლოფიანი ვარიანტიც). სამიზნე მოწყობილობა  გათვლილი იყო 1000 მეტრამდე სროლისთვის. ასევე კონსტრუქციაში დამატებულ იქნა ორფეხა საკეცი სადგარი. მსუბუქი ტყვიამფრქვევი С-108 იწონიდა 5.09 კგ-ს. საერთო სიგრძე შეადგენდა 1080მმ-ს, ხოლო სამიზნე ხაზის სიგრძე 485მმ-ს. აღნიშნული მსუბუქი ტყვიამფრქვევი ვერ ჯდებოდა კონკურსის მოთხოვნებში, ამიტომ 1956 წელს კალაშნიკოვის ჯგუფმა მოახდინა მისი მოდერნიზაცია და მიენიჭა სახელწოდება „С-108-М“.
%25D0%25A1-108%25D0%259C%2B1%2B%25E1%258
ხელის მსუბუქი ტყვიამფრქვევი „С-108-М“ წარმოადგენდა ავტომატ А-55 -ის ვარიანტს, რომლის ლულა დაექვემდებარა დამძიმებას ლულის კედლებს გამსხვილებით და დაგრძელებას. მისი სიგრძე შეადგენდა 590 მმ-ს. მსხვილი (მძიმე) ლულა სიგრძის ხარჯზე ზრდიდა ტყვიის საწყის სიჩქარეს 745 მ/წამამდე, ასევე უკეთეს სიზუსტეს და ტყვიების შეჯგუფებას აჩვენებდა. რიგი დეტალები უფრო მაღალი ხარისხის ფოლადისგან იქნა დამზადებული რამაც რესურსი გაზარდა 25 000 გასროლამდე (ამ მომენტში კალაშნიკოვის სერიული ავტომატების „АК“ რესურსი მერყეობდა 15 000-18 000 გასროლამე). 1956 წლის მიწურულს ხელის ტყვიამფრქვევი „С-108-М“ ისევ გადამუშავდა და მიიღო საბოლოო სახე. 
%25D0%25A1-108%25D0%259C%2B%25E1%2583%25
მასში  გამოიყენებოდა გაუმჯობესებული საკეცი ორფეხა სადგარი, რომელიც ვ.ნ. პუშჩინმა (В.Н. Пущин) მა შექმნა. ცვლილება შეეხო ასევე კონდახს, რომელიც დეგტიაროვის ხელის ტყვიამფრქვევის (РПД) ანალოგს წარმოადგენდა. კალაშნიკოვის ხელის მსუბუქი ტყვიამფრქვევში გამოიყენებოდა ვ.ვ. კრუპინის მიერ შემუშავებული დისკისებური მჭიდი გათვლილი 75 ცალ ვაზნაზე და ასევე დაგრძელებული ავტომატის მჭიდის ანალოგიური ვარიანტი 45 ცალ ვაზნაზე (საცდელი სახით დამზადდა ასევე 40 ცალ ვაზნაზე გათვლილი მჭიდები). ახალი ტყვიამფრქვევის მასა ცარიელი მჭიდით შეადგენდა 5,6 კგ-ს.

ა.ს. კონსტანტინოვის კომპლექსი შედგებოდა მისი გადამუშავებული ავტომატიებისგან 2Б-А-40 ხის არასაკეცი კონდახით და  მეტალის საკეცი დუგლუგით (მოგვიანებით მას მიენიჭა სახელწოდება 2Б-А-45), რომელთა კონსტრუქციაშიც შეტანილ იქნა გარკვეული ცვლილებები. ცვლილებების შედეგად გაუმჯობესდა შემდეგი ფაქტორები:
-         გაუმჯობესდა ტყვიების შეჯგუფება ავტომატური ჯერებით სროლისას;
-         კაფსულ-მაალებლებელზე საცემი ნემსის დარტყმა გახდა უფრო ძლიერი (მანამდე სუსტი დარტყმის შედეგად ხშირი იყო მტყუნება ე.წ. „ასეჩკა“);
-         გაიზარდა ავტომატის საქესპლუატაციო თვისებები;
-         გაადვილდა ავტომატის დაშლა / აწყობია;
-        შემცირდა დეტალების დაბინძურება დენთის წვის შედეგად გამოყოფილი პროდუქტებით;
-         შეიცვლა ტიბჟირის კონსტრუქცია, რამაც უზრუნველყო უკეთესი თბოარიდება.
-    თავდაპირველად  გადასატენი სახელური კონსტანტინოვის ავტომატებზე (2Б-А-40)განთავსებული იყო მარცხენა მხარეს, მოგვიანებით ეს ცვლილებაც განხორციელდა და სახელური მარჯვენა მხარეს გადანაცვლდა. ცვლილება შეეხო აგრეთვე გადასატენი სახელურის ფორმას. თავდაპირველად იგი იყო ცილინდრული ფორმის, რომელსაც გააჩნდა ნაჭდევები. შემდეგ მისი ფორმა გახდა ნამგალისებური.
konstantinov.jpg

მიუხედავად რიგი ფაქტორების გაუმჯობესებისა, მაინც რჩებოდა გარკვეული ნაკლოვანებები, რომლის გამოსწორებაც დღის წესრიგში იდგა. მთავარ ნაკლოვანებას წარმოადგენდა საბრძოლო ზამბარის დაბალი სიცოცხლისუნარიანობა, რომელიც ხშირად გამოდიოდა მწყობრიდან და კონდახის დამაგრების სისუსტე რაც ექსპლუატაციისას იწვევდა კონდახის მორყევას. საცდელ სროლებზე ასევე დაფიქსირდა ერთი საშიში მინუსი. ცხელი ლულის შემთხვევაში სავაზნეში არსებული ვაზნა თვითნებურად ალდებოდა.
konstantinov%2Bgamocdebze.jpg
1957 წელს  წარმოდგენილი კონსტანტინოვის ავტომატები (ზევით № 2 ხის კონდახით, ქვევით № 1 მეტალის საკეცი დუგლუგით).
1957 წელს წარმოდგენილი კონსტანტინოვის ავტომატები (2Б-А-40 / 2Б-А-45), 1956 წელს გამოცდილი ავტომატებისგან (2Б-А-30/2Б-А-35) განსხვავდებოდა რამოდენიმე ძირითადი კონსტრუქციული სხვაობით:
1.    ტყვიების შეჯგუფების გაუმჯობესების მიზნით გატარდა შემდეგი ღონისძიებები:
-         40 გრამით შემცირდა სასხლეტის წონა;
-         20 მმ-ით გაიზარდა მოძრავი დეტალების სვლა (მანამდე სვლა შეადგენდა 100მმ-ს, ხოლო გადამუშავების შედეგად გაიზარდა 120მმ-მდე);
-        გაიზარდა საბრძოლო ზამბარის ძალისხმევა, რომლის წყალობით ჩახმის ჩურჩულიდან მოწყვეტის მომენტიდან - საცემზე დარტყმის მომენტამდე გასული დრო ერთეული გასროლებისას მინიმუმადე იქნა შემცირებული;
-         შეიცვალა კონდახის დახრის კუთხე;
-         შეიცვალა უკანა სამიზნე მოწყობილობის ჭრილის და წინა სამიზნის კუთხური თანაფარდობის სიდიდე, რაც უფრო მოხერხებულს ხდიდა დამიზნებას;

2.    ცვლილებები, რომელიც მიმართული იყო კაფსულ-მაალებელზე სუსტი დარტყმის აღმოსაფხვრელად:
-         შეიცვალა საკეტზე არსებული ჭრილი, რომელზეც ზემოქმედებდა ჩახმახი;
-        გადამუშავდა ჩახმახის გეომეტრიული ფორმები, რამაც შეამცირა ჩახმახის მოძრაობისას ხახუნი. ასევე გადამუშავების შედეგად შეიცვალა ჩახმახის მოძრაობის მანძილი. ჩახმახი კონსტანტინოვის ავტომატში არ იყო კალაშნიკოვის მსგავსი. იგი იყო მოგრძო ცილინდრული დეტალის სახით, რომელიც დარტყმას გადასცემდა საცემს. დაახლოებით მსგავსი ჩახმახი გამოიყენება ჩეხურ ავტომატში Vz.58;
%25E1%2583%2599%25E1%2583%259D%25E1%2583
-         საბრძოლო ზამბარის ძალისხმევა გაიზარდა 3,7-3,9 კგ-მდე (მანამდე შეადგენდა 3,1 კგ-ს);

3.    სხვა ცვლილებები:
-         თბოარიდების მიზნით ლულის სავაზნე ნაწილის გარე დიამეტრი გაიზარდა ლულის სავაზნე ნაწილის გამსხვილების ხარჯზე;
-         თბოარიდება გააუმჯობესა ასევე ლულის კოლოფში ფრეზირების მეთოდით დამზადებული საგების ჩაყენებამ, რომელიც ასრულებდა სავაზნის უკან საბრძოლო ბჯენებისთვის განკუთვნილი დეტალის დანიშნულებას;
-         სავაზნის უკანა ნაწილში ასევე გაკეთდა 8მმ სიგრძის ცილინდრული მონაკვეთი, რომელიც აუმჯობესებდა ობტურაციას და ამცირებდა ავტომატის დეტალების დაბინძურებას დენთვის წვის შედეგად გამოყოფილი პროდუქტებისგან;
-         შეიცვალა დამაბრუნებელი და საბრძოლო მექანიზმის კონსტრუქცია. დამაბრუნებელი ზამბარა განთავსდა ორ ცალ ტელესკოპურ მილაკში, რომელიც საბრძოლო ზამბარის შიგნით იყო განთავსებული;
-         გადამუშავებას დაექვემდებარა ასევე გამშვები (სასხლეტი) მექანიზმი;
-         მასრების ამომგდები გახდა დეგტიარევის ხელის ტყვიამფრქვევის (РПД) ანალოგიური, რაც აადვილებდა აღნიშნული კვანძის დაშლა-აწყობას;
-         სამიზნე თამასაზე (პლანკაზე) დატანლ იქნა  ციფრი 10 (1000 მეტრამდე სროლისთვის. მანამდე დატანილ იყო 8 – 800 მეტრამდე დამიზნებისთვის);
-         გაიზარდა ღრიჭო ლულასა და ლულის ზედსადებს (ასევე ტიბჟირს) შორის, რაც ინტენსიური სროლისას ამცირებდა ცხელი ლულისგან ტიბჟირის და ლულის ზედსადების გაცხელებას. შეიცვალა ასევე ტიბჟირის და ლულის ზედსადების გარეგანი ფორმები (მანამდე იგი იყო ამობურცული ნეკნებით, ხოლო გადამუშავების შედეგად გახდა სწორი);
-        შეიცვალა მცველის და სროლის რეჟიმების გადამრთველი ბერკეტის მოყვანილობა, რაც უფრო მოსახერხებელი იყო მსროლელისთვის. ასევე გარდა ბერკეტის მოყვანილობისა გადამუშავდა მისი კონსტრუქცია, რამაც გააუმჯობესა გადამრთველის საიმედოობა;
-         შეიცვალა ლულის კოლოფის თავსაფრის დამჭერი ფიქსატორის კონსტრუქცია, რამელიც უფრო საიმედოდ ახდენდა თავსაფრის დაფიქსირებას;
-         გამყარდა ზუმბას (შომპოლის) დამჭერი, რაც უზრუნველყოფდა მის საიმედო დაჭერას. (ეს ცვლილება შეტანილ იქნა ქარხნული გამოცდის შემდეგ. ქარხნულ გამოცდებზე დაფიქსირდა ზუმბას თვითნებური ამოვარდნა სამაგრიდან);
-         გადამუშავდა ღვედის წინა და უკანა სამაგრების ფორმა, რაც უზრინველყოფდა კალაშნიკოვის ავტომატის საშტატო ღვედის გამოყენებას;
-         ცეცხლის სამართავი პისტოლეტისებური სახელურის ლოყებს (პანელებს) დაემატა მეორე ხრახნი, რაც ზრდიდა ლოყების დამაგრების საიმედოობას;
კონსტანტინოვის კომპლექსში შედიოდა მსუბუქი ხელის ტყვიამფრქვევი სახელწოდებით 2Б-П-40, რომელიც წარმოადგენდა მისივე კონსტრუქციის 2Б-П-25 ვარიანტის გადამუშავებულ მოდელს (მოდელი 2Б-П-25, ჯერ კიდევ 1956 წელს დაექვემდებარა გამოცდას და საკმაოდ კარგი შედეგები აჩვენა). 
2%25D0%25B1-%25D0%25BF-25.jpg

konstantinov%2Btyviamfrqvev.jpg
კონსტანტინოვის ხელის ტყვიამფრქვევი 2Б-П-40
მსუბუქი ხელის ტყვიამფრქვევი 2Б-П-40 კონსტანტინოვის ავტომატისგან განსხვავდებოდა დაგრძელებული ლულით, გაზრდილი ტევადობის მჭიდით, რომელიც 75 ვაზნაზე იყო გათვლილი და კონდახის ფორმით (კონდახი აღებულ იქნა დეგტიარევის ხელის ტყვიამფრქვევიდან (РПД). ფაქტიურად ხელის ტყვიამფრქვევის ყველა დეტალი (გარდა ლულისა და კონდახისა) გადმოტანილ იქნა კონსტანტინოვის ავტომატისგან 2Б-А-40 / 2Б-А-45, რაც უნიფიცირების კუთხით წინ გადადგმულ ნაბიჯს წარმოადგენდა. 75 ვაზნიანი მჭიდი იყო დისკისებური ფორმის, რომელშიც 3 რიგად თავსდებოდა ვაზნები. მოგვიანებით ასევე გაკეთდა ოთხრიგიანი მჭიდი.
%25E1%2583%2599%25E1%2583%259D%25E1%2583
ტყვიამფრქვევის მჭიდის სამაგრი იყო უნივერსალური და იღებდა, როგორც დისკისებურ მჭიდს, ასევე კალაშნიკოვის ავტომატის (АК) საშტატო მჭიდებს. მსუბუქი ხელის ტყვიამფრქვევი 2Б-П-40 წონით აჭარბებდა დადგენილ მოთხოვნებს. ფოლადის ფურცლისგან დამზადებული დისკისებური მჭიდით იწონიდა 5,73კგ-ს, ხოლო მსუბუქი შენადნობისგან დამზადებული დისკისებური მჭიდით 5,6 კგ-ს.
გ. კორობოვის კომპლექსი შედგებოდა გადამუშავებული ავტომატისგან ТКБ-517, რომელშიც გადამუშავდა შემდეგი დეტალები:
TKB-517.jpg
ფოტოზე გამოსახულია გ.კორობოვის გადამუშავებული ავტომატები ТКБ-517, რომელიც გამოცდაზე იქნა წარმოდგენილი (ზევით № 8 ხის კონდახით, ქვევით № 7 მეტალის საკეცი დუგლუგით).
-         შეიცვალა სროლის ტემპის შემანელებელი ბერკეტის კონფიგურაცია და გახდა უფრო საიმედო;
-         ლულის კოლოფის დამზადება მოხდა ორი თანაბარი ზომის ფოლადის ფურცლისგან სისქით 1,5მმ, რომელიც დაბეჭდვის მეთოდით ფორმირდებოდა და შემდგომ სპეციალური მოქლონებით საიმედოდ იკვრებოდა. (მანამდე ლულის კოლოფი მზადდებოდა 1მმ სისქის ფოლადის ფურცლებისგან);
-         უკანა სამიზნე მოწყობილობა შეიცვალა ახალი ტიპის ქანქარიანი სექტორული სამარჯვით; 
%25E1%2583%2599%25E1%2583%259D%25E1%2583
-         წონის შემსუბუქების მიზნით ლულის სიგრძე შემცირდა 20 მმ-ით (მანამდე იყო 450მმ, ხოლო გადამუშავების შემდეგ 430მმ);
-         ლულის უკანა ნაწილში ქვემოთა მხრიდან გაჩნდა 2 ცალი შვერილი, რაც ამცირებდა ვაზნის მიწოდებისას შეფერხების ალბათობას;
%25E1%2583%2599%25E1%2583%259D%25E1%2583
-         გაიზარდა საბრძოლო ზამბარის მიმმართველი ღერძის დახრის კუთხე, რაც უზრუნველყოფდა სასხლეტი მექანიზმის უფრო რბილ მუშაობას. აღნიშნული ცვლილების შედეგად ჩახმახის წონა გაიზარდა 17 გრამით;
-         ჩახმახი დაბეჭდვის მეთოდის ნაცვლად მზადდებოდა ფრეზირების მეთოდით;
-         საკეცი მეტალის დუგლუგით აღჭურვილ ეგზემპლარში დამატებულ იქნა სპეციალური ფიქსატორი, რომელიც ლულის კოლოფის უკანა ნაწილში განთავსდა და საიმედოდ ახდენდა დუგლუგის დაფიქსირებას (დაკეცილ/გაშლილ მდგომარეობაში);
-         გადამუშავდა ტიბჟირის გარეგანი ფორმა და მისი დამაგრების მეთოდი;
-         შეიცვალა მცველის და სროლის რეჟიმების გადამრთველი დროშისებური ბერკეტის ფორმა;
-         გადამუშავდა ღვედის სამაგრის ფორმა;
-         ზუმბას სიგრძე გაიზარდა 45მმ-ით რაც აადვილებდა ლულის წმენდას (მანამდე იმდენად მოკლე ზუმბა გამოიყენებოდა, რომ ზედმეტად ართულებდა ლულის არხის მთელი სიგრძის წმენდას);
-         ზუმბას ბოლოში დაემატა სპეციალური კუდი, რომელიც ასრულებდა წინა სამიზნე მოწყობილობის სარეგულერებელი გასაღების დანიშნულებას.
%25D0%25A2%25D0%259A%25D0%2591-517.jpg

კორობოვის კომპლექსში შედიოდა მსუბუქი ხელის ტყვიმფრქვევი ТКБ-523, რომელიც წარმოადგენდა ავტომატის (ТКБ-517) ანალოგს. მთავარი სხვაობა მდგომარეობდა ლულის სიგრძეში, კონდახის ფორმაში და მჭიდის ტევადობაში. ТКБ-523 დაკომპლექტებული იყო 75 ცალ ვაზნაზე გათვლილი მჭიდით. 
%25D0%25A2%25D0%259A%25D0%2591-523.jpg
კორობოვის მიერ კონკურსზე წარმოდგენილ იქნა ასევე ხელის ტყვიამფრქვევი ТКБ-516М, რომელიც ფირის მეშვეობით იკვებებოდა. ვაზნებით სავსე ფირი ჩახვეული იყო სპეციალურ დისკისებურ ყუთში.
%25D0%25A2%25D0%259A%25D0%2591-516%25D0%
 
ს.გ. სიმონოვის ავტომატები  АС-106-П-56 (მეტალის საკეცი დუგლუგით)  და АС-107-П-56 (ხის არასაკეცი კონდახით). 
Simonovis%2Bavtomatebi.jpg
ფოტოზე გამოსახულია სიმონოვის ავტომატები, რომელიც გამოცდაზე იქნა წარმოდგენილი (ზევით № 103 ხის კონდახით, ქვევით № 104 მეტალის საკეცი დუგლუგით).
აღნიშნული ავტომატები, მუშაობის პრინციპით წარმოადგენდნენ სიმონოვის თვითდამტენი კარაბინის „СКС“ მოდიფიკაციას, რომელშიც გამოყენებულ იქნა გარკვეულწილად ახალი გადაწყვეტილებები. მისი ლულის კოლოფი გამოირჩეოდა კომპაქტურობით, რადგანაც დამაბრუნებელი ზამბარა გადატანილ იქნა აირის დგუშის ღეროზე. ამდაგვარი კონსტრუქციის გამოყენებით ლულის კოლოფის სიგრძე შეადგენდა ლულის სიგრძის 45%-ს. 
simon%2Bdashlili.jpg
შეიძლება ითქვას, რომ ასეთი ნაბიჯის გადადგმა არ იყო მაინცდამაინც გამართლებული, რადგანაც სიმონოვმა არ გაითვალისწინა ამ გზით წასული საბჭოთა კონსტრუქტორის დექტიარევის ცუდი გამოცდილება. მსგავსი პრინციპით ჯერ კიდევ 1926-1927 წელს დეგტიარევმა საკუთარი კონსტრუქციის ხელის ტყვიამფრქვევში (ДП) განათავსა დამაბრუნებელი ზამბარა ლულის ქვემოთ, რაც ხშირი შეფერხებების მიზეზი გახდა. ლულის ქვემოთ განთავსებული ზამბარა ცხელდებოდა და მალე კარგავდა ელასტიურობას, რასაც თან ახლავდა მუდმივი შეფერხებები. გარდა ამისა დამაბრუნებელი ზამბარის სიცოცხლისუნარიანობა საგრძნობლად მცირდებოდა. სწორედ ამიტომ დეგტიარევმა მოდერნიზირებულ ტყვიამფრქვევში (ДПМ), დამაბრუნებელი ზამბარა გადაიტანა ლულის კოლოფში. კიდევ ერთერთი თავისებურება სიმონოვის ავტომატებში АС-106-П-56 / АС-107-П-56 მთლიან მოხსნად მოდულში განთავსებული დამრტყმელ-გამშვები მექანიზმი, რაც აადვილებდა ავტომატის მომსახურებას საველე პირობებში. ლულის კოლოფი დამზადებული იყო ფრეზირების მეთოდით, რომელზეც ლულა მაგრდებოდა ხრახნის მეშვეობით. სიმონოვის ავტომატში მცველი და სროლის რეჟიმების გადამრთველი წარმოადგენდა დამოუკიდებელ ბერკეტს. ლულის კოლოფის თავსაფარი შედგებოდა ორი დეტალისგან: 1. თავსაფარი; 2. თავსაფრის უკანა კედელი, რომელიც СКС -ის მსგავსად მაგრდებოდა ლულის კოლოფზე. დუგლუგი დამონტაჟებული იყო 2 ცალი მიმმართველით, რომელიც ლულის კოლოფის გასწვრის მოძრაობდა (წინ-უკან). სიმონოვის ავტომატის ხის დეტალები მზადდებოდა ნატურალური არყის ხისგან, რაც არღვევდა ტაქტიკურ-ტექნიკურ მოთხოვნებს (ТТТ № 006823). მოთხოვნების თანახმად ხის დეტალები უნდა დამზადებულიყო ნეკერჩხლისგან. ფაქტიურად АС-106-П-56 და АС-107-П-56 წარმოადგენდა იგივე СКС-АКС-74-П-52 (АКС-53) ავტომატურ კარაბინს, რომელიც ჯერ კიდევ 1952 წელს დამზადდა და გამოიცადა მ.ტ. კალაშნიკოვის ავტომატ-კარაბინებთან (ОПЛ) ერთად.

დეგტიარევ-გარანინის ხელის ტყვიამფრქვევი КБ-П-790 წარმოადგენდა გადამუშავებულ ეგზემპლარს, რომელიც ჯერ კიდევ 1956 წელს იქნა საპოლიგონო გამოცდებზე წარდგენილი. მასში გამოიყენებოდა ნახევრადთავისუფალი საკეტი, რომლის შენელებაც სპეციალური ბერკეტის მეშვეობით ხდებოდა, ხოლო სავაზნეში გაკეთებული იყო რეველის სისტემის ღარები. 
deg%2Bgaran.jpg
ვაზნებით კვება ხორციელდებოდა დეგტიარევის ხელის ტყვიამფრქვევის (РПД) ფირით, რომელშიც 100 ცალი ვაზნა თავსდებოდა. გადამუშავების შედეგად გაიზარდა საერთო კვანძების და მექანიზმის საიმედოობა ტყვიამფრქვევის გართულებულ პირობებში გამოყენებისას და ასევე გაიზარდა დეტალების სიცოცხლისუნარიანობა. იგი  გახდა უფრო მოსახერხებელი, შემცირდა მოძრავი დეტალების დენთის ნამწვით დაბინძურება და მინიმუმამდე იქნა დაყვანილი ვაზნის თვითაალება. 

ქვემოთ მოყვანილ ცხრილში წარმოდგენილია გამოცდაზე გატანილი ავტომატების მახასიათებლები. აღნიშნული ცხრილი შედგენილია ГАУ-ს და НИПСМВО -ს არქივებში არსებულ მონაცემებზე დაყრდნობით
TTM%2Bebi.jpg

გამოცდების მიმდინარეობის პროცესი
კონკურსის ფარგლებში წარმოდგენილი ეგზემპლარებისგან განსხვავებით, სიმონოვის ავტომატები АС-106-П-56 (მეტალის საკეცი დუგლუგით სერიული ნომერი 104) / АС-107-П-56 (ხის მუდმივი კონდახით სერიული ნომერი 103) შეიძლება ითქვას, რომ ერთი ნაბიჯით უკან იყო, რადგანაც მათ ჯერ უნდა გაევლოთ ქარხნული გამოცდები საცდელ საკონსტრუქტორო ბიუროში „ОКБ-180“ (სწორედ ამ ბიუროში დამზადდა ეს ავტომატები) და შემდეგ მოხდებოდა მათი საპოლიგონო გამოცდა.
გამოცდებზე წარმოდგენილი ეგზემპლარებიდან სულ ჯამში გასროლილ იქნა 281 649 ცალი ვაზნა. საგამოცდო-სამუშაო ჯგუფში შედიოდნენ გარკვეული პირები:  ინჟინერ-ვიცეპოლკოვნიკები Ф.А. Блантер, Ю.Э.Илгаж, Е.А. Слуцко, В.Г. Лугов, А.А.Малимон და Н.А.Слюсарь, ინჟინერ-მაიორი М.Б. Махатов, კაპიტანი В.Ф. Ефимов და М.Н. Крылов, უფროსი ტექნიკოს-ლეიტენანტი М.Г. Бабкин და ტექნიკ-ლეიტენანტები В.И. Малофеев და А.Н. Сычев.
გამოცდებს ესწრებოდნენ ასევე კონსტრუქტორები, საკონსტრუქტორო ბიუროს წარმომადგენლები, თავდაცვითი მრეწველობის სამინისტროს და მთავარი საარტილერიო სამმართველოს წარმომადგენლები. ქვემოთ გთავაზობთ მათ სიას: მთავარი საარტილერიო სამმართველოდან (ГАУ) В.С. Дейкин და  А.Д. Ермоленко; თავდაცვითი მრეწველობის სამინისტროდან (МОП) К. М. Обыденкин; სამეცნიერო კვლევითი ტექნოლოგიური ინსტიტუტის № 40  (Научно-исследовательский технологический институт №40 შემოკლებით НИТИ-40).– წარმომადგენელი В. А. Гремиславский. ქარხანა  №74 -დან М. Т., Калашников, А. Г. Козлов, Е. В. Богданов, А. Д. Крякушин. ცენტრალური-საკონსტრუქტორო ბიუროდან (ЦКБ-14) – Г. А. Коробов, П. А. Богославский, В. С. Дегтярёв, А. Ф. Торгашев, В. С. Федосеев Ю. А. Панов. საცდელ-საკონსტრუქტორო ბიუროდან (ОКБ-575) – А.М. Никифоренко, И. И. Потапов, В. В. Дегтярёв А. С. Константинов, Е. К. Александрович, В. А. Романов, Ю. А. Дмитриев, Н. А. Ранцев, С. Н. Расчётнов, В. Д. Лобанов, Р. И. Дороднов და М. Ф. Помыкалов.
გამოცდებზე წარმოდგენილ იქნა ყველა კონსტრუქციის თითო ცალი ავტომატი ორ მოდიფიკაციად 1. ხის არასაკეცი დუგლუგით; 2. მეტალის საკეცი დუგლუგით. ყველა ავტომატი დაკომპლექტებული იყო ხიშტ-დანით. კონკურსზე წრმოდგენილი ეგზემპლრაბეიდან. კალაშნიკოვის და სიმონოვის ავტომატები მუშაობდა ლულის არხიდან აირების გაყვანის პრინციპით, ხოლო კორობოვის და კონსტანტინოვის ავტომატები ეფუძნებოდა ნახევრადთავისუფალი საკეტის სქემას ლულაში არსებული რეველის ტიპის ღარებით.
გამოცდებზე ყველა ავტომატის ვაზნებით კვება ხორციელდებოდა კალაშნიკოვის ავტომატის საშტატო მჭიდით, რომელიც დამზადებული იყო მსუბუქი შენადნობისგან (АМГ). ამ მხრივ გამონაკლისს წარმოადგენდა კორობოვის ავტომატკი ТКБ-517, რომელშიც გამოიყენებოდა სპეციალური მჭიდი საკეტის შემაჩერებლით (ანუ ბოლო ვაზნის გასრლის შემდეგ საკეტი, რომ დარჩენილიყო ღია მდგომარეობაში, გამოიყენებოდა სპეციალური მჭიდი). კორობოვის ავტომატი მუშაობდა კალაშნიკოვის საშტატო მჭიდითაც, თუმცა ასეთ შეთხვევაში ბოლო ვაზნის გასროლის შემდეგ საკეტი არ დარჩებოდა ღია მდგომარეობაში. შესაძლებელი იყო თუ არა კორობოვის ავტომატის მჭიდის გამოყენება სხვა ავტომატებში? დიახ შესაძლებელი იყო, თუმცა ბოლო ვაზნის გასროლის შემდეგ მოხდებოდა მიმწოდებლის დეფორმირება ან მოტეხვა. გამოცდებზე წარმოდგენილი კონსტანტინოვის ავტომატი დაკომპლექტებული იყო ასევე გრძელი მჭიდით, რომელშიც 36 ცალი ვაზნა თავსდებოდა.
გამომცდელების მიერ ეგზემპლრაბის შესწავლისას გამოვლინდა, რომ კონსტანტინოვის ავტომატების და მსუბუქი ხელის ტყვიამფრქვევის დეტალები (გარდა ლულისა და კონდახისა), ასევე კალაშნიკოვის საცდელი ავტომატების და ხელის ტყვიამფრქვევის დეტალები (გარდა ლულისა და კონდახისა) იყო აბსოლუტურად იდენტური, რაც გაადვილებდა წარმოების პროცესს. 
გამოცდების შედეგად დადგინდა, რომ კონსტანტიონოვის ავტომატები და მსუბუქი ტყვიამფრქვევები დეტალების უნიფიკაციის კუთხით ყველაზე წინ იყო. ამ კუთხით ასევე ლიდერობდა კალაშნიკოვის მიერ წარმოდგენილი ავტომატები და ხელის ტყვიამფრქვევი. კონსტანტინოვის ავტომატი საიმედოობის კუთხითაც (სხვადასხვა პირობებში სროლის ტესტის შედეგად) წინ იყო, ხოლო ხელის მსუბუქი ტყვიამფრქვევი მასის (წონის) კუთხით უგებდა კონკურსზე წარმოდგენილ სხვა ანალოგიურ ეგზემპლარებს. თუმცა ამ ყველაფერთან ერთად კონსტანტინოვის ავტომატს ჰქონდა მთელი რიგი საბრძოლო და საექსპლუატაციო ნაკლოვანებები, რომელიც თავად კონსტრუქციიდან გამომდინარეობდა. ამ ნაკლოვანებების აღმოფხვრა შეუძლებელი იქნებოდა თუკი არ მოხდებოდა ძირეული გადამუშავება/გადაკეთება.
გამოცდების პროცესში კორობოვის ხელის ტყვიამფრქვევმა (ТКБ-523) აჩვენა ყველაზე საუკეთესო გამძლეობა და დეტალების სიცოცხლისუნარიანობა.
დეგტიარევ-გარანინის ხელის ტყვიამფრქვევმა აჩვენა მაღალი საიმედოობა სხვადასხვა პირობებში სროლისას, თუმცა გააჩნდა საკმაოდ დაბალი სიცოცხლისუნარიანობის მქონე ლულის კოლოფი და რიგი დეტალები, რომელთა რესურსიც ვერ აკმაყოფილებდა ნორმებს. ასევე იყო გარკვეული ტექნიკური მინუსები, რომელიც მოითხოვდა კონსტრუქციულ გადაკეთებას. დეგტერიავ-გარანინის ეგზემპლარი კონკურსზე წარმოადგენდა მხოლოდ ერთი სახის იარაღს წყვილის გარეშე (ანუ არ იყო კომპლექსური სახით ავტომატი+ხელის ტყვიამფრქვევი), შესაბამისად მიღებულ იქნა გადაწყვეტილება, რომ შემდგომი სამუშაოები ამ იარაღზე აღარ გაგრძელებულიყო.  
იგივე ბედი ეწია სიმონოვის საცდელ ავტომატებსაც. მიუხედავად დახარჯული ძალისხმევისა, სიმონოვის ავტომატები ვერ მუშაობდა საიმედოდ, რაც გახდა მათი გამოცდიდან ნაადრევად მოხსნის მიზეზი.
მთავარმა საარტილერიო სამმართველომ (ГАУ) 1957 წლის 3 ივლისს დაამტკიცა პოლიგონ НИПСМВО-ს დასკვნა, რომელშიც დაფიქსირებულ იქნა:
1. 7,62მმ-ანი კალაშნიკოვისკ კორობოვის, კონსტანტინოვის და სიმონოვის ავტომატები, ასევე კალაშნიკოვის, კორობოვის, კონსტანტინოვის და დეგტიარევ გრანინის მსუბუქი ხელის ტყვიამფრქვევები, რიგი საექპლუატაციო მახასიათებლებით ვერ აკმაყოფილებენ ტაქტიკურ-ტექნიკურ მოთხოვნებს.
2. კალაშნიკოვის ავტომატები და ხელის ტყვიამფრქვევი, ასევე კორობოვის ავტომატები და ხელის ტყვიამფრქვევი მიზანშეწონილია გადამუშავდეს და აღმოფხვრილ იქნას გამოცდების შედეგად გამოვლენილი ნაკლოვანებები.
შესაბამისად თავდაცვის სამინისტრომ გამოყო სახსრები, რომლითაც დაფინანსდებოდა კალაშნიკოვის და კორობოვის ავტომატების (ასევე ხელის ტყვიამფრქვევების) გადამუშავებისათვის საჭირო სამუშაოები.
ზევით მოყვანილი დასკვნის საფუძველზე, კონსტანტინოვი გამოეთიშა ასპარეზობას, თუმცა თავდაცვითი მრეწველობის სამინისტროს (МОП) დახმარებით და დაფინანსებით საცდელ საკონსტრუქტორო ბიუროს (ОКБ-575)რომელშიც მუშაობდა კონსტანტინოვი გადაერიცხა თანხა, რომელითაც კონსტრუქტორმა მაინც გააგრძელა მისი ავტომატების და ხელის ტყვიამფრქვევის სასწრაფო წესით გადამუშავება. ხოლო 1957 წლის 20 აგვისტოს მთავარი საარტილერიო სამმართველოს წერილის თანახმად კონსტანტინოვს დართეს ნება გაეგრძელებინა გამოცდებში მონაწილეობა.

გაგრძელება იქნება!
 
 
 
 
No comments:
 

 

Post a Comment
 

 



#11 Share   გადავიდეთ ამ პოსტის ბმულზე
zaza.bibilashvili

zaza.bibilashvili

    ტრიბუნი


  • Find Topics
  • ლეგიონერი
  • PipPipPipPipPipPip
  • 671 პოსტი
  • მისამართი:gori
  • წარმოშობა:gori

:good:


ჩამსწორებელი zaza.bibilashvili, 22 July 2018 - 05:00 PM.


#12 Share   გადავიდეთ ამ პოსტის ბმულზე
zaza.bibilashvili

zaza.bibilashvili

    ტრიბუნი


  • Find Topics
  • ლეგიონერი
  • PipPipPipPipPipPip
  • 671 პოსტი
  • მისამართი:gori
  • წარმოშობა:gori

 

აი ნახეთ მეგობრებო როგორ შეიძლება, ბაწრის დახმარებით გადაიქცეს ნახევრად ავტომატი, ავტომატად! და შეზღუდულიაქვს მფლობელს დაკვრის გამოყენება და ყურების შემთხვევაში მაღლა იუთუბის ბმული დაწკაპუნეთ (სადაც სუპერ ორუჟეიკა აწერია)


ჩამსწორებელი zaza.bibilashvili, 22 July 2018 - 05:09 PM.


#13 Share   გადავიდეთ ამ პოსტის ბმულზე
დუდუ

დუდუ

    დიდი მაგისტრი


  • Find Topics
  • პრეტორიანელი
  • 3053 პოსტი
  • მისამართი:ქ.თბილისი,მოსკოვის გამზირი
  • წარმოშობა:მაღალმთიანი რეგიონი

საინტერესო პოსტია.განსაკუთრებით აფანასეევის ავტომატია მომხიბვლელი,რომელიც ჯერ კიდევ 1955 წელს სეიქმნა და მჭიდი უკანა მხარეს უმაგრდება,რაც უფრო მოკლეს და პრაკტიკულს ხდის ავტომატს.ლულის სიგრძე კი თითქმის უცვლელი რჩება მაინც.საინტერესოა გამძლეობის მხრივ როგორი იყო


ჩამსწორებელი დუდუ, 23 July 2018 - 11:39 AM.

დუდუ

LEGION.GE


#14 Share   გადავიდეთ ამ პოსტის ბმულზე
დუდუ

დუდუ

    დიდი მაგისტრი


  • Find Topics
  • პრეტორიანელი
  • 3053 პოსტი
  • მისამართი:ქ.თბილისი,მოსკოვის გამზირი
  • წარმოშობა:მაღალმთიანი რეგიონი
VO Falcon Edition ძვირადღირებული სანადირო იარაღი

vofalcon5.jpg

შვედური კომპანია VO Vapen აწარმოებს ექსკლუზიურ იარაღს, რომელიც დაარსდა 1977 წელს, იარაღის ხელოსნის ვიგო ოსლონომის მიერ. დღეს კომპანია აწარმოებს ყველაზე ძვირადღირებული სანადირო თოფებს, რომელიც მზადდება მთლიანად ხელით. ყველა პროდუქტი გამოიცემა ძალიან შეზღუდული რაოდენობით: წელიწადში მხოლოდ რამდენიმე ცეცხლსასროლ იარაღს ამზადებენ.

კომპანიის მომწოდებელთან შვედეთის მეფე კარლ XVI გუსტაფი, დიდი წარმატებით ამარაგებს თავის ულტრა ექსკლუზიურ პროდუქტებით ახლო აღმოსავლეთის ბაზარს. შეიხი მოჰამედ ბინ ზაიდ ალ–ნახაია აუბუდაბის პრინცი VO Vapen მიერ წარომებული იარაღის დიდი მოყვარულია.

VO-Falcon-Edition-el-rifle-mas-caro-del-

ეს კომპანიის მიერ წარმოებული ერთერთი უახლესი სანადირო თოფია რომელსაც VO Falcon Edition ჰქვია. ამ უნიკალური იარაღი ფასი შეადგენს 820 ათასი დოლარს.

v8.png

კომპანიას აქვს დაგეგმილი ასეთი იარაღი გამოუშვან მხოლოდ 5 ეგზემპლიარი, აქედან ერთი უკვე დამზადებულია. იარაღის მოყვარულებს აქვთ შესაძლებლობა VO Vapen–ს შეუკვეთოს კიდევ 4 იარაღი.The-Precious-VO-Falcon-Edition-Rifle-7.j

თოფის ლულის დასამზადებლად გამოყენებულია დამასკო ფოლადი, კონდახი დამზადებულია კაკლის ხისგან, რომელიც შესანიშნავ ჰარმონიაშია თოფის მოხატულობასთან, რომელიც მოხატულია შევარდენის დახვეწილი ნახატებით.

თოფის ლულის დასამზადებლად გამოყენებულია დამასკო ფოლადი, კონდახი დამზადებულია კაკლის ხისგან, რომელიც შესანიშნავ ჰარმონიაშია თოფის მოხატულობასთან, რომელიც მოხატულია შევარდენის დახვეწილი ნახატებით.

vo_bf_delat_gngor-kopia.jpg

ხის მასალას ვიგო ოლსონი არჩევს თვითონ, და მთელს სამუშაოებს აკეთებს ხელით. ხის მასალამ ფორმა რომ შეინარჩუნოს ის უნდა შეინახოს განსაკუთრებულ პირობებში,სამი წლის განმავლობაში.

article-1374457-0B66B70400000578-160_306

თოფის კონდახის გასაპრიალებლად დაახლოებით საჭიროა 3 კვირიდან  5 კვირემდე.

v2.png

rc1.png

VO Falcon იარაღის კონსტრუქცია იყენებს უნიკალურ დაპატენტების სისტემას, რომელიც საშუალებს იძლება შევცვალოთ თოფის კალიბრი, ნებასურვილისამებრ.

 

წყარო:https://armada.ge/?p=22254

 
 

დუდუ

LEGION.GE


#15 Share   გადავიდეთ ამ პოსტის ბმულზე
zaza.bibilashvili

zaza.bibilashvili

    ტრიბუნი


  • Find Topics
  • ლეგიონერი
  • PipPipPipPipPipPip
  • 671 პოსტი
  • მისამართი:gori
  • წარმოშობა:gori

მაგარი პოსტია დუდუ და მართლა გასაოცარი იარაღია, და ეგრევე რეზბით მაგრდება ლულაა? და ძველი სტილის დაკუთხულმა ლულის გარე მოყვანილობამ გამაკვირვა :0042:  :goood:







0 წევრი ათვალიერებს ამ თემას

0 წევრი, 0 სტუმარი

0%
მზადდება მინიატურა
ატვირთვის შეწყვეტა

ატვირთული ვიდეოს ბმული ჩავსვათ პოსტში?