მოკლედ გავაგრძელებ რომ როგორც კი ისევ მოგვესმა "ალიაქოთის" ხმა, ეგრევე გადავხედეთ არემარეს და უცებ მოვხაზეთ გეგმა ზევის ქვედა ნაწილი და ფერდი რა ადგილებზე უნდა ჩაგვეკეთა.
ერთ რამეს ვიტყვი რომ აზარტი და ადრენალინი უხვად გვქონდა. ისეთი სისწრაფით ავირბინეთ ქედზე რომ , ვინმეს რომ ეთქვა , არც დავიჯერებდი . არ დავიჯერებდი , კი არა არც კი ვიფიქრებდი ასეთ ადგილას და ასეთი სისწრაფით თუ შეგვეძლო ასეთი სიმაღლემდე .ასეთი აღმართის არბენა. არ გჯერათ???? ეს სურათი გადაღებულია ზუმით (ტელეფონის)და ამ სიმაღლეზე (თავის ნომრამდე)არბენას დაახლოებით 2-3 წუთი მოანდომა გიამ. თვალებს არ ვუჯერებდი...
.
.
.გადავნაწილდით ჩვენ ჩვენ ადგილებზე და სმენად გადავიქეცით. ხმა ძალიან შორიდან ისმოდა . ხან მიწყნარდებოდა და ხან ისევ მოდიოდა ჩვენ ყურთასმენამდე. ცხადი იყო რომ ნადირი მაღლა სექტორში , მდევრებისაგან დასხლტომას ცდილობდა და ეხლა მთავარი იყო ქედზე არ გადასულიყო. ზედა ნომრებმა , კიდევ უფრო ზევით აიწიეს და შესაძლო გადასასვლელი(უნაგირივით ქონდა კეხი ჩაწეული), ჩაკეტეს. ამან შედეგიც გამოიღო და ხმა უკვე უწყვეტად ისმოდა .თანაც გაძლიერება დაიწყო.
შედეგმაც არ დაახანა და თოფიც გავარდა , მაგრამ ხმაური არ შეწყვეტილა.
. გასაგები იყო რომ უკვე შუა წელის და ქვედა ნომრები ერთვებოდნენ ამ თამაშში. გულს ისეთი ბაგაბუგი გაუდიოდა, ასე მეგონა ნადირის ყურთასმენას არ მიწვდეს თქო.
მაგრამ რაც უფრო გიახლოვდება ხმაური , მით უფრო მეტად გეუფლება სიმშვიდე.
უკვე ისე სწრაფად გვიახლოვდებოდა ეს ოპერეტა , რომ უკვე შუაწელის ბოლო ნომერსაც უნდა გამოცდენოდა და ისევ ჩვენ უნდა გამოვსულიყავით ავანსცენაზე, მაგრამ ოპერის ლიბრეტო როგორც ჩანს ამჯერად სხვანაირად შეიცვალა. ფხოველას და ძიას თავს ზემოთ ნომერში გავარდა თოფი და სამარისებული სიჩუმეც ჩამოდგააა. რაციაში გაისმა სასიხარულო სიტყვები......
.