მოგესალმებით მეგობრებო. ბოლო დროს ძალიან ბევრი კითხვა ისმის სანადირო გლუვლულიანი თოფის არჩევასთან დაკავშირებით, პირადადაც მომდის ხოლმე წერილები და ისე კომენტარებშიც ძალიან ბევრი კითხვა ისმის ამის შესახებ. ძირითადათ შედარება ხდება ხოლმე ჰორიზონტალურსა და ვერტიკალურს შორის, ასევე ნახევრად ავტომატურებში, აირგადამტენსა და ინერციულს შორის. ასევე იშვიათად, მაგრამ მაინც ისმის ხოლმე კითხვა ერთლულიან გადასახსნელ თოფზე, ღირს თუ არა მისი ყიდვა დამწყებისთვის და ზოგადად რა უპირატესობა გააჩნია მას? მთავარი მისი ხიბლი მდგომარეობს დაბალ ფასში და დაბალ წონაში, სხვა ყველაფერი უკვე გემოვნების საკითხია. ერთი თხოვნა მექნება ბატონებო, მე მხოლოდ საკუთარ აზრს გამოვხატავ და შეგიძლიათ რამეში არ დამეთანხმოთ, ბოლოს მაინც თქვენი გადასაწყვეტია თუ რა თოფს შეიძენთ, უბრალოდ მიიღეთ მორიგ დარიგებათ, რომელიც შეიძლება მრავლად მოისმინოთ...
მოკლედ წარმატებებს გისურვებთ და მე კი დავიწყებ ერთლულიანი გადასახსნელი თოფით...

სანამ მის პლიუსებზე და მინუსებზე დავიწყებ საუბარს მინდა თავშივე აღვნიშნო, რომ ერთლულიანი თოფი დამწყები მონადირეებისთვის არაა, ის არის პროფესიონალი მონადირეებისთვის, რომლებიც პირველი სროლითვე ანადგურებენ მიზანს. კიდევ ის არის ისეთი ''იდეინი'' პრინციპული ხალხისთვის, რომლებიც თვლიან, რომ ცხოველსა თუ ფრინველს აუცილებლად უნდა ქონდეს გადარჩენის შანსი და თუ მონადირემ პირველი გააცდინა მიზანს, მაშინ მეორე აღარ უნდა ესროლოს. ასეთი მონადირეები ძალიან იშვიათად გვხვდებიან, ნადირობა ხომ ის აზარტი და ადრენალინია, რომელიც გამარჯვების ჟინთანაა დაკავშირებული? იშვიათად მეგულება ისეთი ადამიანი, რომელიც გაცდენის შემდეგ მეორეს აღარ ესვრის და ასეთ ქცევას საკუთარი პრინციპებით გაამყარებს. რაც შეეხება დამწყებ მონადირეს, ასეთი თოფით თუ ისწავლა ნადირობა ეს მის მტკიცე ხასიათს უნდა დავუკავშიროთ, სხვა შემთხვევაში შეიძლება სტიმული დაკარგოს და სულ გაანებოს ნადირობას თავი, რადგან პირველი სროლის წარუმატებლობის შემთხვევაში მეორის სროლის საშუალება ფიზიკურად არ აქვს და ნადავლიც ამასობაში ხელიდან ეცლება, ეს კი უარყოფითად მოქმედებს მის თვითშეფასებაზე და ნელნელა უჩნდება ერთგვარი კომპლექსი, რომ მას სროლა არ შეუძლია. მაგალითად ვიცნობ ერთ ძალიან კარგ მონადირეს, რომელსაც აქვს მიახლოვებული კომპლექსი, თუ პირველივე გააცდინა ხოლმე მიზანს, მერე მთელი დღეც ასე მიდის და თითქმის ვერაფერს ვეღარ ინადირებს, ხოლო თუ კარგად წაუვიდა ნადირობა არავის აღარ გვაცდის ხოლმე სროლას . კიდევ არის ერთი პრობლემა, თუ დამწყები მიეჩვია ერთ ლულიანით სროლას, შემდეგ სხვა თოფით ნადირობისას (მაგალითად ორლულიანით) მეორეს აღარ ისვრის, რადგან ის მიჩვეულია ერთ გასროლას, ამისგან გადაჩვევაც ერთგვარი პრობლემაა. კიდევ მინდა ერთი რამ დავაზუსტო, პროფესიონალის შემთხვევაში ერთლულიანი თოფი ყოველთვის არ იხმარება, დიდ ნადირზე ეს თვითმკვლელობაა და სრული სიგიჟე, თუმცა ასეთ ადამიანსაც ვიცნობდი, რომელიც ერთლულიანი გადასახსნელი თოფით დათვებზე დადიოდა სანადიროთ. სხვათაშორის ის ადამიანი თავისი სიკვდილით გარდაიცვალა და მისი დათვებზე ნადირობა ყოველთვის მის სასარგებლოდ მთავრდებოდა ხოლმე, თუმცა არაერთხელ ყოფილა საფრთხეში.

მოკლედ ერთლულიანზე მოვრჩეთ და გადავიდეთ თოფზე ჰორიზონტალური განლაგების ლულებით, ასევე ვერტიკალური განლაგების ლულებით.

სანამ აქაც უპირატესობებზე გავამახვილებ ყურადღებას მინდა თავშივე ავღნიშნო, რომ ბალისტიკაში არანაირი განსხვავება არ არის, თუ განსხვავებული გაბურღულობა ან ლულების შევიწროვებით არ არის რომელიმეში გამოყენებული და თუ ლულები ზომით არ განსხვავდება. მოკლედ რომ ვთქვათ, ლულების განლაგება არაფერს არ ცვლის, ბალისტიკა დამოკიდებულია მხოლოდ ლულების დამუშავების ტექნოლოგიაზე და მის ზომებზე.

მემგონი შევთანხმდებით, რომ ჰორიზონტალური გახლავთ ნამდვილი კლასიკა და ესტეთიკური თვალსაზრისით ალბათ უფრო მიმზიდველია. არის ასეთი შეხედულება, რომ მოძრავ სამიზნეზე ჰორიზონტალურიდან წინსწრებით სროლის შემთხვევაში ხედვის არე ნაკლებია, თუმცა ეს ეხება მხოლოდ დაბალი ''ჩაძირული'' სამიზნე თამასის მქონე თოფს. საბედნიეროთ არსებობს მაღალი სამიზნე თამასით აღჭურვილი ჰორიზონტალური მოდელებიც, სწორედ ასეთი ხალხისთვის, ვისაც სროლისას დაბალი სამიზნე თამასა უქმნის დისკომფორტს. კიდევ არის ერთი რამ, ჰორიზონტალურ თოფზე ტიბჟირი არის დაბალი და ზამთარში სროლის დროს ხშირად თითები ეხება ლულებს, რაც სიცივეში არც თუ ისე კომფორტულია, თუ რათქმაუნდა ხელთათმანებით არ ნადირობთ. თოფის გადახსნის კუთხე ჰორიზონტალურს ნაკლები აქვს, რაც ნეკლებ ცვეთას ნიშნავს მბრუნავ ღერძზე და კლაპოტზე, თუმცა ეს ისეთი უმნიშვნელო თავისებურებაა, რომ არც ღირს ყურადღების გამახვილება, მითუმეტეს როდესაც მაღალი ხარისხის თოფებზეა საუბარი. რაც შეეხება რესურსს, ესეც ძალიან ზოგადი კითხვაა, ცოტა არ იყოს არასერიოზულიც და ავხსნი რატომ. რესურსი დამოკიდებულია შესრულების ხარისხზე და თოფის მასალაზე და არანაირად ლულების განლაგებაზე. ასე რომ მეგობრებო დიდი არსებითი სხვაობა მათი არჩევის დროს არ არსებობს, თუ არ გავითვალისწინებთ ლულების განლაგებას, ყველაფერს ჯობია მაღაზიაში ერთიც მოირგოთ მხარზე და მეორეც, გახედოთ მიზანს და ა.შ. რომელიც უფრო ასე ვთქვათ მოვა თქვენს გულთან ის აირჩიეთ. ასევე უნდა კითხოთ თქვენს თავს, თუ რა გინდათ თოფისაგან მიიღოთ და რაზე გინდათ რომ ინადიროთ? შემდეგ კი გაანალიზოთ რა შეუძლია მოგცეს თქვენმა არჩეულმა თოფმა, რადგან ის თქვენთან დიდხანს დარჩება მეგზურად და დარწმუნებული უნდა იყოთ, რომ სწორი არჩევანი გააკეთეთ. სხვა ყველა კამათი მათ ჭრასა და რესურსზე ზედმეტია, თოფი არსებობს კარგი და გაუმართავი, უკანასკნელი კი შეიძლება ან ქარხნული წუნით იყოს და ან მწყობრიდან გამოსული, რომლის შეკეთებაც შეიძლება. კიდევ ერთს დავამატებ, ერგონომიკა და ბალანსი ვერტიკალურს უკეთესი აქვს მისი ფორმებიდან გამომდინარე, ამიტომაცაა სპორტინგში აბსოლიტური უმრავლესობა ვერტიკალური თოფები გამოიყენება და არა ჰორიზონტალური, თუმცა ისიც უნდა ავღნიშნო, რომ ქარხნული მახასიათებლების მქონე თოფებით თითქმის არავინ ასპარეზობს სტენდზე, როგორც წესი იარაღი კიდევ გადის ასე ვთქვათ ''დარაბოტკას'' პარამეტრების გაუმჯობესებას, მსროლელზე მაქსიმალურად ინდივიდუალურ მორგებას მაქსიმალური შედეგების მისაღწევად. კიდევ არის ერთი სტერეოტიპი ვერტიკალურთან დაკავშირებით, თურმე ქარიან ამინდში ძნელია დაიმორჩილო ასეთი თოფი, რადგან ქარს გვერდით მიაქვს ლულები. წარმოგიდგენიათ რა სიძლიერის ქარი უნდა იყოს, რომ თოფი ვერ დაიმორჩილოთ? ასეთი ქარის შემთხვევაში ნადირობა კი არა სახლში უნდა გაიქცე და ილოცო რომ გადარჩი 😀 (ეს ისე ხუმრობით).

იმედია რამეში გამოგადგებათ ჩემი მოკრძალებული მოსაზრება და დაგეხმარებათ თოფის არჩევაში, თემა გახსნილია ცხარე ოღონდ კორექტული კამათისთვის გისურვებთ წარმატებებს...

შემდეგ პოსტში დავწერ ნახევრად ავტომატურ თოფებზე და ასევე ჩავრთავ თემაში პომპიან თოფებსაც, თუმცა ეს უკანასკნელი ნაკლებად გამოიყენება სანადიროდ...

თემო ჩაინიკა 13, მართლა კარგი რამეა

პომპა საერთოდ მექანიზმიდან გამომდინარე გამძლეა უფრო და მარტივი, იაფიც იმიტომ ღირს. თუ თურქულზეა მაინცდამაინც არჩევანი რამდენიმე ვარიანტს გეტყვი. Stoeger P350, Khan A-tac, Armsan Armtac RS-X1, Hatsan Escort MP, UZCON TR-X, ATA Arms Etro, Hatsan Escort Aimguard აი ბოლო ყველას მირჩევია

Anschutz

ამ იარაღების ფირმის ლოგო ყეველასათვის ცნობილია, ყოველ შემთხვევაში იმათთვის, ვინც პერიოდულად ადევნებს თვალყურს ბიატლონს და შეჯიბრებებს ტყვიის სროლაში. საყურადღებოა – ''anschutz''-ის იარაღით თანამედროვეობის თითქმის ყოველი მესამე მოკრძალებული სპორტსმენი ასპარეზობს. ამასთან, საკმაოდ რეგულარულად ხდება ხოლმე ისე, რომ მთელს კვარცხლბეკს იკავებენ ის სპორტსმენები, რომლებიც შეჯიბრზე ანშუტცის იარაღით იღებენ მონაწილეობას. თუმცა, ეს კომპანია წარმატებით კონკურირებს არამარტო მცირეკალიბრიანი ხრახნულლულიანი იარაღების ბაზარზე, არამედ საკმაოდ ხმამაღალ განაცხადს აკეთებს ასევე უფრო მსხვილკალიბრიანი შაშხანების სფეროშიც. ხოლო ამ ყველაფერზე რიგითობით ჩამოვყვები...

იარაღების კომპანია ''Anschutz''-ი დაფუძნდა 1856 წელს ქალაქ ''Zella-Mehlis''-ში (გერმანია) იულიუს გოტფრიდ ანშუტცის მიერ, ის იყო გერმანელი მეიარაღეების ოჯახის ერთ-ერთი ღირსეული წარმომადგენელთაგანი, ოჯახის, რომელიც 1563 წლიდან იარაღის წარმოებით იყო დაკავებული. გოტფრიდის მოკრძლებული სახელოსნო თავიდან ფისტოლეტების და თოფების რესტავრაცია-შეკეთებით იყო დაკავებული, ასევე აწარმოებდნენ იმ დროისთვის პოპულარულ იარაღს ფლობერის ტყვიებისთვის, ლანკასტერის ფილთა ფისტოლეტებს და ჯიბის პატარა ფისტოლეტებს. ფლობერის ტყვიები, რომელშიც ჭურვის გასატყორცნათ გამოიყენებოდა კაფსულის შემადგენლობა, იყო პირველი რგოლური აალების ვაზნა, წინამორბედი დღევანდელი მცირეკალიბრიანი ტყვიებისა და გამოიყენებოდა პატარა ზომის ფრინველზე თუ ნადირზე. ისმის კითხვა, ვის რაში ჭირდებოდა? ჭირდებოდათ და მეტიც, მაშინდელი ფერმერები თავს ვალდებულადაც კი თვლიდნენ, რომ ასეთი მცირეკალიბრიანი იარაღი ქონოდათ–ბაღების და ნათესების დასაცავად ბეღურებისგან, მტრედებისგან, პატარა მღრნელებისგან და ა.შ. ასე რომ ამ პატარა გერმანული ფირმის საქმე მცირეკალიბრიანი იარაღების მეშვეობით შეუქცევადი ინერციით ზრდადი განვითარებისკენ მიიწევდა. 1896 წელს საწარმოში უკვე 76 ადამიანი მუშაობდა, თვითონ საამქრომ კი ადგილი შეიცვალა და უკვე ქარხანა დაერქვა.

მეოცე საუკუნის დასაწყისში გოტფრიდის შვილებმა მნიშვნელოვნად გაზარდეს და გააფართოვეს კომპანია. შედარებისთვის, 1935 წელს საწარმოში უკვე 550 ადამიანი მუშაობდა. წარმოებას დაემატა პნევმატური იარაღი ''Anschutz''-ი, კარაბინი ''Anschutz''-ი, აგრეთვე პისტოლეტები და უჩახმახო რევოლვერები. ასე დაემთხვა, რომ კომპანიის მეიარაღეები–ჯერ ოტო და ფრიცი, შემდეგ მაქსი და რუდოლფი–თვითონ იყვნენ გატაცებული სპორტული სროლით. ამიტომ ყველა სიახლეს პნევმატურ თუ მცირეკალიბრიან იარაღების სფეროში ცდიდნენ საკუთარ პროდუქციაზე და უკეთესი შედეგების შემთხვევაში შესაბამისად ნერგავდნენ საწარმოო ციკლში. ასე რომ მეორე მსოფლიო ომამდე ანშუტცის იაღაღებმა სახელი დაიმკვიდრა როგორც ''სპორტული''. მაგრამ ომმა ყველაფერი შეცვალა...

ფრონტის საჭიროებისთვის წარმოება მთლიანად გადაერთო ''Mauser k98''-ის კოლოფების, სარაკეტო დეტალების და სხვა საბრძოლო პროდუქციის წარმოებაზე. ერთი წლის მერე გერმანიის კაპიტულაციის შემდეგ ქარხანა იქნა ნაციონალიზირებული, დანადგარებს გაუკეთდა დემინტაჟი, ხოლო რუდოლფი გააგზავნეს იძულებით სამუშაოებზე. თითქოს ყველაფერი დამთავრდა... მაგრამ არა, 1950 წელს კომპანიამ სახელწოდებით «J.G. ANSCHÜTZ GmbH» განაახლა სამუშაოები ქალაქ ულმში (გერმანიის ფედერაციული რესპუბლიკის ტერიტორია). 1953 წელს ის გამოჩნდა–მოდელი ''Anschutz match 52''. ეს იყო გარდამტეხი მომენტი კომპანიის ისტორიაში. სულ რამოდენიმე წელიწადში კომპანიის იარაღებმა მთელი მსოფლიოს მაშტაბით მოაგროვეს ყველაზე დიდი რაოდენობით სპორტული ჯილდოები, ხოლო თვითონ კომპანიამ მოიპოვა მსოფლიო აღიარება და ამასთან უდიდესი მოთხოვნილება პროდუქციაზე.

ჩვენს დროში «J.G. ANSCHÜTZ GmbH» კვლავაც აგრძელებს პოზიციების დაცვას ყველა სახის მცირეკალიბრიანი სპორტული იარაღების სფეროში. გარდა ამისა, ანშუტცის მცირეკალიბრიანი იარაღები ძალიან პოპულარული გახდა მონადირეთა წრეებშიც. კომპანიის სანადირო ასორტიმენტის სია საკმაოდ დიდია: ესენია ''Anschutz 1416'' და ''Anschutz 1717'' ტყვიებისთვის .22LR, ''Anschutz 1516'' უფრო მძლავრი ტყვიისთვის .22WMR. თავის დროზე დიდ ინტერესს იწვევდა ასევე ნახევრად ავტომატური მცირეკალიბრიანი შაშხანა ''Anschutz 525'', თანაც ის არასოდეს ყოფილა ზღვარგადასული ღირებულებით, მისი ფასი ცოტათი თუ აღემატებოდა იგივე ''cz''-ს ღირებულებას.

დიდი დრო არ გასულა, რაც კომპანიამ დამაჯერებელი სტარტი აიღო მსხვილკალიბრიანი იარაღების წარმოებაში. ჯერ ბაზარზე გამოჩნდა მექანიკური ''Anschutz 1770'' კალიბრით .223Rem, წარმოებული კომპანიისთვის უკვე სტანდარტად ქცეული რამოდენიმე მოდიფიკაციით (D–სასხლეტი თავისუფალი მოძრაობის გარეშე, E–ერთჯერადი დატენვით, HB–მძიმე ლულის ეფექტი და ა.შ.). მან მონადირეთა საზოგადოებაში საკმაოდ დიდი ინტერესი გამოიწვია. ნამდვილად, ლულა, რომელიც შესანიშნავ სპორტულ დაჯგუფებას აკეთებს, დამცემ-სასხლეტი და ჩამკეტი მექანიზმის ზუსტი მუშაობა, სრულყოფილი კონდახი (ასევე მემარცხენეთათვის) –ეს ყველაფერი რამდენად კარგად იმუშავებს არა შეჯიბრების და სასროლეთის, არამედ რეალურ სანადირო პირობებში? შემთხვევითი არაფერი არ ხდება–1975 წლიდან სიტყვა ბიატლონი და ანშუტცი პრაქტიკულად გახდნენ სინონიმები, იმ ხნიდან მოყოლებული ჩვენს დრომდე, ოლიმპიადის და მსოფლიოს ოქროს მედლების აბსოლიტური უმრავლესობა სწორედ ანშუტცის იარაღებითაა მოპოვებული–იარაღი არამარტო ზუსტია, არამედ ამასთანავე ის ძალიან საიმედოა ნებისმიერ ამინდის პირობებში.

ასე და ამგვარად ანშუტცი დამაჯერებლად გადაკვალიფიცირდა სპორტიდან სანადირო სფეროში, მაგრამ ამასთანავე არ დაკარგა პოზიციები სპორტულ სამყაროში, მეტიც, ის დროდადრო კიდევ უფრო ვითარდება და გვთავაზობს ახალ-ახალ სიახლეებს. ეს ის ფირმაა, რომელიც ორიენტირებულია ხარისხზე და განვითარებაზე, ის არ დგას ერთ ადგილზე და ცდილობს ადგილი დაიმკვიდროს სხვა სფეროებშიც, მაგალითად მონადირეთა საზოგადოებაში. კომპანიამ მონადირეებს საჩუქარი გაუკეთა და აჩუქა მაღალტექნოლოგიური ზეზუსტი ლულა, ასევე ანატომიური კონდახი, აქამდე ის სპორტის საკუთრება იყო, ასევე კონდახი ხვრელით ხელის უკეთ მოსაკიდებლად. ასეთი კონდახების გაკეთება მოგვიანებით ცნობილმა ფირმებმა ბლაზერმა და ზაუერმაც დაიწყეს. ეს მემგონი საკმარისი მიზეზია, რომ ფირმას ხოტბა შევასხათ...

მეგობრებო შეაფასეთ პოსტი, მეც შეიძლება რაიმე შეცდომა გამეპაროს, თემა გახსნილია განხილვისთვის, რათა უკეთ დაიხვეწოს პოსტი და შესაბამისად ჩვენი ცნობიერება. მადლობა წინასწარ❤

levani toklikishvili,

შინაურებზე ვივარჯიშოთ ახალწლის წინა დღეს

კიი აგრესიულია

თემო ჩაინიკა 13, რათქმაუნდა, ნერვების მომშლელი და ამავე დროს აზარტული

გარეული ინდაური

ნაწილი 1

ჩრდილოეთ ამერიკაში გარეულ ინდაურებზე ნადირობას საკმაოდ ღრმა ფესვები აქვს, მადლიერების დღეც სწორედ აქედან იღებს სათავეს. ლეგენდის თანახმად, 1621 წლის ნოემბერში ინგლისიდან პირველი მიგრანტები შიმშილის ზღვარზე იმყოფებოდნენ, ისინი გადაარჩინეს ინდიელთა ტომების მონადირეებმა, რომლებიც მიმხვდურებს ველურ ინდაურით და ტკბილი კარტოფილით უმასპინძლდებოდნენ.

ცოტათი განსხვავდება ისტორია, თვითონ ინდიელების სიტყვებით დაწერილი, რომლებიც იმ ეპოქის თანამედროვეები იყვნენ: ის გვამცნობს, რომ, როდესაც გაიგეს თოფების სროლის ხმა, ინდიელებმა გადაწყვიტეს, რომ მიგრანტები საომარ ბილიკზე გამოვიდნენ, მაშინ ტომის ბელადმა ''ვუამპანოგი''-მა, შეკრიბა 90 ერთეული მეომარი და წავიდა ფერმკრთალსახიანებთან პირისპირ შესახვედრათ. დაინახა რა, რომ მიგრანტები არ აპირებენ ბრძოლას, ისინი მხოლოდ მოსავლის აღებას ზეიმობენ, მან თავისი მეომრები გაგზავნა სანადიროთ, და მათ, რომლებმაც მოინადირეს 5 ირემი და რამდენიმე ათეული ველური ინდაური, შეუერთდნენ ფერმკრთალების ზეიმს. მას მერე თითქმის ოთხასი წელი გავიდა, მაგრამ მადლიერების დღე (მადლიერების დღის პირველი აღნიშვნის თარიღი და ადგილი სადავოა. თუმცა, მადლიერების დღე თავისი ტრადიციული ატრიბუტებით პირველად აღინიშნა პლიმუთის პლანტაციებში 1621 წელს), სადაც მთავარ კერძად ველური ინდაური ითვლება, დღესაც ცოცხალია. ამერიკელების უმრავლესობა, ყოველი წლის ნოემბრის მეოთხე ხუთშაბათს ინდაურის დღეთ მოიხსენიებს. დღესასწაული, რომელსაც უმეტესად შეერთებულ შტატებსა და კანადაში აღნიშნავენ. ტრადიციულად, მას ზეიმობენ მოსავლის აღების შემდეგ ღვთისადმი მადლიერების ნიშნად. მიუხედავად რელიგიური წარმომავლობისა, ამჟამად მადლიერების დღე საერო დღესასწაულად ითვლება.

ამერიკაში ინდაურებზე ნადირობის სეზონი გაზაფხულზე და შემოდგომაზე იხსნება, მეორედ სწორედ მადლიერების დღის წინ, რამდენიმე დღით ადრე. მაშინ, როდესაც ერთნი ხორცეულის მაღაზიებში ფასდაკლებებზე ნადირობენ, რათა ფერმაში გამოზრდილი ინდაური იყიდონ, ამ დროს ამერიკელი მონადირეების უმრავლესობა, ამჯობინებს ტრადიციების მიხედვით გავიდეს ტყე-ველში და თვითონ მოიპოვოს ეს მადლიერების დღის სუფრის მშვენება, გარეული ინდაური. აღსანიშნავია, რომ მსგავსი ნადირობა იზიდავს ყველა ფენის და კლასის წარმომადგენელს–ფერმერიდან, რომელიც საკუთარ მიწაზე ნადირობს, ქალაქის მაცხოვრებლამდე, რომელიც სპეციალურად მიდის ქალაქიდან მინდორში ინდაურზე სანადიროთ. ეხლანდელი ამერიკის პრეზიდენტის შვილებიც კი დონალდ-უმცროსი და ერიკ ტრამპი–ორივე სტაჟიანი მონადირეები არიან და მადლიერების დღის სუფრისთვის ამჯობინებენ თვითონ საკუთარი ხელითმოიპოვონ გარეული ინდაური.

ჩრდილოეთ ამერიკაში გარეული ინდაური შავი შეფერილობისაა, მისი სიგრძე ერთ მეტრს აღწევს, ხოლო გაშლილი ფრთების სიგრძე მეტრა-ნახევარს. ისინი თითქმის ყველაფერს მიირთმევენ, როგორც მცენარეულ საკვებს, ასევე მწერებითაც იკვებებიან. ჩრდილოეთ ამერიკაში ინდაურებზე ნადირობა–ადვილი საქმიანობა სულაც არაა, როგორც წესი, მოითხოვს გამოცდილებას, სწორ ეკიპირებას და დიდი მოთმინების მარაგს, რადგან ის ერთ-ერთი ყველაზე ფრთხილია ფრინველებს შორის ( მასზე ხრახნულლულიანი იარაღით ნადირობა აკრძალულია). ამიტომ, თუ ნადირობის დროს ის ასეულ მეტრზე შენიშნეთ, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ სახლში ნადავლით დაბრუნდებით. ინდაური არამარტო აკვირდება მოძრაობას, პრინციპში როგორც ყველა ბუმბულიანი ფრინველი, არამედ ნამდვილი არწივის მზერა გააჩნია, არჩევს ფერებს და ხედავს ულტრაიისფერ დიაპაზონში, ასე რომ, იაფფასიანი კამუფლირება ხალასი ფერებით არ გამოგადგებათ. ათეულ მეტრებში დისტანციაზე მას შეუძლია თქვენს ტანისამოსზე გაარჩიოს ღილები, თქვენი თვალის თეთრი გარსი და ხელზე მაჯის საათი. თვალების თავისებური განლაგების წყალობით მისი მზერის არეალი შეადგენს 270 გრადუსს, მის გარშემო უყურადღებოდ არაფერი რჩება. ამავე დროს მინდა ავღნიშნო, რომ მიუხედავათ ასეთი უნივერსალური მხედველობისა, ეს ფრინველი არ არის დაჯილდოვებული უხვი ჭკუით 😀 (რბილად რომ ვთქვათ). მე მაქვს ნანახი ვიდეო, სადაც მამალი ინდაური ებრძვის ჩვეულებრივ შავ ცელოფნის პაკეტს, რომელიც დიდი ალბათობით აღიქვა მოწინააღმდეგედ და ტერიტორიის შემცილებლად. მოკლედ ასეთი არაჩვეულებრივი არსებაა 😀.

ინდაურის ამ მახასიათებლების გათვალისწინებით მასზე ნადირობა ბევრ ნიუანსს ითვალისწინებს: შესანიღბი ბადეები, დასადგამი დეკორატიული ინდაურის ფიტულები, ეკიპირებული ტანისამოსი, სატყუარები–ეს უკანასკნელები ფართოდ გამოიყენება იმიტომ, რომ გაცილებით ადვილია მოიტყუოთ ინდაური შენიღბულმა, მკვეთრი მოძრაობების გარეშე, ვიდრე თქვენ თვითონ მიეპაროთ მას. ფიტულები როგორც წესი მზადდება რეზინისგან ან პოლისტიროლისგან, რომლებითაც გამოსახავენ დედალ, ან მამალ ინდაურს.

დღესდღეობით სატყუარების არჩევანი ძალიან დიდია, ელექტრო მოწყობილობებიდან დაწყებული, დამთავრებული მემბრანული ჩასაბერებით, რომლის დახმარებითაც მონადირე პირით ჩაბერავს სატყუარას, თვითონ არეგულირებს ხმის გამოცემის სიხშირეს და ინტენსივობას. ჩემი სუბიექტური აზრით უკნასკნელი უფრო პრაქტიკულია.

ინდაურზე ნადირობისას წარმატება დამოკიდებული არ არის მხოლოდ კარგ შენიღბვაზე (კამუფლირებაზე), არამედ ასევე დამოკიდებულია მოტყუების ხელოვნებაზე, საჭირო დროს საჭირო ხმებით. ინდაურზე მონადირეები ხშირად სეზონამდე რამდენიმე დღით ადრე იწყებენ პრაქტიკას, სატყუარით ამუშავებენ იდეალურ ხმას. ინდაურებს შეუძლიათ ყალბი ხმის გარჩევა და რაიმე არაბუნებრივი ხმის მოსმენისას შეუძლიათ უბრალოდ წავიდნენ, ასევე თუ ძალიან ინტენსიურია ხმების გამოცემა და დაჟინებით ეცდება მონადირე მათ მიტყუებას. რამდენად უცნაურიც არ უნდა იყოს, დიდის პატარით მიღწევა შესაძლებელია, ხანდახან ნაკლებად ინტენსიური ხმა მათში მეტ ინტერესს იწვევს და უფრო იზიდავს ინდაურს. ამიტომ, ჩასაბერი სატყუარებით ვარჯიში და პრაქტიკა ინდაურზე ნადირობის წარმატებასთან პირდაპირ პროპორციულია. ინდაურის მონადირება ჩრდილოეთ ამერიკაში ნებადართულია მხოლოდ საფანტის თოფით, მშვილდით ან პნევმატური იარაღით არანაკლებ .22 კალიბრისა. ცეცხლსასროლი ხრახნლულიანი იარაღის ხმარება აკრძალულია, რამდენადაც ის მონადირეს ძალიან დიდ უპირატესობას აძლევს და გადარჩენის შანსები ინდაურისთვის თითქმის ნულს უტოლდება.

ცოტა ხნის წინ დავინტერესდი ერთ-ერთი ყველაზე რთული ველურ ინდაურზე ნადირობის სტილით–ნადირობა მიპარვით მშვილდის გამოყენებით ძველებურად, ინდიელი ამერიკელების ტრადიციებით. ეს მეთოდი პირველ რიგში ითხოვს წარმოუდგენლად დიდ მოთმინებას. ამოცანა მდგომარეობს შემდეგში: იყენებ შენიღბვას, ანუ შესაბამისი ტანისამოსის სახით, ასევე ნიღაბს სახის დასაფარად ან საღებავებით იხატავ სახეს, ასევწ ხელთათმანებს, კიდევ სპეციალურ ფარს ან ქოლგას, რომელზედაც ინდაურია გამოსახული, ასე ნელნელა მიცოცავ ინდაურისკენ და უახლოვდები რამდენიმე ათეული მეტრით, თან შენს წინ ფარია ან დასაკეცი ქოლგა. ხანდახან ეს მეწყვილესთან ერთად კეთდება: ერთ მონადირეს თავის წინ ისე რომ მას ფარავდეს უჭირავს ფარი ან ქოლგა და ინდაურის იმიტაციას აკეთებს, მეორე მონადირე–თოფით ან მშვილდით, წინას ფარად იყენებს. მინდა აღვნიშნო, რომ ფარად შეიძლება ინდაურის კუდის გამოყენებაც. ასეთი ნადირობა, როგორც წესი მოითხოვს ძალიან ბევრ დროს, მწველი მზის ან კოკისპირული წვიმის ქვეშ ყოფნას და ეს ნამდვილი გამოცდაა ყველაზე მომთმენი მონადირისთვისაც კი. პირველივე არაფრთხილი მოძრაობისას ნადავლი ხელიდან სხლტება და მონადირე იძულებულია ყველაფერი დაიწყოს თავიდან... კიდევ საყურადღებოა ის ფაქტი, რომ სასურველია იარაღიც იყოს კამუფლირებული საფარით.

მეგობრებო, მინდოდა იხვზე ნადირობაზეც დამეწერა ერთი-ორი სიტყვა, თან ხომ სეზონიც გაიხსნა, მაგრამ ჩავთვალე რომ ისედაც ყველამ ვიცით იხვზე ნადირობის წესებითქო და ისევ ამ თემაზე შევაჩერე არჩევანი, თან ჩვენთვის უცხოა ინდაურის თემა და ვიფიქრე რაიმე ახალს მივაწვდითქო მკითხველს. პრინციპში არც ეგაა პრობლემა და თუ იქნება ინტერესი დავწერ იხვებზეც, კომენტარებში გამოხატეთ თქვენი სურვილი. მადლობა თუ წაიკითხეთ და მოგეწონათ... ❤

მონადირე - ეს არ არის ადამიანი უბრალოდ იარაღით ხელში, პირველ რიგში - ეს არის დიდსულოვანი ადამიანი.

ნადირობის კანონი - არასოდეს წახვიდე ხმაურზე, წადი იქ, სადაც სიჩუმეა.
-----------------------------------------------------------------------------
ნადირობა — გარეული ნადირისა და ფრინველის მოპოვება. ადამიანის საწარმოო მოღვაწეობის ერთ-ერთი უძველესი დარგი. თავდაპირველად (პალეოლითის ეპოქაში) ნადირობა კოლექტიურ ხასიათს ატარებდა და ნანადირევსაც კოლექტიურად იყენებდნენ. იგი შეხამებული იყო მეთევზეობასთან, მიწათმოქმედებასთან, მეცხოველეობასთან და სხვა დარგებთან. სახოგადოების განვითარებასთან ერთად წარმოიშვა ნადირობის ინდივიდუალური ფორმა, რომელიც თანდათანობით (განსაკუთრებით ჩრდილოეთ განედში) გადაიზარდა რეწვაში.

ნადირობის უძველესი იარაღი იყო ქვა, ქვის ნაჯახი, კომბალი, ხელშუბი, შორსსატყორცნი შუბი და სხვა, მოგვიანებით — ოროლი, სატევარი, დანა, ბადე, თვითდამჭერი, საჭერი ორმოები. ნადირობის განვითარებაში განსაკუთრებული როლი შეასრულა მშვილდის გამოგონებამ (მეზოლითის ეპოქა), რაც ცეცხლსასროლი იარაღის გამოგონებამდე ხალხთა უმრავლესობაში ნადირობის ძირითად იარაღად დარჩა. ნეოლითიდან ნადირობისთვის იყენებდნენ ძაღლს, ცხენს, დამჭერ ფრინველს (ბაზს). სანადირო იარაღი, რომელიც დაკავშირებული იყო მეურნეობის ხასიათთან, ძალიან ნელა იცვლებოდა, ნადირობის ტრადიციები კი უცვლელად გადაეცემოდა თაობებს. მაგ., ტუნდრასა და ტაიგაში გავრცელებული იყო ნადირობა ძაღლით აბ ბაზით; აზიის მომთაბარე ტომებისათვის დამახასიათებელია ცხენით, მწერებით, ბაზით; ნადირობა ჩრდილოეთ და სამხრეთ ამერიკაში (მას შემდეგ, რაც XV საუკუნეში ევროპელებმა ცხენი შეიყვანეს) — ცხენით; ამერიკის ტრამალებზე, აზიასა და ევროპის შავი ზღვის სანაპიროზე გავრცელებული იყო ნადირობა ქამანდით (საგდებლის ჩამოცმა) და სატყორცნი იარაღით; ტროპიკულ ტყეების ზონაში სანადიროდ იყენებდნენ მშვილდს, შუბებსა და სხვა იარაღებს.

ცეცხლმსროლელ იარაღის შექმნასთან დაკავშირებით სანადირო თოფი თანდათან ნადირობის ძირითად იარაღად იქცა. ამჟამად ნადირობისთვის იყენებენ სანადირო თოფს, ძაღლებს, თვითმჭერ იარაღს (ხაფანგენს, საჭერ ბადეებს), იშვიათად — დამჭერ ცხოველებს (მწევარი და სოროს ძაღლები), სანადირო უბნებზე ნადირ-ფრინველის მისაზიდად იყენებენ მისატყუარებს (ხორცი, თევზი, ნიგოზი, არომატიული ნივთიერებები და სხვა). თოფით ნადირობისთვის იყენებენ შემდეგ საშუალებებს: ნადირ-ფრინველთა დაფრთხობას მონადირე ძაღლის საშუალებით, კვალის აღებას თოვლის საფარზე, საკვებ მოედნებთან და წყლის სასმელ ადგილებთან ჩასაფრებას, დედლის ან მამლის ხმის მიბაძვას, ცოცხალი ცხოველით მიტყუებას (აპელენტი), სოროში შებოლებას ან წყლის მიშვებას და სხვა.
-----------------------------------------------------------------------------
ნადირობა საქართველოში

– განათხარ ძეგლებში ნაპოვნი ძვლოვანი მასალა მოწმობს, რომ საქართველოს ტერიტორიაზე ზედა პალეოლითის პერიოდში ნადირობის ობიექტი იყო თხა, ქურციკი, გამოქვაბულის დათვი, მგელი, გარეული ცხენი და სხვა ნადირი. ნეოლითიდან — ირემი, შველი, წავი; ენეოლითიდან — გარეული ღორი, ნიამორი, თახვი, სხვადასხვა ფრინველი; ბრინჯაოს ხანიდან — კურდღელი, მელა და ა. შ. თრიალეთის პეტროგლიფებსა და ბრინჯაოს განათხარ ნივთბზე გამოსახული ნადირი და ნადირობის სცენები მიუთითებს ნადირობის კოლექტიურ ხასიათსა და სამეურნეო მნიშვნელობაზე. ხასიათსა და სამეურნეო მნიშვნელობაზე. სანადირო ფაუნისა და ნადირობის შესახებ მნიშვნელოვანი ცნობებია დაცული ქართულ წერილობით წყაროებში, განსაკუთრებით ვახუშტის თხზულებებში.

ფეოდალურ საქართველოში ნადირობა იყო ფიზიკური აღზრდის ერთ-ერთი ხალხური საშუალება და ლაშქრის წვრთნის, სამხედრო მზადყოფნისა და მასობრივი შემოწმების ფორმაც. იმდროინდელი გლეხობისათვის ლაშქარ-ნადირობა ფეოდალური ბეგარის ერთ-ერთი სავალდებულო სახეობა იყო. სამეფო კარზე არსებობდა სამონადირეო უწყება, რომელსაც მონადირეთუხუცესი, შემდეგ კი ბაზიერთუხუცესი ხელმძღვანელობდა. მას ემორჩილებოდა „ჯელგის კაცი“, „მრეკალი“, „მესახუნდრე“, ბაზიერი, მეჯინიბეები, ტყეთა და ველთა სამეფო სანადიროთა მცველები და სხვა. განსაკუთრებული ზეიმით სრულდებოდა სამეფო ნადირობა, რომელიც ქართული საახალწლო რიტუალის ერთ-ერთი მთავარი კომპონენტი იყო სამეფო კარზე. ნადირობის ხალხური ტრადიციები საქართველოში, ეთნოგრაფიული მონაცემებით, ყველაზე უკეთ შემონახული იყო მთიანეთში. ჯგუფური ნადირობის ფორმებიდან აქ გავრცელებული ყოფილა მორეკვით ნადირობა (უმთავრესად ტყის ნადირზე), მოჭირვით ნადირობა (ნადირის სავალი ბილიკების გადაჭრა და სახუნდარში ჩასაფრება უპირატესად კლდის ნადირზე), ნადირის კვალში ჩადგომა (ბუჩქნარისა და ველის ნადირზე).

აქტიურ ნადირობასთან ერთად ძველ საქართველოში ფართოდ იყო გავრცელებული მახე-ხაფანგებით და ბაზით ნადირობა. ნადირობის როლი თავისებურადაა ასახული ხალხურ რწმენა-წარმოდგენებში. ნადირთღვთაებებად ითვლებოდნენ ნადირთანგელოზი დალი, ნადირთ-მწყემსი ოჩოპინტრე და ა. შ. ზოგი ჩვეულება ბუნების დაცვას ემსახურებოდა მაგ., რაჭაში. მონადირეს ეკრძალებოდა ერთ გასვლაზე სამზე მეტი მსხვილი ნადირის მოკვლა. სანადირო ადგილებიც და სეზონიც განსაზღვრული იყო ტრადიციით. წესის დამრღვევ მონადირეს სოფელი სასტიკად სჯიდა, საჯაროდ კიცხავდა და აჯარიმებდა. როცა მონადირე 1000 ნადირს მოკლავდა, თოფს მიწაში ჩამარხავდა და ნადირობას თავს ანებებდა.

ნადირობის მიზნის მიხედვით განარჩევენ სარეწაო, სპორტისა და სამეცნიერო ნადირობას.

სარეწაო ნადირობის მიზანია ბეწვის, ხორცისა და სხვა პროდუქციის მოპოვება მოსახლეობის მოთხოვნილებათა დასაკმაყოფილებლად და ექსპორტისათვის.
სპორტული ნადირობა, გარდა აღნიშნულისა, ითვალისწინებს აგრეთვე მონადირის ფიზიკურ მომზადებას, გამბედაობის და სწრაფი ორიენტირების უნარის გამომუშავებას. ნადირობა დასვენების სპეციფიკური ფორმაცაა. სპორტული ნადირობის საფუძველზე ვითარდება სამონადირეო ტურიზმი როგორც ცალკე ქვეყნებში, ისე ქვეყნებს შორის.
სამეცნიერო ნადირობა ტარდება სამეცნიერო-კვლევის დაწესებულებების დავალებით, რომლის მიზანია სანადირო ფაუნისა და ნადირის დაავადებების შესწავლა, სამხარეთმცოდნეო მუზეუმების შევსება, სამეცნიერო კოლექციების შედგება და სხვა.
საქართველოში ძირითადად განვითარებულია სპორტული ნადირობა, სარეწაო მნიშვნელობა აქვს ბეწვეულის დამზადებასაც (კვერნა, მელა და სხვა). საქართველოს სსრ-ში მოქმედებდა „დებულება ნადირობისა და სანადირო მეურნეობის შესახებ“ (საქ. სსრ მინისტრთა აბჭოს 1963 წლის 10 აგვისტოს დადგენილება; მთავრობის დადგენილებათა კრებული, 1963, 4, მ. 139). ცეცხლსასროლი იარაღით ნადირობის უფლება ეძლევათ მოქალაქეებს 18 წლის ასაკიდან, რომელთაც სანადირო ბილეთი აქვთ და მონადირეთა საზოგადოების წევრები არიან. ნადირობის წესების დარღვევა იწვევს ადმინისტრაციულ, ზოგიერთ შემთხვევაში კი სისხლის სამართლის პასუხისმგებლობას (უკანონო ნადირობა, ბრაკონიერობა). 1977 წლის 6 ივნისს საქართველოს სსრ მინისტრთა საბჭომ გამოსცა დადგენილება „რესპუბლიკაში სასარგებლო ფაუნის კვლავწარმოებისა და სამონადირეო მეურნეობის შემდგომი განვითარების ღონისძიებათა შესახებ“. 1981 წლის 19 ივნისს მიღებულია „საქართველოს სსრ კანონი ცხოველთა სამყაროს დაცვისა და გამოყენების შესახებ“.

ნადირობის განვითარების თანამედროვე პრობლემები ბუნების დაცვის საერთო ამოხანების ნაწილია, რომელიც მიზნად ისახავს ცხოველთა მომრავლებას და მის რაციონალურ გამოყენებას. ეს ხდება როგორც სახელმწიფოებში, ისე საერთაშორისო მასშტაბით.

babu, ბაბუ, ანუ ერთი ზომის და წონის ლულები ერთნაირ ბალისტიკურ შედეგს იძლევათქო თუნდაც მასალა განსხვავდებოდეს, მაგრამ ეხლა უკვე წრთობის ხელოვნება ისე განვითარდა, პრინციპში, უკვე მასალაზეც და წრთობის ხარისხზეც ბევრია დამოკიდებული 

babu, ეგაა

იპოვეთ სურათზე ლეოპარდი

მაგარია ბაბუ, რა კალიბრი იყო?