"ღმერთო,მიიღე ვედრება, ეს ჩემი სათხოვარია,
არ დამეკარგოს გულიდამ მე შენი სახსოვარია!
გულს ნუ გაიტეხ ტანჯვაში,მამყოფე შეუდრეკლადა,
ვფხიზლობდე,მუდამ მზად ვიყო,დაჩაგრულების მცველადა.
ბალახი ვიყო სათიბი, არა მწადიან ცელობა,
ცხვრადვე მამყოფა ისევა, ოღონდ ამშორდეს მგელობა.
არ წამიხდინო, მეუფევ,ეს ჩემი წმიდა ხელობა.
მაშრომე საკეთილოდა,თუნდ არ მოვიმკო ნაყოფი,
შვილთ საგმოდ არ გამიხადო ჩემი მუდმივი სამყოფი.
გულს ნუ გამიქრობ ლამპარსა, მნათობს ტრფობისა შეშითა,
ნუ მავლევ ქვეყანაზედა გაცივებულის ლეშითა,
თვალებში მადლ-დაკარგულსა, შუბლზე გაკრულის მეშითა.
ნუ დაუკარგავ ჩემს სატრფოს მადლს, გულზე ცეცხლის მდებელსა,
ნუ დაუძვირებ ოცნებას,შენს ხმას სხივ-გამომღებელსა;
სიცოცხლედ უღირს ბეჩავსა, ეძახის თავის მხლებელსა.
გულს დარდი გამიდიადე იმ სანეტარო საგანზე,
დაწერე ფიქრი, ღრმა, მწვავე ჩემის გონების საბანზე!
გონებას ფიქრი სტანჯავდეს,გულს ცეცხლი სწვავდეს ძლიერი,
მშიოდ-მწყუროდეს კეთილი, ვერ გავძღე, მოვკვდე მშიერი...
ნუ დამასვენებ ნურასდროს, მამყოფე შეძრწუნებული,
მხოლოდ მაშინ ვარ ბედნიერ, როცა ვარ შეწუხებული.
როცა გულს ცეცხლი მედება გონება მსჯელობს საღადა,
მაშინ ვარ თავისუფალი თავს მაშინა ვგრძნობ ლაღადა.
მფარავდეს შენი მარჯვენა,კაჯთა სამისლის შენისა,
სანამ არ მოვა დრო-ჯამი სულ ბოლოს ამოქშენისა.
სული შენ, ლეში- მიწასა, აღარა ვგლოვობ ამასა,
თევზი-წყალს, ცასა ვარსკვლავი, შვილი-დედას და მამასა."