ნოვგოროდში ჩატარებული შეჯიბრების შემდგომ უქმეებზე, ვოლოგდის ოლქის, ქ. შექსნის ახლოს, ჩატარდა ვოლოგდის ოლქის ღია შეჯიბრება სხვა და სხვა ჯიშის (ჯიშთაშორის) მეძებარ ძაღლებს შორის.
ამ შეჯიბრებაში სხვა და სხვა ჯიშის 32 ძაღლმა მიიღო მონაწილეობა 7 ინგლისურმა სეტერმა, ერთმა შოტლანდიურმა, 11–მა კურცჰაარმა, ერთმა ბრეტონმა, ერთმა ვეიმარაინერმა და დანარჩენი დრატებმა.
შეფასება მიიღო – 17 ძაღლმა, დიპლომი გაიცა მხოლოდ 10–ზე. მათ შორის მხოლოდ ერთი მეორე ხარისხის.
ჩვენ უდიპლომოდ დავრჩით, მიუხედავად იმისა, რომ ქულებით მეოთხე შედეგი ვაჩვენეთ. ეს ყველაფერი ჩემი ბრალია. საქმეების გამო, შეჯიბრებაზე ძლივს შევძელი ჩასვლა შაბათს, არა და შეჯიბრება უკვე პარასკევს დაიწყო (კენჭისყრა ხუთშაბათს ჩატარდა). როცა ჩავედით შესვენება იყო და ჩვენ გვითხრეს, რომ რიგით 24 ვართ და ხვალ მოგვიწევს გამოსვლა. მე რასაკვირველია კარგად ვისადილე, სხვა მონაწილეებთან ერთად 100 გრამი დავურტყი, ჯესიკაც კარგად დავაპურე, რომ დილით არ მეჭამა მისთვის საჭმელი და გადავწყვიტე ცოტა დამესვენა.
ამ დროს გამოაცხადეს, რომ მონაწილეები ზოგი იგვიანებს, ზოგი ფიზიკურად ვერ გამოდის (ზომაზე მეტი "მიიღეს მკერდზე") და ექსპერტები უსაქმოდ დარჩნენ მინდორშიო. ჯერ 19–ე ნომერიც არ იყო გამოსული და ჩვენ 24–ე ნომრით გავეით მინდორში.
მინდორი ვთქვი, თორემ თავიდა მინდვრის წვრილ ზოლში გვექნა გამოსასვლელი, რომელსაც ერთი მხრიდა გზა ემიჯნებოდა, სადაც სატვირთო ავტომობილები და ტექნიკა დადიოდა, ხოლო მეორე მხრიდან კი ორმო. ამ ზოლის სიგანე ალბათ 35–40 მეტრს არც აღემატებოდა. მე პროტესტი გამოვთქვი, ჩემი ძაღლით აქ რა უნდა ვაკეთო მეთქი (სამიდან ერთ–ერთი ექსპერტი ჩვენს წინა სეჯიბრებას მსაჯობდა და კარგად ქონდა ნანახი რა სისწრაფით და რა სიშორეზე მუშაობდა ჯესიკა), მაგრამ, გვითხრეს, მინდვრებისგან განსხვავებით, აქ ფრინველი არისო. უნდა ავღნიშნო, რონ, ან შეჯიბრებამდე რამოდენიმე კვირა, ამ რეგიონში წვიმები არ ყოფილა და დუპელის ნაკლებობა აშკარად იგრძნობოდა (მიწა სულ გამხმარი იყო). სამწუხაროდ, ქარიც ცოტა დამრეცად უბერავდა და ჯესიკამ მესამე პარალელზე 2 დუპელი ამოაფრინა უნაბულოდ, რომლებიც სულ მინდვრისა და გზის პირას იჯდნენ. ამ ფრინველების შეყნოსვა, ქარის მიმართულების გათვალისწინებით, მხოლოდ გზიდან თუ შეიძლებიდა და ეს მე ექსპერტებს ავუხსენი. მიპასუხეს – "ხო და გზაზე უნდა გასულიყოო". მე ჩემს ძაღლებს პატარობიდან ვაჩვევ იმას, რომ, გზა, გამაჩერებელი ფაქტორია. სპეციალურად მიმყავს ძაღლები გზამდე, გზის წინ ვაჩერებ ბრძანებით, ცოტა ხანს ასე ვტოვებ (ან მჯდომიარე, ან დაწოლილ მდგომარეობაში) და შემდეგ უკან ვაბრუნებ. მოკლედ გზას, ერთგვარი ტაბუ ადევს ჩვენთვის. აქაც, მიუხედავად იმისა, რომ ჯესიკასთვის ეს ვიწრო მინდვრის ზოლი ძალიან პატარა იყო, ის ერთხელაც არ გასულა გზაზე.
გადაგვიყვანეს მინდორში და სიხარულით ჯესიკამ პირველივე პარალელზე გამოტოვა ფრინველი, რომლის ქვეშაც არ იყო (ღრმა პარალელი გამოუვიდა) და რომელიც ჩემგან აფრინდა. შემდეგ, რამოდენიმე პარალელი გააკეთა და დადგა ნაბულზე, ჩემგან ალბათ 40–50 მეტრში. მე ამ პერიოდში უკვე "დამეწია" ნასვამ–ნაჭამი, თანაც 10–საათიანი მგზავრობის დაღლილობა და ....ძლივს მივჩანჩალდი ძაღლამდე, რომელიც მთელი ამ დროის განმავლობაში მყარად იდგა ნაბულზე. ჩემი რამოდენიმე ბრძანების მერე მძიმედ მიეტანა და ... დუპელი არ ამოფრინდა. ალბათ ჩემი მოახლოებისას გაიქცა, რადგანაც 2 პარალელის შემდეგ, ჯესიკამ ისევ იპოვა და ამჯერად ამოაფრინა ნაბულიდან.
სამმა შეცდომამ ყნოსვის სიზუსტეში არ მოგვცა საშუალება დიპლომი მოგვეპოვებინა (5 დაუსვეს ), სისწრაფეში დაუსვეს 8 (დაეტყო გზაში დაღლა და გამოსვლის წინ ჭამა), სამაგიეროდ სვლის სტილში ამჯერად დაუსვეს 5. გაწაფულობა–მორჩილებაში ისევ ორი 8 დაგვისვეს და დიპლომი რომ აგვეღო, მე მომანიჭებდნენ საუკეთესი მგეშავის პრიზს.
ამ შეჯიბრებამ კიდევ ერთხელ დამარწმუნა, რომ აუცილებელია ასეთ ღონისძიებებზე დროულად, ანდა, რაც უკეთესია, წინასწარ ჩასვლა. იმ მინდვრებს შორის, სადაც ჩვენ ვვარჯიშობდით და სადაც მოგვიწია გამოსვლა, თითქმის 700 კილომეტრია. შესაბამისად, ბალახს, ყვავილებს და თვითონ ფრინველებსაც, სხვა სუნი გადაკრავთ. საჭიროა, რომ ძაღლი, მითუმეტეს გამოუცდელი, მიეჩვიოს ახალ სუნს, რაც გარკვეულ დროს მოითხოვს.