....ამერიკის თვალუწვდენელ პრერიაში ბიზონების უზარმაზარი ჯოგი, მზით გადამწვარ მინდვრებს მტვრიანი ქარიშხალივით დაატყდნენ თავს. შეშინებული ცხოველები დიდი სისწრაფით უახლოვდებოდნენ მოჰიკანების დიდი ბელადის ჩინგაჩგუკისა და მისი შვილის უნკასის სანადირო ვიგვამს. ეს ჯოგი ქარიშხალივით უცებ უახლოვდებოდა და გარდაუვალ სიკვდილს მოასწავებდა გაბედული მონადირეებისათვის. საჭირო იყო სწრაფი მოქმედება ვინაიდან უკვე წამები რჩებოდა ამ უზარმაზარ ცხოველებსა და ჩვენი მოთხრობის გმირებს შორის. დისტანცია სულ უფრო და უფრო მცირდებოდა და თითქოს სიკვდილი გარდაუვალიც კი იყო. გამჭოლი მზერა სტყორცნა ჩინგაჩგუკმა- უნკას და ამ მზერაში ყველაფერი იყო ნათქვამი. ამ ერთ შეხედვაში ახალგაზრდა მეომარს თვალწინ გაუელვა მთელმა მისმა განვლილმა სიცოცხლემ. მისმა ბავშვობამ რიო გრანდეში , მისმა ბრძოლებმა ჰურონების უმოწყალო და სასტიკ ტომის მებრძოლებთან. მისი ორთაბრძოლა მათ ბელადთან -ცოფიან ხართან და მისი ტამაგავკის ელვისებურმა გაელვებამ როდესაც ჰურონების დაუნდობელი ბელადი უსულოდ დაეცა დიდი კანიონის მზით გადახრიოკებულ მიწაზე და სამუდამოთ შეუერთდა მისი წინაპრების ზეციურ საბრძოლო ცეკვას. მას გაახსენდა თუ როგორ მოწიეს მშვიდობის ყალიონი და როგორ ჩამოდგა დიდი ხნის მშვიდობა ამ სისხლით მორწყულ მიწაზე და მაშინ როდესაც მძვინვარე მეომრები მედიტაციასა და ნირვანას მისცემოდნენ , წითელკანიანებმა პირველად იხილეს თეთრკანიანი ტროპერები. მონადირეები რომლებიც მათ ცხოვრებას საბოლოოდ შესცვლიდნენ . ეს მონადირეები....
უცებ გაისმა ტელეფონის ზარიდა გოგოლი ტრუბკაში ყვიროდა ,- "ბაბუ 10 წუთია ატენზე ვდგავარ და ნოზმიკამ უკვე 15 წუთია რაც ფრესკოსთან გაოგნებული მყიდველების თვალწინ -ხარაკირი ჩაიტარაო. "
-ო ბოჟე მოითქო, კი ვთქვი და სინათლის სხივის უსწრაფესად ჩავირბინე სადარბაზო და ზუსტად 31,7 წმ -ის მერე უკვე მე და გოშე ერთად ვიყავით წამოსკუპულები მძღოლის გვერდით.
(აფსუს , ისე რა კაი სიზმარი გავმაზე)