ერთხელ ფშავში ნადირობისას , მგლის მუხლა და გულჩვილ ხევსურებთან ერთად მომიწია ნადირობა . ვიყავით როშკაში, და მასპინძლებმა ფშავში გადმოსახლებულმა ლიკოკელის გვარის ხალხი იყო ლამის ჟინვალამდე ჩამოგვაცილეს . ჩარგალთან ახლოს გაიშალა სუფრა . იყო ლაღი ხუმრობა ბევრი ლექსი და ქართველობა. ხოდა მაშინ მახსოვს დათია ლიკოკელმა ერთი ისტორია მომიყვა, რომელიც ნათლად გამოხატავდა ამ ხალხის ხასიათს. მიუხედავად იმისა რომ ძალიან მკაცრ ბუნებრივ პირობებში ცხოვრობდნენ და მკაცრი და პირქუში , ზვიადი და მეომარი ხალხი იყო, ყველაზე მეტად თავისუფლებას აფასებდნენ და თავისუფლების მოყვარულ ხალხს , აკი კიდევაც გული მოსიყვარულე ქონდათ . ეხლა მოგიყვებით ერთ ისტორიას რომელიც ხევსურის ერთდა იმავე დროს თავისუფლების მოყვარულ ხასიათზე და იმავ დროულად თავისუფლებადაკარგულის მიმართ სიბრალულსა და მათ გულჩვილობაზე მეტყველებს.
აკი ამ მხარის შვილებს არც არასდროს ჰყოლიათ ბატონები. ეს თავისუფლებისმოყვარე ხალხი ვერასდროს იგუებდა ასეთს. აკი უახლესი საქართველოს ისტორიაშიც ვინც ბოლოს აუჯანყდა რუსეთის არმიას და ებრძოდა წითელ არმიას , ეს იყო ფშავ-ხევსურეთის 1924 წლის აჯანყება.
ქაქუცას ერთერთი ბოლო შეფიცულებს შორისაც ამ მხარის შვილები სჭარბობდნენ
ვინაიდან ხევსურებისთვის ნადირობა და ბრძოლა ცხოვრების განუყოფელი ნაწილი იყო, აქედან გამომდინარე ხშირად მტრის ცოცხლად აყვანის ფაქტებიც უხვად იყო....
აი ეს ისტორიაც :
ხევსური ადამიანი გამორჩეულად პატივისცემით ეპყრობოდა ტყვეს: მაგას ტყვეობაც ეყოფა შეურაცხყოფადო…
ერთ-ერთ ტყვედაყვანილ ქისტს, რომელსაც ფეხშიშველს მოუწევს დატყვევება, ახალგაზრდა ხევსური ლეკო ლიკოკელი თავის ბანდულებს სთავაზობს: „ჩაიცვიო!“ ჰასანი შორს დაიჭერს, როგორც დამიჭირეთ, ისე წამიყვანეთო, – შენ ამ გზას არ იცნობ, ფეხშიშველს ძალიან გაგიჭირდებაო… შენ არ გაგიჭირდებაო? – მე ობლობით გაზრდილი ვარ, ნახევარზე ფეხსაცმელი არც კი მცმია, ნუ გეშინია, მე არ გამიჭირდებაო… ჰასანი იცმევს ბანდულებს… ლეკო მთელი კვირა გარეთ არ გამოსულა სახლიდან. მას ცხელი დუმით უპოხავდნენ დაჭრილ-დაშაშრულ ფეხისგულებს…