ლეგიონი ფშავში(ფხოვში)
მინდა მოგიყვეთ ჩემი ერთი სანადიროდ გასვლის შესახებ, რომელიც შედგა ჩემს უფროს ძმაკაცებთან-მეგობრებთან ერთად კახა შაფაქიძის სანადირო მეურნეობაში" ჰანთინგ ტურ ჯორჯია"_ში. რომელიც მდებარეობას ფშავის ხეობაში ზღვის დონიდან 780 მეტრზე პერიმეტრი კი მოიცავს რამოდენიმე თეულ ათასობით ჰექტარს ათწლოვანი და ასწლოვანი ხეებით დაფარულ მთებს, ხეობებს და მთა გრეხილებს. რომლის ნახვაც ერთ რამედ ღირს. ვერავინ შემეწინააღმდეგება თუ ვიტყვი რომ ქართველი კაცი რომელსაც ბუნება უყვარს და აქაურობა ერთხელ მაინც არ აქვს ნანახი ვერ დაიკვეხნის თავისი ქვეყნის ფლორა-ფაუნის ცოდნის შესახებ. დილაბურუსით მოდებული მთებით იწყება მზეც აღმოსავლეთიდან ძლივს ძლიობით ამოიწევა ცის კამარაზე და ალმაცერად ესვრის სხივებს ამ მკაცრ ბუნებას. მისი ნახვისას კი აუცილებლად გაგახსენდებათ პატარა ლექსი:
"ფშავის ხეობებს ჩქამი გაუდის,
არაგვიც სადღაც მიიჩქარისა,
მუქოცალ მთებზე ბილიკს გამოვყევ
აქ სილამაზე არის ბალღისა!
არაგვის დუდუნს მთები ბანს აძლევს,
ზეცა დაჰყურებს არემარესა!
ნიავს მიჰყვება ფშავის სურნელი
სალოცავიდან რეკენ ზარებსა."
გაიხსენებთ და ასევე გაგახსენდებათ ჩვენთვის ქართველებისთვის დაუვიწყარი 300 არაგველის შესახებ. დიახ, ზუსტად რომ ამ ხეობის შვილები იყვნენ ნადირობდნენ და დაზდევდნენ ნადირს მგლის მუხლით, ქორის თვალით და შავარდნის სისწრაფით. თუ გულისყურით დაუგდებთ მოუსმენთ არაგვის დუდუნს, რომელსაც მთები მართლაც რომ ბანს აძლევენ გაიგებთ რაზე ბაასობენ ასე გამუდმებით" "თუ რა ყოფილა საქართველო დასაბამიდან დღემდე" მოუსმენთ და გული აგიჩქარდებათ სული შეგერხევათ და სიამაყით აღსავსე წამოიძახებ რომ ეს შენი სამშობლოა.
დავუბრუნდები ნადირობის დეტალებს თუ როგორ განვითარდა მოვლენები ტკბილი და დაუვიწყარი. ერთი ორომტრიალი იყო ყველა რარაცისკენ მიიჩქაროდა ყყველა რარაცაზე ფიქრობ რამე ხომ არ გვავიწყდებაო ეს ხომ ლეგიონერების გასვლა იყო სანადიროდ რომლებსაც ყველაფერი უნაკლოდ შესრულებული უყვართ. მეც ლეგიონერი ვარ, სახელად სამო. საღამოსთვის სურსათ სანოვაგე უკვე გამზადებული იყო და უკვე დამშვიდებული ლეგიონერები ერთმანეთს ურეკავდნენ თუ ვინ ვის ეკიპაჯში იქნებოდა და შეხვედრის ადგილიც დაითქვა მოკლედ გამთენიისას 5:00 საათზე ვიკრიბებით ქალაქსის გასასვლელში აღმაშენების ხეივანი. ის ღამე ვინ რა ფიქრებით და ციბრუტივით ტრიალში გაატარა ენით აუღწერელია. ყველას თვალი საათისკენ ეჭირა როდის მოვიდოდა ჩვენი შეხვედრის დრო. აი მოვიდა დრო სახლებიდან გამოსვლის ოჯახს დავემშვიდობეთ ყველა, მართალია ოჯახის წევრები ამ დროს ცოტას ფორიაქობენ თუ სად მივდივართ ამ შუაღამისას, მაგრამ ძილბურანშივე ახსენდებათ რომ ყოველი ჩენთაგანი ისევ თავის ოჯახში მიდის და ისევ ტკბილად განაგრძობენ ძილს. ლეგიონი ეს ოჯახია სადაც ყველას ერთმანეთის უსიტყვოდ ესმის, აქ არავინ ამბობს ჩემია აქ ყველა ამბობს ჩვენია. ყველა შევიკრიბეთ დათქმულ დროს დათქმულ ადგილზე აქ პუნქტუალობაზე არ არის საკითხი არის ურთიერთ პატივისცემა. მანქანებში გადავნაწილდით და გავუდექით გზას. გზა მხიარული და ტკბილი მოგონებებით სავსე ისტორიებით გავიარეთ. აი მივედით ჟინვალზე და ღიღინი დავიწყე გული უკვე სხვანაირად ფეთქავდა სუნთქვის რიტმიც დაირღვა. ღრუბლებში ნისლში გახვეული მთები გვეძახდნენ მოხვედით შვილებო რა მაიტანეთ ქალაქიდან ახალიო. იმ წამსვე გამახსენდა დიადი ფრაზა:
"სანამ ეს ღრუბელი ამ მთებს ადგას ღრუბელი ქვია,
ბარში ჩავა და ჯანღად, ბურუსად გადაიქცევა"
მივედით ტყის პირზე სადაც უნდა გამართულიყო ნადირობა. ყველა მანქანებიდან გადმოვედით და მოვილაპარაკეტ თუ რა როგორ გაკეტებულიყო. ტყეში შესასვლელი ერთი გზა ჩახერგილი დაგვხვდა მორებით. ვიფიქრეთ გადავაგოროთო და დავეჭიდეთ, აი გაგორდა ერთი ბოლო და ბაბუს ფეხი მოყვა, კუნთი დაუჟეჟა. უხმოდ გადაიტანა ეს ტკივილი როგორც კაცს შეშვენის და ჩვენთვის არც უგრძნობინებია ისე გააგრძელა გზა ნომრამდე. მე მხვდა წილად ყველაზე მაღალი ადგილი. ვერ წარმოიდგენთ ეს რა შეუდარებელი სანახავია როდესაც ხელის გულივით გადაყურებ არემარეს და ხედავ შენს მეგობრებს ნომრებში თუ როგორ უმოძრაოდ ცქმუტავენ მოლოდინში თუ როდის დასძახებს მდევარი. გავიდა ნახევარი საათი და ჩემს თავზე დაახლოებით 100-150 მეტრაში შებღავლა პირველმა მდევარმა, იმწამსვე მეორემ დაჭექა და ესე ყეფა ყეფით გადავიდნენ ზევით ფერდობზე. დიდ ხანს მესმოდა ეს სიმრერა რომელიც ხან ახლოს მოიწევდა ხან ისევ დაგვშორდებოდა და დაიკარგებოდა თითქოს მთებმა ჩაყლაპაო. ვუსმენდი ამ ხმას და ჟრუანტელი მივლიდა აბა ეხლა დაიქუხებს აბა ეხლათქო. ძაღლების დევნის ხმა კიდევ უფრო და უფრო მიდიოდა მაგრამ სასიკეთო არაფერი ჩანდა. ჭკვიანმა ნადირმა მოახერხა ხელიდან დაგვსხლტომოდა შეუმჩნევლად გაიარა ჩვენს მიერ გადაკეტილი გზები. რარა დაგვრჩენოდა ყველა ერთ ადგილზე შევიკრიბეთ და ველოდით ძაღლების გამოჩენას, მაგრამ მდევრები კვლავ არსაით ჩანდნენ ჩვენ კი ყველა ემოციებით სავსე აღვწერდით როგორ დაზდევდნენ ძაღლები. დიდი ლოდინის შემდეგ ერთხმად გადაწყდა რომ ნადიომობა გაგვემართა, რადგანაც მოგეხსენებათ მდევრის წესია თვითონვე ბრუნდება. ნადიმობაა ჰოოო სწორედ ნადიმობა იციან ლეგიონერებმა. ნადირობას ისტორიულად ნადიმობა მოჰყვებოდა ჩვენც ლეგიონერები ჩვენი წინაპრების ბილიკებს მივყვებით.
ყველა ერთიანად ტრიალებდა ზოგი ცეცხლს ანთებდა ზოგი მაგიდას შლიდა ზოგი გასამზადებელ საჭმელებს დასტრიალებდა. აქეთ მწვადი იქეთ ქათმები ხაჭაპურები მოკლედ ჩიტის რძეც არ აკლდა სუფრას. ნადიომას უძღვებოდა ჩენი გაგა, რომელსაც მართლაც ისე მშვენივრად თანმიმდევრულად მიჰყავდა სუფრა., როდესაც ის წამოდგებოდა სადღეგრძელოს წარმოსათქმელად მხოლო მისი ხმა ისმოდა, არაგვი კი ბოხი ხმით გვიმღეროდა. გაუმარჯოსო ისე ომახიანად შესძახებდნენ ლეგიონრები და მთები ბანს გვაძლევდნენ გაუმარჯოსო!!! გაუმარჯოსო!!! გაუმარჯოსო!!! გვიან ღამემდე გაგრძელდა ნადიმი იყო ლექსები და იყო სიმღერები ხუმრობა და ერთურთის სიყვარული. უკვე კარგად შეზარხოშებულები ვიყავით რომ თამადამ ადრეგრძელა ყველა წმინდა სალოცავი და თითოეულ ჩვენთაგანს მათი მფარველობა გვისურვა. ჩავსხედით მანქანებში და გამოვემართეთ შინისაკენ მშვიდობით ჩავედით მშვიდობით ჩამოვედით. ასე ტკბილი და ასე ლამაზი დღე გამოვიდა მონადირული.