ჭიქაში ისე დაილეოდეს,
შიგ ერთი წვეთიც არ დარჩებოდეს,
ჩემი სიმთვრალეც დამთავრდებოდეს.
მარტმაც დესპანმა გაზაფხულისა,
ისე დალია წუხელის ღვინო,
რომ აღარ ახსოვს გაზაფხულის პირს,
როგორ მივიდა წუხელის შინო.
გაზაფხულისა კარიბჭის მცველმა,
ისე დალია წუხელის ღვინო,
რომ მთვრალმა წუხელ გადათიშულმა,
ზამთარს გაუღო ჭიშკარი შინო.
როცა ლექსს ვუწერ ხეხილს, ყვავილნარს,
რაუნდა თოვლს და გაყინულ ფიფქსო?,
როცა შეკითხვა დავუსვი უფალს,
მითხრა, რომ შენსავით სვამენო ღვინოს.
და ამ ლოთების ორომტრიალში,
ბუნება, კაცნი ერთად ვსვამთ ღვინოს,
ია--ენძელა, ტყემლის ყვავილში,
არვიცი როგორ მერევა ღვინო.
ბაკური ბაკაშვილი.